Ελληνικός πόλεμος της ανεξαρτησίας

Λίκνο του δυτικού πολιτισμού και επίκεντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στις αρχές του 19ου αιώνα Η Ελλάδα εξασθενούσε υπό τουρκική κυριαρχία αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία την έκανε δική της τον 19ο αιώνα. XV.

Αλλά το συνείδηση Η ελληνική επρόκειτο να ξυπνήσει και να επιστρέψει τους ανθρώπους της στην ιστορία ως ανεξάρτητη οντότητα. Τι γίνεται όμως με την Ελλάδα;

Η αναζήτηση των ριζών της σημερινής Ελλάδας στην κλασική περίοδο είναι επικίνδυνη, καθώς μιλάμε για μια πολιτιστική παρά για μια πολιτική ενότητα. όλες οι πόλεις αναγνώρισαν τους εαυτούς τους ως Έλληνες, αν και δεν ανήκαν στην ίδια πολιτική δομή.

Ομοίως, επιστρέψτε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για να αναζητήσετε την προέλευση του ρεύματος Ταυτότητα Η ελληνική είναι επίσης μια επικίνδυνη άσκηση, κυρίως επειδή ο κοινός δεσμός μεταξύ της κλασικής αρχαιότητας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της σύγχρονης Ελλάδας είναι η γλώσσα (μία ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο, συγκρίσιμο σχεδόν μόνο με τους Κινέζους), και το αίτημα για συνέχεια, αλλά οι διαφορές είναι πιο προφανείς από ομοιότητες.

Ποια θα ήταν η τρέχουσα «ελληνική ταυτότητα» γεννιέται από μια ρομαντική ιδέα που συλλέγει τον λαϊκό πολιτισμό ως αποτέλεσμα αιώνων ανθρώπων που έρχονται και περνούν από το έδαφος Έλληνες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν και συγχωνεύτηκαν με τους γηγενείς κατοίκους, προσαρμόστηκαν, αλλά συνέβαλαν και στο κομμάτι τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το πνεύμα της ελληνικής ανεξαρτησίας χάθηκε, αφού πριν από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, Αυτά τα εδάφη είχαν ήδη βιώσει αρκετές εξεγέρσεις εναντίον των Τούρκων ηγεμόνων, οι οποίες θεωρήθηκαν σαφώς ξένο.

Αν και σε αυτό το όραμα, το θρησκευτικό θέμα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό.

Μερικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι, γενετικά και σε επίπεδο κοινωνικών εθίμων, οι Έλληνες είναι σχεδόν αδιάκριτοι από τους Τούρκους, και ότι αυτό που τους διαφοροποιεί είναι πραγματικά ο πολιτιστικός παράγοντας.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα μπαίνει στον 19ο αιώνα με ένα ανακαλυφθέν και εξιδανικευμένο παρελθόν και με ανυπομονησία η ελληνική νοημοσύνη να σταματήσει να είναι ένα ακόμη έδαφος της Υψηλής Πύλης (άλλο όνομα που έλαβε η Αυτοκρατορία Ντιβανοκασέλα).

Και αυτό το όραμα είναι κοινό και μεταφέρει πάθη σε μια Δύση που αισθάνεται ηθικός, πνευματικά και σωματικά ανώτεροι από τους άλλους πολιτισμούς του κόσμου (με όλες τις ρατσιστικές αντιλήψεις που αυτό υποδηλώνει), και αυτό αγκαλιάζει την αιτία της απελευθέρωσης από αυτό που θεωρεί επίσης πολιτιστικό λίκνο εξιδανικευμένο.

Τέλος, η Ρωσική Αυτοκρατορία θα έπαιζε επίσης σημαντικό ρόλο στην ενθάρρυνση της εξέγερσης, για διπλό λόγο: τη θρησκευτική εγγύτητα με Έλληνες (κυρίως Ορθόδοξοι χριστιανικοί λαοί) και η πιθανότητα αποδυνάμωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του εχθρού της Ρωσίας στην επέκτασή της καυκάσιος

Ένα καλό παράδειγμα αυτής της έλξης για την ελληνική ανάσταση μπορεί να βρεθεί στη συμμετοχή στη σύγκρουση του Λόρδου Μπάιρον, του διάσημου ρομαντικού ποιητή.

Η εξέγερση του 1821 ήταν βασικά δημοφιλής, παρόλο που ενθαρρύνθηκε και ενισχύθηκε από το διανοούμενοι πολιτιστικό και πολιτική Ελληνικά.

Μυστική κοινωνία Φιλική Ετέρια (στα ελληνικα, Κοινωνία Συντρόφων), που ιδρύθηκε στην Οδησσό (Ρωσία) το 1814, άνοιξε το δρόμο για την εξέγερση χειραφέτησης.

Το έργο του συνίστατο στην εφοδιαστική και συντονισμός, έτσι ώστε αντί μιας σειράς συγκεκριμένων εξεγέρσεων όπως είχε συμβεί μέχρι σήμερα, αυτή ήταν μια πραγματική «εθνική εξέγερση».

Την 1η Ιανουαρίου 1822, η ίδια οργάνωση διακήρυξε την ελληνική ανεξαρτησία, αντικαθιστώντας τη σημαία λευκό με μπλε σταυρό, για πανομοιότυπο αλλά με τα χρώματα άλλαξαν: λευκό σταυρό στο φόντο μπλε. Αυτό θα αντιπροσώπευε τη χώρα μέχρι τη δικτατορία των συνταγματάρχων, το 1970, το έτος κατά το οποίο καθιερώθηκε η χρήση της σημερινής ελληνικής σημαίας.

Το έδαφος των ανταρτών ήταν μεγαλύτερο από αυτό που τώρα γνωρίζουμε ως Ελλάδα.

Οι υποκινητές της εξέγερσης προσπάθησαν επίσης να επαναστατήσουν εδάφη που, αργότερα, θα κατέληγαν να ανήκουν στη Σερβία ή την Αλβανία μεταξύ άλλων κρατών, τα οποία Στην κλασική αρχαιότητα είχαν συσχετιστεί με την ελληνική πόλη, και εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν σχέση με επαρχιακές ή περιφερειακό

Για τα ελληνικά όπλα, η χερσόνησος της Πελοποννήσου και η κεντρική Ελλάδα ήταν οι πιο επιτυχημένες περιοχές της επανάστασης, που περιελάμβαναν την Αθήνα, τη μελλοντική πρωτεύουσα του κράτους.

Οι Οθωμανοί, για να δώσουν ένα παράδειγμα, είναι πλούσιοι στις φρικαλεότητες, οι οποίες θα προσθέσουν συμπάθεια στην ελληνική υπόθεση. Η σφαγή στο νησί της Χίου το 1822 θα είναι ένα καλό παράδειγμα αυτών των φρικαλεοτήτων.

Τα αυτοκρατορικά στρατεύματα καταφέρνουν να ισορροπήσουν ισορροπία τον Απρίλιο του 1822 με τη νίκη τους στη Μάχη της Αλάμανα, αν και δεν προχώρησαν πολύ περισσότερο επειδή οι Έλληνες τους σταμάτησαν στη Μάχη της Γραβίας. Αυτό έσωσε την Πελοπόννησο από την τουρκική εισβολή, αφήνοντάς την υπό τον έλεγχο των ελεύθερων Ελλήνων.

Οι Έλληνες επαναστάτες, κατακερματισμένοι και χωρίς ισχυρό κεντρικό συντονισμό, επωφελήθηκαν από τη μεγάλη αναταραχή που συνέβη στο Τούρκικες τάξεις, εκτός από την ανάγκη για την Αυτοκρατορία να καλύψει άλλες πλευρές πιθανών στρατιωτικών προβλημάτων, όπως τα σύνορα με τη Ρωσία ή Περσία.

Παρά το γεγονός ότι τον Ιούλιο του 1822, οι Οθωμανοί υπέστησαν μια μεγάλη ήττα στη Μάχη του Πέτα, κατάφεραν να ανακάμψουν και το 1823 ξεκίνησαν μια εκστρατεία για την ανάκτηση της Δυτικής Ελλάδας. Και το 1824 η Αίγυπτος παρενέβη υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ευδαιμονία παρέμβαση αρχικά περιορίστηκε στα νησιά της Κρήτης και της Κύπρου λόγω της οθωμανικής δυσπιστίας για τις επεκτατικές προθέσεις των Αιγυπτίων, Παρόλο που ο αριθμός και η καλή τους απόδοση στη μάχη έκανε το Sublime Gate να επανεξετάσει τη χρήση αυτών των στρατευμάτων για την Ελλάδα ευρωπαϊκός.

Και έτσι οι αιγυπτιακές δυνάμεις προσγειώθηκαν στην Πελοπόννησο το Φεβρουάριο του 1825. Ήταν στρατεύματα που εκπαιδεύτηκαν από Γάλλους αξιωματικούς και σύντομα εμφανίστηκαν ως πειθαρχημένοι και ικανοί στρατιώτες, οι οποίοι προκάλεσε ήττες στους Έλληνες και άρχισε να περιφέρεται ελεύθερα στην Πελοπόννησο, διαπράττοντας επίσης κάποια βαρβαρότητα

Αντιθέτως, οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να σημειώσουν πρόοδο στην κεντρική Ελλάδα, εστιάζοντας σε ένα είδος πολέμου θέσης χωρίς να σημειώσουν ουσιαστική πρόοδο.

Την άνοιξη του 1826, οι Τούρκοι πέτυχαν πραξικόπημα με την κατάληψη της πόλης του Μεσολογγίου, η οποία είχε πολιορκηθεί δύο φορές προηγουμένως χωρίς επιτυχία.

Η κατάληψη αυτής της πόλης έκανε τους Έλληνες και τους υποστηρικτές τους σε όλη την Ευρώπη να φοβούνται για ένα απότομο τέλος στο επανάσταση. Ωστόσο, η οθωμανική στρατιωτική προσπάθεια να αναλάβει το Μεσολόγγι είχε βλάψει τον στρατό του, ο οποίος δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία που επιτεύχθηκε.

Ωστόσο, ο Ιμπραήμ Πασάς κατάφερε να οδηγήσει τις δυνάμεις του στην πολιορκία της Αθήνας. Το τελευταίο ελληνικό προπύργιο ήταν η Ακρόπολη, η οποία τελικά θα πέσει στα οθωμανικά χέρια τον Ιούνιο του 1827. Ωστόσο, αυτό θα ήταν το τραγούδι κύκνων των οθωμανικών όπλων στην Ελλάδα, που από τώρα και στο εξής δεν θα κέρδιζαν ξανά μια μάχη.

Και αυτό που τελικά ήταν υπεύθυνο για την τουρκική ήττα ήταν η συνδυασμένη παρέμβαση των Ρώσων, των Βρετανών και των Γάλλων, που συμπαραστάθηκαν με τους Έλληνες.

Ένας στόλος από τις τρεις δυνάμεις νίκησε τους Τούρκους-Αιγύπτιους στο Ναβαρίνο, ενώ οι Έλληνες εκμεταλλεύτηκε την ανάκτηση όσο το δυνατόν περισσότερου εδάφους πριν από την αναστολή των εξουσιών η φωτιά.

Η μάχη της Πέτρας, στο βόρειο τμήμα της Αττικής, και η οποία τελείωσε με ελληνική νίκη, σηματοδότησε το τέλος του πολέμου στις 12 Σεπτεμβρίου 1829.

Από εδώ και πέρα, ξεκίνησαν συνέδρια ειρήνης που χρηματοδοτήθηκαν από τις παρεμβαίνουσες ξένες δυνάμεις που θα σηματοδοτούσαν τα όρια του ανεξάρτητου βασιλείου της Ελλάδας.

Αυτά τα όρια ήταν πολύ μικρότερα από ό, τι σήμερα, ουσιαστικά καλύπτουν τη νότια Θεσσαλία και τη χερσόνησο της Πελοποννήσου. Η Ελλάδα θα συνεχίσει την εδαφική της επέκταση διαδοχικά έως το 1947.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν τελείωσε εδώ, θα επιβιώσει στο χρόνο μέχρι σήμερα, στην οποία είναι αντιληπτή όχι μόνο στο έγκαιρες πολιτικο-στρατιωτικές εντάσεις, αλλά σε αθλητικές συγκρούσεις μεταξύ ομάδων και από τις δύο χώρες σε διαγωνισμούς Διεθνές

Φωτογραφία: Fotolia - Lefteris Papaulakis

Θέματα στον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας