Κύριες ιδέες του Διαφωτισμού (πλήρεις, με παραδείγματα)

Είναι γνωστό ως Απεικόνιση σε ένα πνευματικό και πολιτιστικό κίνημα που γεννήθηκε στην Ευρώπη στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα, κυρίως στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αγγλία, και το οποίο σε μερικές περιπτώσεις διήρκεσε μέχρι τον 19ο αιώνα.

Το όνομά του προέρχεται από το πίστη στη λογική και πρόοδος ως φωτίζοντας δυνάμεις της ανθρώπινης ζωής. Για το λόγο αυτό, ο 18ος αιώνας, στον οποίο είχε την πραγματική ανθοφορία του, είναι γνωστός ως «Εποχή του Διαφωτισμού».

ο στοιχειώδη αξιώματα του Διαφωτισμού υποστήριξε ότι ο ανθρώπινος λόγος ήταν ικανός να πολεμήσει το σκοτάδι της άγνοιας, της δεισιδαιμονίας και της τυραννίας, προκειμένου να οικοδομήσει έναν ολοένα καλύτερο κόσμο. Αυτό το πνεύμα έκανε το σημάδι του στην πολιτική, επιστήμη, ο οικονομία, οι τέχνες και η ευρωπαϊκή κοινωνία της εποχής, κάνοντας το δρόμο τους ανάμεσα στην αστική τάξη και την αριστοκρατία.

ο Γαλλική επανάστασηΥπό αυτήν την έννοια, θα αντιπροσωπεύει ένα πολύ προβληματικό σύμβολο αυτού του νέου τρόπου σκέψης, καθώς όταν ξεφορτώθηκαν την απόλυτη μοναρχία το έκαναν επίσης από τη φεουδαρχική τάξη, στην οποία

Θρησκεία και η Εκκλησία έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Οι ιδέες του Διαφωτισμού

Οι χαρακτηριστικές ιδέες αυτού του κινήματος μπορούν να συνοψιστούν ως:

1. Ανθρωποκεντρισμός. Όπως και στην αναγέννηση, η προσοχή του κόσμου επικεντρώνεται στον άνθρωπο παρά στον Θεό. Ο άνθρωπος θεωρείται, λογικός και συλλογισμένος, ως οργανωτής του πεπρωμένου του, τι που μεταφράζεται σε μια κοσμική τάξη, στην οποία ο άνθρωπος είναι ικανός να μάθει τι είναι απαραίτητο για να ζήσει καλύτερος. Έτσι γεννήθηκε η έννοια της προόδου.
2. Ορθολογισμός. Όλα κατανοούνται μέσω του φίλτρου της ανθρώπινης λογικής και της εμπειρίας του λογικού κόσμου, υποβιβάζοντας τον δεισιδαιμονίες, θρησκευτική πίστη και επίσης οι συναισθηματικές πτυχές της ψυχής στον τόπο του σκοταδιού και τερατώδης. Η λατρεία της ορθολογικότητας δεν φαίνεται ευνοϊκή για το μη ισορροπημένο, το ασύμμετρο ή το δυσανάλογο.
3. Υπερκριτικός. Ο Διαφωτισμός ανέλαβε την αναθεώρηση και την ερμηνεία του παρελθόντος, η οποία οδήγησε σε έναν ορισμένο πολιτικό και κοινωνικό ρεφορμισμό, που θα οδηγήσει στην επιθυμία για πολιτικές ουτοπίες. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έργα του Rousseau και του Montesquieu θα είναι βασικά για την τουλάχιστον θεωρητική διαμόρφωση πιο ισότιμων και αδελφικών κοινωνιών.
4. Πραγματισμός. Ένα ορισμένο κριτήριο του χρηματιστισμού επιβάλλεται στη σκέψη, στην οποία αυτό που υπακούει σε ένα καθήκον μεταμόρφωσης της κοινωνίας είναι προνομιακό. Γι 'αυτό είναι σίγουρο λογοτεχνικά είδη ως το μυθιστόρημα και επιβάλλουν το δοκιμή, τα μυθιστορήματα του μάθηση και σατιρέ, κωμωδίες ή εγκυκλοπαίδειες.
5. Μίμηση. Η πίστη στη λογική και την ανάλυση οδηγεί συχνά στη σκέψη της πρωτοτυπίας ως ελάττωμα (ειδικά στον νεοκλασικισμό Γαλλικά, εξαιρετικά περιοριστικά) και να πιστεύουμε ότι τα έργα τέχνης μπορούν να αποκτηθούν απλά με την αφαίρεση και την αναπαραγωγή της συνταγής του συστατικός. Σε αυτό το αισθητικό πανόραμα, η καλή γεύση κυριαρχεί και το άσχημο, το τραχύ ή το ατελές απορρίπτεται.
6. Ιδεαλισμός. Ένας συγκεκριμένος ελιτισμός σε αυτό το μοντέλο σκέψης απορρίπτει το χυδαίο, ως καταφύγιο για δεισιδαιμονίες, οπισθοδρομικά ηθικά και άξιες συμπεριφορές. Σε θέματα γλώσσας, η πολιτισμένη ομιλία είναι προνομιακή, ο καθαρισμός επιδιώκεται και σε καλλιτεχνικά θέματα «δυσάρεστα» θέματα όπως η αυτοκτονία ή τα εγκλήματα απορρίπτονται.
7. Ο οικουμενισμός. Ενάντια στις εθνικές και παραδοσιακές αξίες που ο Ρομαντισμός θα υπερυψώσει αργότερα, ο Διαφωτισμός ανακηρύσσεται κοσμοπολίτικος και αναλαμβάνει κάποια πολιτιστική σχετικότητα. Τα ταξιδιωτικά βιβλία είναι ευπρόσδεκτα και τα εξωτικά ως πηγή του ανθρώπου και του σύμπαντος. Έτσι το παράδοση Ελληνορωμαϊκά, θεωρώντας το ως «το πιο καθολικό» από τα υπάρχοντα.

Σημασία του Διαφωτισμού

Ο Διαφωτισμός ήταν ένα αποφασιστική κίνηση στην ιστορία της δυτικής σκέψης, καθώς έσπασε με τις παραδοσιακές αρχές που σφυρηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μετατοπίζοντας έτσι το θρησκεία, φεουδαρχική μοναρχία και πίστη για επιστημονικούς λόγους, αστική δημοκρατία και κοσμικότητα και εκκοσμίκευση (η εξουσία περνά στην εντολή εμφύλιος).

Σε αυτό το βαθμό, έθεσε τα θεμέλια για το σύγχρονος κόσμος και για την εμφάνιση του Νεωτερισμός. Η επιστήμη ως ο κυρίαρχος λόγος του κόσμου, καθώς και η συσσώρευση γνώσεις, έγινε σημαντικές αξίες, όπως αποδεικνύεται από την εμφάνιση του Εγκυκλοπαιδεία, η ξαφνική εξέλιξη σε θέματα φυσικής, οπτικής και μαθηματικών, ή η εμφάνιση στις Καλές Τέχνες ενός Ελληνορωμαϊκού νεοκλασικισμού.

Παραδόξως, αυτά τα θεμέλια προκάλεσαν την μετέπειτα εμφάνιση του Γερμανικός ρομαντισμός, που αντιτάχθηκαν στο ορθολογικό μοντέλο της ανεξέλεγκτης συναισθηματικότητας του ποιητή ως υπέρτατης αξίας του ανθρώπου και του καλλιτεχνικού.

Από την άλλη πλευρά, ο Διαφωτισμός είδε το άνοδος της αστικής τάξης ως η νέα επικρατούσα κοινωνική τάξη, η οποία θα τονιστεί όλο τον επόμενο αιώνα, υποβαθμίζοντας την αριστοκρατία σε δευτερεύοντα ρόλο. Χάρη σε αυτό, άρχισαν να μιλούν για συντάγματα και φιλελευθερισμό, και αργότερα θα εμφανιστεί η Κοινωνική Σύμβαση (σε ρήμα του Jean Jacques Rousseau), ουτοπικός σοσιαλισμός και πολιτική οικονομία, από το χέρι του Adam Smith και του κείμενο Ο πλούτος των εθνών (1776).

ο χαρτογράφηση Ο κόσμος γίνεται ένας σημαντικός στόχος, αφού ο σκοτεινός και μυστικός κόσμος της μεσαιωνικής θρησκείας γίνεται ο γνωστός και ηλιακός κόσμος της λογικής. Ομοίως, οι πρώτες προσπάθειες υγιεινής και ιατρικής ανάπτυξης ως λόγου κοινωνικής σημασίας οφείλονται στη διαφωτισμένη σκέψη.

Ακολουθήστε με: