Έννοια στον ορισμό ABC

Όταν μιλάμε για το κράτος, αναφερόμαστε σε μια μορφή κοινωνική οργάνωση κυρίαρχος που έχει διοικητική και ρυθμιστική εξουσία σε μια δεδομένη περιοχή. Με τη σειρά του, όταν το κράτος της σωστά, περιλαμβάνει τους οργανισμούς που προκύπτουν από το νόμος και το κατανομή αρμοδιοτήτων.

Η ιδέα προέκυψε αρχικά σε πλατωνικούς διαλόγους, αλλά αργότερα ο Machiavelli εισήγαγε την ίδια τη λέξη στο έργο του «Ο Πρίγκιπας».

Το κράτος δεν είναι το ίδιο με την κυβέρνηση, το οποίο αποτελεί συστατικό μέρος του, ούτε είναι το ίδιο με ένα έθνος, καθώς μπορεί να υπάρχουν έθνη χωρίς κράτος ή πολλά έθνη ομαδοποιημένα κάτω από την ίδια κρατική μονάδα. Ένα έθνος νοείται ως μια ομάδα ανθρώπων που μοιράζονται έναν γλωσσικό, θρησκευτικό, εθνικό και, πάνω απ 'όλα, πολιτιστικό δεσμό. Έτσι, η Βολιβία είναι ένα πολυεθνικό κράτος, ενώ ο λαός των Ρομά αποτελεί ένα έθνος που δεν έχει σχηματίσει ένα κράτος εντός μιας επικράτειας με δικά της σύνορα.

Για να αναγνωριστεί ένα κράτος ως τέτοιο, η ύπαρξή του πρέπει να αναγνωριστεί από άλλα κράτη, πρέπει να έχει

οργανισμοί να θεσμοθετήσει την εξουσία της και πρέπει να έχει την ικανότητα να διαφοροποιεί τον έλεγχό της. Επιπλέον, ένα κράτος πρέπει να συνεχίσει την εσωτερίκευση ενός Ταυτότητα συλλογικά μέσα από σύμβολα όπως ο ύμνος και η σημαία. Το εθνικό οικόσημο και ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του αποτελούν επίσης εικόνες που ορίζουν ένα κράτος. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι επί του παρόντος υπάρχουν τόσο υποεθνικές σημαίες όσο και οικόσημα, ειδικά σε εκείνα τα έθνη που έχουν ομοσπονδιακή δομή.

Υπό αυτήν την έννοια, μπορεί κανείς να μιλήσει για διάφορες μορφές κρατικής οργάνωσης, όπως ο κεντρικός, ο ομοσπονδιακός ή ο αυτόνομος. Τα ομοσπονδιακά κράτη αναγνωρίζουν την ύπαρξη μικρών τοπικών πολιτειών, με ένα ορισμένο επίπεδο αυτονομίας, αλλά που αναθέτουν εκπροσώπηση στο κεντρικό ή ομοσπονδιακό κράτος πριν από τον αλλοδαπό, τη δημιουργία ορισμένων φόρων, την αναδιανομή των οικονομικών, την άμυνα ενάντια σε επιθέσεις από το εξωτερικό και την καταπολέμηση ορισμένων εγκλημάτων ειδικός. Μεταξύ των πιο χαρακτηριστικών παραδειγμάτων είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, η Αργεντινή, η Βραζιλία ή το Μεξικό, για να αναφέρουμε μερικά.

Στο Διεθνές δικαίωμα Αναγνωρίζονται διαφορετικοί τύποι κρατών: κυρίαρχοι με πλήρη ικανότητα δράσης, εκείνοι με περιορισμούς στην ικανότητά τους να ενεργούν (για παράδειγμα, ουδέτερα κράτη που δεν συμμετέχουν σε διεθνείς συγκρούσεις), και οι υπολοιποι. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αποτελεί σημείο αναφοράς για τη συνύπαρξη κρατών, τα οποία συνδέονται αμοιβαία μέσω διεθνούς προστασίας, άμυνας, εμπορίου ή άλλων συνθηκών περιοχές. Στη Νότια Αμερική, η MercoSur ξεχωρίζει, μια τελωνειακή ένωση σε προοδευτικά στάδια που περιλαμβάνει την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και την Παραγουάη.

Σε όλη την ιστορία, διαφορετικά ρεύματα έχουν ανέλθει ενάντια στη σύλληψη του κράτους. Για παράδειγμα, ο αναρχισμός υποστηρίζει ότι το κράτος μονοπωλεί την ασφάλεια, την άμυνα και την κοινωνική προστασία ασκώντας μια υποχρεωτική και βίαιη κυβέρνηση, και ως εκ τούτου απορρίπτει όλες τις μορφές διακυβέρνησης. Μια άλλη περίπτωση είναι ο μαρξισμός, ο οποίος επιβεβαιώνει ότι είναι μια μονάδα άσκησης των συμφερόντων του κοινωνική τάξη κυρίαρχο και αυτό φιλοδοξεί να κατακτήσει την εξουσία από την εργατική τάξη. Ή, ο φιλελευθερισμός, που επιδιώκει να μειώσει στο ελάχιστο τον ρόλο του κράτους για να διασφαλίσει τον σεβασμό των βασικών ελευθεριών, ιδίως της ελευθερίας της αγοράς. Προς το παρόν, τόσο ο αναρχισμός όσο και ο μαρξισμός έχουν πέσει σε προοδευτική λήθη, ως αποτέλεσμα του δυσκολίες για την πραγματική εφαρμογή του, στην πρώτη περίπτωση, και την κατάρρευση του πολιτικού και οικονομικού μοντέλου Σοβιετική, από την άλλη. Ωστόσο, τα σύγχρονα κράτη συνδέονται γενικά με το σεβασμό των φιλελεύθερων εμπορικών προτύπων, αλλά με τη διατήρηση και τον έλεγχο δράσεων γενικού ενδιαφέροντος όπως εκπαίδευση, εσωτερική ασφάλεια, άμυνα, δικαιοσύνη και υγεία, ως στοιχεία προτεραιότητας.

Θέματα στην πολιτεία