Διαφορές μεταξύ Unitary και Federal

Miscellanea   /   by admin   /   January 31, 2022

Στην ιστορία της Νότιας Αμερικής, είναι γνωστό ως ενιαία Υ τροφοδοτεί, αντίστοιχα, σε όσους συμμετείχαν στα δύο βασικά πολιτικά κόμματα του 19ου αιώνα στη νεοσύστατη Ενωμένες επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (εδαφική περιοχή ισοδύναμη σήμερα με αυτή της Αργεντινής και της Ουρουγουάης): το Ενωτικό Κόμμα και το Ομοσπονδιακός. Και οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν σε πολλές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων στην περιοχή, μεταξύ 1814 και 1880, δεδομένου ότι υπερασπίστηκαν διαφορετικά πολιτικά μοντέλα συγκρότησης και ηγεσίας των εκκολαπτόμενων Δημοκρατία.

Σε γενικές γραμμές, το Ενωτικό Κόμμα προσπάθησε να διατηρήσει το σύστημα συγκεντρωτικής διοίκησης που η χώρα είχε κληρονομήσει από την αποικία, ενώ το Ομοσπονδιακό Κόμμα προσπάθησε να αναδιοργανώσει τη χώρα και ίδρυσε μια ομοσπονδιακή δημοκρατία, στην οποία κάθε επαρχία θα είχε φωνή και ψήφος. Αυτή η αιματηρή σύγκρουση περιλάμβανε ξένες και γειτονικές δυνάμεις σε διαφορετικές περιπτώσεις, και κορυφώθηκε το 1880 όταν επιτεύχθηκε συμφωνία για να δημιουργήσει μια φιλελεύθερη και ανοιχτή οικονομία, μαζί με ένα μοντέλο ομοσπονδιακής οργάνωσης, σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος της Αργεντινής 1853.

instagram story viewer

Ο αγώνας μεταξύ των Ουνιτιστών και των Ομοσπονδιακών αποτελεί ένα σημαντικό, αν και βίαιο, κεφάλαιο στην ιστορία του Η Αργεντινή (και επίσης, αν και σε μικρότερο βαθμό, η Ουρουγουάη) και απεικονίστηκε σε σημαντικά λογοτεχνικά έργα περιφερειακό ως Το σφαγείο (1871) από τον Esteban Echeverría (1805-1851) ή Facundo ή πολιτισμός και βαρβαρότητα στους αργεντινούς πάμπας (1845) του Domingo Faustino Sarmiento (1811-1888).

Διαφορές μεταξύ ενιαίου και ομοσπονδιακού

Οι θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ αυτού που υπερασπίζεται το Ενωτικό Κόμμα και αυτού που υπερασπίζεται το Ομοσπονδιακό Κόμμα μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

ενιαία Ομοσπονδιακός
Υπερασπίστηκαν την ανάγκη η επαρχία του Μπουένος Άιρες, λόγω της οικονομικής, ιστορικής και στρατηγικής της σημασίας, να έχει διοικητικό έλεγχο στις υπόλοιπες επαρχίες. Αυτό το μοντέλο ονομαζόταν συγκεντρωτικό ή ενιτικό. Υπερασπίστηκαν την ανάγκη για μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, στην οποία οι επαρχίες διατήρησαν τη διοικητική τους αυτονομία και η εθνική κυβέρνηση λειτουργούσε σύμφωνα με τις διαφορετικές εσωτερικές θέσεις.
Βρίσκονταν κυρίως στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, πρωτεύουσα της αποικιακής αντιβασιλείας, αν και είχαν οπαδούς στις άλλες επαρχίες. Ήταν διασκορπισμένοι στις διάφορες επαρχίες που αποτελούσαν την εθνική επικράτεια και είχαν τις δικές τους ατζέντες και πολιτικούς προβληματισμούς.
Θεωρούσαν ότι το έθνος προϋπήρχε των επαρχιών, ότι δηλαδή οι τελευταίες ήταν απλώς διαιρέσεις της εθνικής επικράτειας και όχι κατάλληλα κράτη. Το μοντέλο της χώρας του εμπνεύστηκε από τη Ναπολεόντεια Γαλλία. Κατανοούσαν τη χώρα ως την εθελοντική ένωση ενός συνόλου επαρχιών, που είχαν πολλά περισσότερα να κερδίσουν με το να είναι μαζί. Οι θέσεις τους θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά γενικά το μοντέλο της χώρας τους εμπνεύστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η μαχητικότητά της προερχόταν κυρίως από την πρωτεύουσα και αποτελούνταν από μέλη της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης, καθώς και από διανοούμενους και στρατιωτικούς. Ήταν ένα αστικό, φιλελεύθερο και κοσμοπολίτικο κόμμα. Η μαχητικότητα του προερχόταν κυρίως από αγροτικές και αγροτικές περιοχές, καθώς και από το λαϊκό «gauchaje». Επίσης οι μεγάλοι περιφερειακοί caudillos και κάποιοι διανοούμενοι. Ήταν ένα παραδοσιακό, συντηρητικό και εθνικιστικό κόμμα.
Υπερασπίστηκαν οικονομικά το ελεύθερο εμπόριο και πρότειναν τη δημιουργία μιας κεντρικής τράπεζας για την έκδοση του δικού της νομίσματος. Επιπλέον, η κεντρική κυβέρνηση έπρεπε να διαχειριστεί ολόκληρο τον εθνικό προϋπολογισμό και στη συνέχεια να διαθέσει τους αντίστοιχους σε κάθε επαρχία. Η θέση του απέναντι στην οικονομία ήταν ποικίλη, αλλά σε γενικές γραμμές χωρίστηκε σε δύο: η αργεντίνικη ακτή υπερασπίστηκε την ελεύθερη εμπόριο και ελεύθερη ναυσιπλοΐα εσωτερικών ποταμών, ενώ οι επαρχίες του εσωτερικού υπερασπίστηκαν τον προστατευτισμό οικονομικός. Και οι δύο πλευρές αντιτάχθηκαν στην κυριαρχία του Μπουένος Άιρες στις τοπικές τους οικονομίες.
Οι κορυφαίοι της ήταν οι Bernardino Rivadavia, Juan Lavalle, José María Paz, Gregorio Aráoz Lamadrid και Martín Rodríguez. Οι μέγιστοι ηγέτες του ήταν ο José Artigas (ιδρυτής της Federal League), ο Juan Manuel de Rosas και ο Justo José de Urquiza.
Το κόμμα διαλύθηκε το 1862 και διάδοχοί του ήταν το Εθνικιστικό Κόμμα και το Αυτονομιστικό Κόμμα. Το κόμμα διαλύθηκε το 1876, χρόνια μετά την αποτυχία της Αργεντινής Συνομοσπονδίας (1831-1861), η οποία έκανε πράξη το ομοσπονδιακό της μοντέλο.
Στρατιωτικά έχασαν τον αγώνα ενάντια στους ομοσπονδιακούς, αλλά τα οικονομικά, πολιτιστικά και κοινωνικά τους συμφέροντα επικράτησαν μακροπρόθεσμα. Κέρδισαν τον εμφύλιο πόλεμο και σχημάτισαν ένα ομοσπονδιακό σύστημα, αλλά με την πάροδο του χρόνου τα ενιαία συμφέροντα επέβαλαν μια εξαιρετικά συγκεντρωτική χώρα στην πόλη του Μπουένος Άιρες.

Βιβλιογραφικές αναφορές:

  • «Κόμμα Ενότητας» στο Βικιπαίδεια.
  • «Ομοσπονδιακό Κόμμα (Αργεντινή)» στο Βικιπαίδεια.
  • "Διαφορές μεταξύ ενιαίου και ομοσπονδιακού" (βίντεο) στο Η Διακήρυξη του Νότου.
  • «Ενωτική και ομοσπονδιακή» στο Plan Ceibal Library (Ουρουγουάη).

Ακολουθήστε με:

Σύννεφο ετικετών
Εκτίμηση
0
Προβολές
0
Σχόλια
YOU MIGHT ALSO LIKE