20 Παραδείγματα παραμυθιών Λατινικής Αμερικής

Ιστορίες της Λατινικής Αμερικής

ο Ιστορίες της Λατινικής Αμερικής Είναι διηγήματα που γράφτηκαν από Λατινοαμερικανούς συγγραφείς. Αυτά τα ιστορίες Είναι πολύ ποικίλα, αλλά συνήθως παρουσιάζουν στοιχεία που σχετίζονται με τις παραδόσεις, τα έθιμα, τις πραγματικότητες, τους ανθρώπους και τα τοπία αυτού του τόπου.

Αυτές οι ιστορίες είναι επηρεασμένες από την ισπανική λογοτεχνία, την ξένη λογοτεχνία γενικά, και τους διαφορετικούς τύπους αφηγήσεων των γηγενών λαών, όπως μύθους και μύθους. θρύλους.

Οι ιστορίες μπορούν να αφηγηθούν πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα και είναι ιστορίες που συνήθως έχουν την ακόλουθη δομή:

Χαρακτηριστικά ιστοριών της Λατινικής Αμερικής

Παραδείγματα ιστοριών της Λατινικής Αμερικής

1. Προοίμιο των οδηγιών για την περιέλιξη ενός ρολογιού. Από το βιβλίο Χρονόπιοι και ιστορίες φήμης (1962), του Χούλιο Κορτάσαρ. Αυτή η ιστορία, όπως και πολλές άλλες του Cortázar, είναι καινοτόμος επειδή αλλάζει τη δομή της παραδοσιακής ιστορίας αφού δεν υπάρχει εισαγωγή, μέση και τέλος, αλλά είναι περιγραφή των ρολογιών και αυτών σημασια. Αλλά η ιστορία έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, επειδή η ειρωνεία χρησιμοποιείται για να δείξει την εξάρτηση των ανθρώπων από υλικά αντικείμενα.
   instagram story viewer
2. Καλό ταξίδι κύριε Πρόεδρε. Από το βιβλίο Δώδεκα ιστορίες προσκυνητών (1992), του Gabriel García Márquez. Αυτή η ιστορία αφηγείται την ιστορία ενός προέδρου που εγκαταλείπει τη χώρα του λόγω πραξικοπήματος και φτάνει στην Ελβετία, όπου θα υποβληθεί σε ιατρική περίθαλψη. Μια μέρα βλέπει τον Όμηρο, ένα πρόσωπο που γνώριζε από τη χώρα του και που ανήκε στο κόμμα του. Ο Όμηρος καλεί τον πρόεδρο στο σπίτι του για φαγητό, όπου θα βρίσκεται και η Λάζαρα, η σύζυγος του Ομήρου, αλλά το δείπνο καταλήγει σε καυγά. Αυτή η ιστορία, αν και λέει φανταστικά γεγονότα, ανήκει στον σοσιαλρεαλισμό, γιατί καταγγέλλει την κατάσταση των πραξικοπημάτων στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
3. Λουβίνα. Από το βιβλίο The Burning Plain (1953), του Juan Rulfo. Σε αυτή την ιστορία υπάρχουν δύο αφηγητές, οι οποίοι εναλλάσσονται σε όλη την ιστορία. Ο ένας αφηγητής είναι σε τρίτο πρόσωπο και ο άλλος σε πρώτο πρόσωπο. Η ιστορία περιγράφει μια πολύ φτωχή πόλη και μακριά από τα πάντα, όπου ο αέρας είναι πολύ δυνατός και όπου δεν υπάρχει ελπίδα. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής λέει πώς πέρασε από αυτήν την πόλη, που ονομάζεται Luvina. Είναι δάσκαλος και πήγε στη Λουβίνα για να διδάξει, αλλά αφού έμεινε εκεί για λίγο, είδε την ερημιά και την φτώχεια και είπε στους χωρικούς ότι μπορούσαν να μετακομίσουν σε άλλο μέρος, αλλά δεν ήθελαν να φύγουν εκεί. Αυτή η ιστορία προσπαθεί να δείξει την πραγματικότητα του πώς ήταν το Μεξικό μετά τη Μεξικανική Επανάσταση του 1910.
4. Από τον Navegantes. Από το βιβλίο Τραφάλγκαρ (1979) της Angélica Gorodischer. Σε αυτή την ιστορία, ο Τραφάλγκαρ, ο πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών, πηγαίνει στο σπίτι αυτού που λέει την ιστορία και του λέει τα δικά του περιπέτειες σε έναν άλλο πλανήτη, που μοιάζει με τον πλανήτη Γη, αλλά βρίσκεται σε μια εποχή στο παρελθόν, παρόμοια με αυτή του 1492. Σε αυτόν τον πλανήτη πηγαίνει σε ένα μέρος που μοιάζει με την Ισπανία εκείνη την εποχή και μένει εκεί για σχεδόν δύο μήνες. Αυτή η ιστορία, μαζί με άλλες του συγγραφέα, χαρακτηρίζεται από τη χρήση της ειρωνείας και από την ύπαρξη καινοτόμων στοιχείων στο είδος της επιστημονικής φαντασίας.
5. Η έλευση του αετού. Από το βιβλίο Πραγματική πόλη (1962), του Ροζάριο Καστελάνος. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Έκτορ, ένας άνδρας από ευγενή οικογένεια που κατάγεται από την Ισπανία και έχει εξαθλιωθεί. Η ιστορία λέει πώς ο Έκτορας μεγάλωσε και έγινε ενήλικας. Σε αυτή τη φάση, ο πρωταγωνιστής δεν δούλευε, αλλά έπαιζε συνεχώς στοίχημα και πουλούσε τα αντικείμενα της εξαθλιωμένης μητέρας του. Αργότερα, πέθανε η μητέρα του και παντρεύτηκε μια γυναίκα με πολλά χρήματα για να μην χρειαστεί να εργαστεί. Ο Έκτορας ξόδεψε επίσης χρήματα για τη σύζυγό του, η οποία πέθανε λίγο μετά. Χωρίς οικονομική ενίσχυση, ο Έκτορας ζήτησε από τους γνωστούς του να του βρουν δουλειά και έτσι πήρε θέση δημοτικού γραμματέα. Σε αυτό το έργο, ο πρωταγωνιστής εξαπατούσε συνεχώς τους ιθαγενείς για να αποκτήσει περισσότερα χρήματα. Η ιστορία καταγγέλλει τη σεξιστική σχέση που έχει ο Έκτορας με τη μητέρα του και τη γυναίκα του και την καταχρηστική σχέση με τους αυτόχθονες λαούς.
6. Πιερ Μενάρ, συγγραφέας του Δον Κιχώτη. Από το βιβλίο Μυθιστορήματα (1944), του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Αυτή η ιστορία αφηγείται την πρόθεση του Pierre Menard, ενός υποτιθέμενου Γάλλου συγγραφέα, να γράψει τον Δον Κιχώτη. Στην ιστορία αναφέρεται ότι αυτός ο συγγραφέας δεν ήθελε να αντιγράψει το βιβλίο του Θερβάντες αλλά ήθελε να το ξαναγράψει και να είναι ακριβώς το ίδιο με το πρωτότυπο. Αυτή η ιστορία, όπως και πολλές άλλες του Μπόρχες, ήταν πολύ σημαντική στην αργεντίνικη λογοτεχνία γιατί εγείρει ερωτήματα λογοτεχνική κριτική σε σχέση με την αντιγραφή, τη λογοκλοπή και την πρωτοτυπία, τρία κεντρικά θέματα στο έργο του συγγραφέα Αργεντινός.
7. Πάκο Γιούνκε. Από το (1951) César Vallejo. Αυτή η ιστορία αφηγείται την πρώτη μέρα στο σχολείο για τον Paco Yunque, τον γιο ενός υπαλλήλου του πλουσιότερου ανθρώπου στην πόλη. Στο ίδιο σχολείο φοιτούσε και ο Ντόριαν Γκριβ, ο γιος του αφεντικού της μητέρας του Πάκο. Ο Ντόριαν ενόχλησε τον Πάκο στο σχολείο και συμπεριφερόταν άσχημα στην τάξη, αλλά κανείς δεν τον επέπληξε, επειδή ήταν γιος πλούσιου. Αυτή η ιστορία λειτουργεί ως κοινωνικό παράπονο, σχετικά με τη διαφορετική αντιμετώπιση που έχουν οι άνθρωποι σε σχέση με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν.
8. Tlactocatzine από τον κήπο της Φλάνδρας. Στο βιβλίο Οι μασκοφόροι μέρες (1954) του Κάρλος Φουέντες. Αυτή η ιστορία είναι γραμμένη σαν να ήταν ημερολόγιο και αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που έπρεπε να πάει να φροντίσει ένα σπίτι, στο οποίο συνειδητοποίησε ότι ζούσε ένα φάντασμα. Το φάντασμα ήταν μιας γυναίκας, της συζύγου του Μαξιμιλιάνο, ενός άνδρα που είχε πυροβοληθεί. Σε αυτή την ιστορία αφηγούνται δύο ιστορίες: η ιστορία του πρωταγωνιστή (η ιστορία του παρόντος) και η Καρλότα (το φάντασμα) και την ιστορία του Μαξιμιλιανού (η ιστορία του παρελθόντος), αφού περιλαμβάνονται οι επιστολές που εστάλησαν στην εφημερίδα.
9. Χαλκογραφία. (1888) του Rubén Darío. Αυτή η ιστορία είναι μια μικροϊστορία, δηλαδή μια πολύ μικρή ιστορία. Δεν έχει τη δομή μιας ιστορίας, αλλά μάλλον περιγράφει τη δουλειά που κάνουν κάποιοι άνδρες, που θα μπορούσαν να είναι σιδηρουργοί. Για να επιτευχθεί αυτό, χρησιμοποιούνται προηγούμενα ατελή ρήματα (για παράδειγμα, δούλευαν, μετακινήθηκαν, ντύνονταν) δηλαδή οι ενέργειες δεν προχωρούν, αλλά είναι στατικές, όπως σε μια εικόνα. Αυτή η ιστορία αντιπροσωπεύει τον μοντερνισμό επειδή η κλασική αφήγηση αφήνεται στην άκρη και χρησιμοποιούνται στοιχεία ζωγραφικής, όπως χρώματα, αντιθέσεις κ.λπ.
10. Ο δεινόσαυρος. (1959) του Augusto Monterroso. Αυτή η ιστορία είναι μια μικροϊστορία, που περιέχει μια πολύ σύντομη πρόταση. Αυτή η ιστορία έχει αναλυθεί ευρέως από τη λογοτεχνική κριτική. Μια αναγνωστική υπόθεση υποστηρίζει ότι ο δεινόσαυρος αναφέρεται στο PRI, ένα πολιτικό κόμμα που κυβέρνησε για πολλά χρόνια στο Μεξικό, και, ως εκ τούτου, θα ήταν τόσο παλιό όσο ένας δεινόσαυρος. Μια άλλη υπόθεση υποστηρίζει ότι ο δεινόσαυρος είναι πρόβλημα, αφού τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται ποτέ μέχρι να λυθούν.
11. Σαν τη νύχτα. Από το βιβλίο Πόλεμος του χρόνου (1959), του Alejo Carpentier. Αυτή η ιστορία αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τα γεγονότα τεσσάρων ανδρών που πηγαίνουν στον πόλεμο. Κάθε αφήγηση διαδραματίζεται σε διαφορετική περίοδο της ιστορίας, τον Τρωικό πόλεμο, τον 16ο αιώνα, τον 17ο αιώνα και τον 20ο αιώνα. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας είναι να αναλογιστεί τι μένει πίσω όταν ένας νεαρός άνδρας πηγαίνει στον πόλεμο (οικογένεια και αγάπη) και την ομοιότητα αυτού του τύπου καταστάσεων σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια.
12. Οι κάλτσες των φλαμίνγκο. Από το βιβλίο Ιστορίες ζούγκλας (1912) του Horacio Quiroga. Αυτή η ιστορία έχει την τυπική δομή και περιεχόμενο ενός μύθου, αν και στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί εξηγεί την υποτιθέμενη αιτία ότι τα φλαμίνγκο έχουν ροζ πόδια. Στην ιστορία διηγείται ότι έγινε πάρτι στη ζούγκλα και ότι τα φλαμίνγκο, που είχαν λευκά πόδια, ήθελαν να φορέσουν κάλτσες για να μην τους κοροϊδεύουν. Η κουκουβάγια τους έδωσε μερικές λεγόμενες ροζ κάλτσες για να φορέσουν στο πάρτι.
13. Κατηγορήστε το στους Tlaxcalans. (1964) της Έλενα Γκαρό. Αυτή η ιστορία είναι πολύ σημαντική στη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής γιατί ανήκει στον μαγικό ρεαλισμό, ένα είδος που αναμειγνύει ρεαλιστικά στοιχεία με φανταστικά στοιχεία. Το βασικό σενάριο είναι ρεαλιστικό, η Λόρα συνομιλεί με τη Νάτσα σε μια κουζίνα. Αλλά αυτό που λέει η Laura έχει φανταστικά στοιχεία: η Laura, η πρωταγωνίστρια, μετακομίζει σε έναν άλλο χώρο, που είναι η σκηνή της Κατάκτησης του Tenochtitlán. Όμως η Λάουρα δεν ταξιδεύει στο χρόνο: το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν την ίδια στιγμή.
14. Ο μεταγωγέας. Από το βιβλίο Συνωμοσία (1952), του Juan José Arreola. Η ιστορία αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που περιμένει ένα τρένο και ένας άλλος άνδρας, ο μεταγωγέας, φτάνει. Οι δύο χαρακτήρες αρχίζουν να μιλάνε και ο μεταγωγέας του λέει ιστορίες για το σιδηροδρομικό σύστημα που συνορεύει με το φανταστικό. Σε αυτή την ιστορία, η ειρωνεία φαίνεται να δείχνει την πραγματικότητα της κατάστασης του σιδηροδρομικού συστήματος και των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό.
15. Πώς γεννήθηκαν τα αστέρια. Από το βιβλίο Πώς γεννήθηκαν τα αστέρια (1987), από την Clarice Lispector. Πρόκειται για ένα παιδικό βιβλίο που περιλαμβάνει βραζιλιάνικους θρύλους, αλλά που ο συγγραφέας μεταμόρφωσε λίγο. Αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στη ζούγκλα, οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι από έναν αυθεντικό λαό και λέει πώς θα δημιουργήθηκαν τα αστέρια. Η ιστορία μιλά για τις διαφορετικές λειτουργίες που είχαν οι άνδρες και οι γυναίκες. Μπορεί να ερμηνευθεί ως κριτική του μαχισμού, επειδή, αν και οι άνδρες κυνηγούσαν και πολεμούσαν σε αντιπαραθέσεις, οι γυναίκες ήταν επιφορτισμένες με την καθημερινή εργασία.
16. Ο κροκόδειλος. (1962) του Felisberto Hernández. Αυτή η ιστορία είναι σε πρώτο πρόσωπο. Ο πρωταγωνιστής, ερμηνευτής συναυλιών, αφηγείται ότι, μη μπορώντας να βιοποριστεί από τη μουσική, αρχίζει να πουλά κάλτσες. Για να κάνει τον κόσμο να αγοράσει από αυτόν, κοροϊδεύει τους αγοραστές του με μια ψεύτικη κραυγή. Το τέλος της ιστορίας έχει πολύ δυναμικό αποτέλεσμα γιατί είναι σχεδόν εξωπραγματικό. Αυτή η ιστορία, όπως και πολλές άλλες αυτού του συγγραφέα, είναι πρωτοποριακή γιατί εισάγει ένα παράξενο στοιχείο στην ιστορία.
17. Το σήμα. Από το βιβλίο Ο λόγος του κόσμου (1952), του Julio Ramón Ribeyro. Το παραμύθι αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που περπατούσε στο δρόμο και βρήκε ένα σήμα σε έναν κάδο σκουπιδιών. Άρχισε να φοράει το σήμα και, από εκείνη τη στιγμή, άγνωστοι άρχισαν να του κάνουν χάρη και δώρα. Άρχισε να παρακολουθεί συναντήσεις όπου οι άνθρωποι είχαν τα ίδια διακριτικά και είχε πολλές δουλειές χάρη στο να φορούσε αυτό το αντικείμενο. Αυτή η ιστορία είναι ρεαλιστική σε στυλ, αλλά περιλαμβάνει καταστάσεις που συνορεύουν με το απίθανο ή το υπερβολικό.
18. Το δέντρο. (1939) της María Luisa Bombal. Η Brígida, η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας, είχε παντρευτεί έναν άντρα που δεν αγαπούσε. Σημειώνοντας ότι το δέντρο που είδε από το σπίτι της έπεσε, αποφάσισε να αφήσει τον άντρα της. Όμως στην αφήγηση, η Μπριγκίντα συνοδεύεται και καθοδηγείται από συνθέτες κλασικής μουσικής, Σοπέν, Μότσαρτ και Μπετόβεν. Αυτή η ιστορία αντιπροσωπεύει την απογοήτευση ενός γάμου που δεν λειτουργεί και την πιθανότητα να αλλάξει η πορεία της ζωής.
19. Το σφαγείο. Του Esteban Echeverría. Γράφτηκε μεταξύ 1838 και 1840, αλλά δημοσιεύτηκε το 1871. Αυτή η ιστορία δημοσιεύτηκε πολύ μετά τον θάνατο του συγγραφέα και θεωρείται η πρώτη αργεντίνικη ρεαλιστική ιστορία και μια από τις πιο σημαντικές. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα σφαγείο και προσπαθεί να αναπαραστήσει πώς ήταν η ζωή για τους ομοσπονδιακούς (ένα πολιτικό κόμμα στην Αργεντινή). Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τη σάτιρα για να παρουσιάσει τους χαρακτήρες και το γκροτέσκο για να αναπαραστήσει τον χώρο. Η ιστορία αφηγείται τι συμβαίνει σε αυτό το μέρος και την αντιπαράθεση που συμβαίνει με έναν νεαρό Ουνιτιστή (το πολιτικό κόμμα που αντιτίθεται στους ομοσπονδιακούς).
20. Δύο βάρη νερού. (1941) του Juan Bosch. Αυτή η ιστορία αφηγείται την ιστορία μιας πόλης στην οποία υπήρχε ξηρασία και στην οποία υπήρχαν σοβαρές συνέπειες λόγω της έλλειψης νερού. Κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσε να βρέξει εκτός από τη Ρεμίγγια, που άναβε συνεχώς κεριά για να βρέξει. Η ιστορία τελειώνει με ένα ήθος για την απαισιοδοξία και την υπερβολική αισιοδοξία.

Μπορεί να σας εξυπηρετήσει: