Ορισμός της Γλωσσικής Ποικιλομορφίας

Ας σκεφτούμε για λίγο τον πλανήτη μας. Μεταξύ των δισεκατομμυρίων κατοίκων όλοι μιλούν κάποιοι γλώσσα μέσω της οποίας επικοινωνούν μέσα σε μια κοινότητα ομιλητών. Υπάρχουν χιλιάδες γλώσσες και αυτή η μεγάλη ποικιλία είναι που αποτελεί το ποικιλίαγλωσσολογία.

Οι γλώσσες δεν είναι στατικές οντότητες, αλλά είναι ζωντανές και δυναμικές πραγματικότητες. Στην πραγματικότητα, οι γλώσσες αναπτύσσονται και εξαφανίζονται. Αυτό συνέβη με τα Λατινικά, τη γλώσσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξελισσόταν στις διάφορες παραλλαγές της μέχρι γίνετε μια νέα γλώσσα, όπως τα γαλλικά, τα ισπανικά ή τα ιταλικά, όλα ριζωμένα λατινικά.

Κάθε γλώσσα έχει μια κοινότητα ομιλητών, ένα λεξιλόγιο και έναν τρόπο έκφρασης της πραγματικότητας. Ολα αυτά παράγοντες Είναι μεταβλητά και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, έτσι αλλάζουν και οι ίδιες οι γλώσσες. Τα ισπανικά του 21ου αιώνα και αυτά που μιλιούνται στο Μεσαίωνας Έχουν κοινά στοιχεία αλλά και μεγάλες διαφορές, αφού οι ίδιες λέξεις αποκτούν νέα σημασία.

Η γλωσσική πολυμορφία είναι ένα από τα θέματα μελέτης γλωσσολόγων, ερευνητών και αναλυτών του φαινομένου της γλώσσας. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές είναι η συνύπαρξη μεταξύ των κατοίκων μιας κοινότητας που χρησιμοποιούν περισσότερες από μία γλώσσες. Αυτή η ποικιλομορφία είναι πηγή διαμάχης όταν μια ομάδα που χρησιμοποιεί μια γλώσσα προσπαθεί να επιβληθεί σε αυτούς που επικοινωνούν σε διαφορετική γλώσσα. Η αντιπαλότητα μεταξύ ομάδων με διαφορετικές γλώσσες είναι παγκόσμιο φαινόμενο και συνεχίζεται από αμνημονεύτων χρόνων.

Δύο ή περισσότερες γλώσσες μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς σύγκρουση ακόμα κι αν η μία είναι η πλειοψηφία και η άλλη ή οι άλλες δεν είναι. Η γλωσσική πολυμορφία δεν συνεπάγεται απαραίτητα αντιπαράθεση. Μπορεί επίσης να είναι λόγος για πολιτιστικό εμπλουτισμό. Αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε ορισμένες μεγάλες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, όπου μια πλειοψηφική γλώσσα όπως τα αγγλικά μοιράζεται τον ίδιο χώρο με τα κινέζικα, τα ισπανικά ή τα ρωσικά.

Στην ίδια γλώσσα εμφανίζεται και η ιδέα της γλωσσικής πολυμορφίας. Τα ισπανικά έχουν μεγάλη ποικιλία στροφών, εκφράσεων ή προφορών και ένας Περουβιανός τα πάει τέλεια με έναν Μεξικανό, αν και ορισμένες λέξεις προκαλούν σύγχυση. Η κοινή χρήση μιας γλώσσας σημαίνει ότι υπάρχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές. Από ορισμένες γλωσσικές προσεγγίσεις, υπερασπίζεται η ιδέα της ενοποίησης των παραλλαγών μιας γλώσσας και προτείνεται ένα τυπικό μοντέλο για ομιλητές. Αυτή η τάση εμφανίζεται στα μέσα ενημέρωσης επικοινωνία, στην οποία αποφεύγονται τοπικές ή διαλεκτικές χρήσεις μιας γλώσσας. Άλλες γλωσσικές προσεγγίσεις θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιβάλλεται μια τυπική τροπικότητα στις άλλες και κάθε παραλλαγή πρέπει να χρησιμοποιείται με πλήρη ελευθερία.

Η γλωσσική πολυμορφία ως δημόσια συζήτηση και αντικείμενο διαμάχης δείχνει ότι η ανθρώπινη επικοινωνία είναι σε μόνιμη σύγκρουση; Είναι πηγή αντιπαράθεσης και ταυτόχρονα αυτή η διαφορετικότητα μας εμπλουτίζει. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επί των ημερών του επινοήθηκε μια νέα γλώσσα (Εσπεράντο) με σκοπό η ανθρωπότητα να έχει μια κοινή γλώσσα. Η πρόταση απέτυχε γιατί σίγουρα μας αρέσει να ζούμε στον Πύργο της Βαβέλ.