10 Παραδείγματα Ελεύθερου Στίχου

Ονομάζεται Ελεύθερο στίχο σε έναν τύπο ακανόνιστου στιχουργήματος που δεν υπακούει ούτε στην ισότητα του αριθμού των συλλαβές ούτε στην ομοιομορφία των ρυθμικών ομάδων.

Ο στίχος είναι η μετρική μονάδα του ρυθμού, ή ρυθμική μονάδα, που συνθέτει την ποίηση. Από φωνητικής πλευράς χαρακτηρίζεται από το ότι βρίσκεται ανάμεσα σε δύο παύσεις, οι οποίες υποδεικνύονται γραφικά με την κατανομή τους σε διαδοχικές γραμμές.
Εσωτερικά, οι στίχοι αποτελούνται από φωνητικά στοιχεία όπως τόνους, παύσεις, καισούρες ή ομοιοκαταληξίες που, όταν επαναλαμβάνονται περιοδικά σε σειρά, παράγουν ρυθμό.

Η στιχουργία μπορεί να είναι κανονική, όταν μετρώνται οι στίχοι ή οι ρυθμικές μονάδες, όταν δηλαδή μετρώνται οι συλλαβές που τους συνθέτουν. Ή μπορεί να είναι ακανόνιστο, όταν οι στίχοι δεν έχουν σταθερό μέτρο.

Συμφωνώς προς Η τέχνη του στίχου, από τον Tomás Navarro Tomás, στην ακανόνιστη ή μετρική ερμηνεία υπάρχουν δύο τύποι:

Προέλευση του ελεύθερου στίχου

Η ακανόνιστη στιχουργία έχει την αρχή της στις απαρχές της ισπανικής γλώσσας. ο

Ποίημα του Mío Cid, από τον 12ο αιώνα, το αρχαιότερο από τα επικά τραγούδια, αποτελεί παράδειγμα αυτού του τρόπου στίχου.

Τον 15ο αιώνα παρατηρούνται ρυθμικά άσματα ακανόνιστου μέτρου. Στη σύγχρονη λογοτεχνία, από τον Rubén Darío μέχρι σήμερα, ο ακανόνιστος μετρητής χρησιμοποιείται συχνά.

Συγκεκριμένα, ο ελεύθερος στίχος ξεκίνησε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές μετρικές μορφές. Θεωρήθηκε μια πιο φυσική και καθομιλουμένη μορφή στιχουργίας.

Χαρακτηριστικά του ελεύθερου στίχου

Καταργώντας τον ρυθμό που προσφέρει η ομοιοκαταληξία, αυτή η μορφή στιχουργίας χρησιμοποιεί άλλους πόρους να ανακτήσει τον ήχο, τη μουσικότητα και την ομοιογένεια που είναι χαρακτηριστικά της δομής ποιητική:

Παραδείγματα ελεύθερου στίχου

1. ΟΧΙ καλα
   μείνε στην ακτή
   σαν τον πεζόδρομο ή σαν το μαλάκιο που θέλει ασβεστολιθικά να μιμηθεί τον βράχο.
   Αλλά είναι αγνό και γαλήνιο να ισοπεδώνεσαι στην ευδαιμονία
   της ροής και της απώλειας,
   συνάντηση στο κίνημα με το οποίο χτυπά απλωμένη η μεγάλη καρδιά των ανθρώπων.

Vicente Aleixandre, «Στην πλατεία» (απόσπασμα)

1. Αύριο που θα επιστρέψει ο αέρας
   να αιωρείται πάνω από τα λουλούδια, πάνω από τους ψηλούς τοίχους
   που φυλάνε τον κόσμο,
   Και οι άγγελοι επιστρέφουν κουρασμένοι στα δέντρα τους.
   όταν ο ορίζοντας τραγουδάει κάτω από τον ουρανό
   και υπάρχουν άντρες που χορεύουν χαρούμενοι, ενώνοντας τα χέρια τους ιλιγγιωδώς,
   Και τα πουλιά της θάλασσας παραπονιούνται και πετούν γύρω από τα κατάρτια,
   Θα σκεφτώ: ω, το νότιο σπίτι μου, δυτικά ενός μεγάλου ποταμού,
   και θα απολαμβάνω ευχάριστες αναμνήσεις. -Πάντα,
   η λήθη θα τρέξει και στη θάλασσα,
   και η γη μου θα πάει ήσυχη στην άλλη γη χωρίς ελπίδα,
   Και δεν ξέρω αν θα είμαι χαρούμενος

Ρικάρντο Ε. Μολινάρι, «Δεν ξέρω αν το τραγουδώντας ο άνεμος στεγνώνει» (απόσπασμα)

1. Είσαι κόρη της θάλασσας και ξαδέρφη της ρίγανης,
   κολυμβητή, το σώμα σου είναι φτιαγμένο από καθαρό νερό,
   μαγειρέψτε, το αίμα σας είναι ζωντανή γη
   και τα έθιμα σου ανθισμένα και επίγεια.
   Τα μάτια σου πάνε στο νερό και τα κύματα σηκώνονται,
   τα χέρια σου πέφτουν στο έδαφος και οι σπόροι πηδάνε,
   σε νερό και γη έχεις βαθιές ιδιότητες
   που ενώνονται μέσα σου όπως οι νόμοι του πηλού.
   Ναϊάντ, κόψε το κορμί σου το τιρκουάζ
   και μετά αναστήθηκαν άνθη στην κουζίνα
   με τέτοιο τρόπο ώστε να υποθέσετε πόσα υπάρχουν
   και επιτέλους κοιμάσαι περιτριγυρισμένος από τα χέρια μου που χωρίζουν
   της σκοτεινής σκιάς, για να ξεκουραστείς,
   όσπρια, φύκια, βότανα: ο αφρός των ονείρων σας.

Πάμπλο Νερούδα

1. Μια νύχτα,
   μια νύχτα γεμάτη αρώματα, μουρμούρες και μουσική από φτερά,
   μια νύχτα,
   στην οποία οι φανταστικές πυγολαμπίδες έκαιγαν στην υγρή σκιά του γάμου,
   στο πλευρό μου, αργά, εναντίον μου ζωσμένοι, όλοι, βουβοί και χλωμοί
   σαν μια παρουσίαση απέραντης πικρίας
   ακόμα και τα πιο μυστικά βάθη των ινών σας θα σας ταρακουνήσουν,
   κάτω από το μονοπάτι μέσα από την ανθισμένη πεδιάδα
   εσύ περπάτησες,
   και την πανσέληνο
   Μέσα από τους γαλάζιους ουρανούς, απέραντο και βαθύ, σκόρπισε το λευκό φως του,
   και η σκιά σου,
   ωραία και άτονα,
   και η σκιά μου
   από τις προβαλλόμενες ακτίνες του φεγγαριού,
   πάνω από τη θλιμμένη άμμο
   του μονοπατιου που συγκέντρωσαν
   και ήταν ένα
   και ήταν ένα
   Και ήταν μια μακριά σκιά!
   Και ήταν μια μακριά σκιά!
   Και ήταν μια μακριά σκιά!

José Asunción Silva, «Nocturno» (απόσπασμα)

1. Το σύμπαν έχει τις οδοντωτές άκρες του
   και είναι όλο ένα παράξενο νέο χρώμα
   με άγνωστο φιλοτελικό όνομα
   Το σύμπαν
   ήθελε να φιλήσει τον θεό
   και όταν διασχίζει μια πτήση αγγέλων
   κόλλησε στο μάγουλο
   ο πιο αργος
   αυτός με τα φτερά στην κορυφή της φωτιάς.

Gerardo Diego, «Η φώκια»

1. Και έβγαλε τη ρόμπα του,
   y_εμφανίστηκε γυμνός όλος...
   Ω πάθος της ζωής μου, ποίηση
   γυμνό, δικό μου για πάντα!

Juan Ramón Jiménez, "Wine first pure"

1. Είστε η παρέα με την οποία μιλάω
   ξαφνικά, μόνος.
   Οι λέξεις που βγαίνουν από τη σιωπή σε σχηματίζουν
   Και από τη δεξαμενή των ονείρων στην οποία πνίγομαι
   ελεύθερο μέχρι να ξυπνήσει.

Xavier Villaurrutia, "Reflections"

1. Με το απόγευμα
   τα δύο-τρία χρώματα της βεράντας ήταν κουρασμένα.
   Απόψε, το φεγγάρι, ο καθαρός κύκλος,
   δεν κυριαρχεί στον χώρο του.
   Αίθριο, διοχετευμένος ουρανός.
   Η αυλή είναι η παρακμή
   μέσω του οποίου ο ουρανός χύνεται στο σπίτι.
   Σερένα,
   Η αιωνιότητα περιμένει στο σταυροδρόμι των αστεριών.
   Είναι ευχάριστο να ζεις σε σκοτεινή φιλία
   ενός διαδρόμου, μιας κληματαριάς και μιας στέρνας.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

1. Είναι υπέροχο να ανοίγεις το ραδιόφωνο
   χαμηλή ένταση
   στις 4.30 το πρωί
   σε πολυκατοικία
   και άκου τον Χάιντν
   ενώ μέσω των τυφλών
   μπορείς να δεις μόνο την κλειστή νύχτα
   όμορφο και ήρεμο
   σαν λουλούδι.
   Και με αυτό
   κάτι να πιούμε,
   Σαφή,
   ένα τσιγάρο
   η σόμπα αναμμένη,
   και ο Χάιντν κουδουνίζει.

Τσαρλς Μπουκόφσκι (απόσπασμα)

1. Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου, το πρώτο βήμα με ευχαριστούσε πολύ,
   Το απλό συνειδητό γεγονός, οι μορφές, η δύναμη να κινείσαι,
   Το πιο μικρό έντομο ή ζώο, οι αισθήσεις, η όραση, η αγάπη,
   Το πρώτο βήμα με κυριάρχησε και μου άρεσε τόσο πολύ
   Ότι μου κόστισε να συνεχίσω και αν σταματούσα ήταν
   Γιατί ήθελα να σταματήσω εκεί, να χαλαρώνω για να τραγουδήσω
   που στα εκστατικά μου τραγούδια.

Walt Whitman

Μπορεί να σας εξυπηρετήσει: