5 Παραδείγματα μονολόγου για τα δικαιώματα του παιδιού

Ενα μονόλογος για το τα δικαιώματα των παιδιών Είναι μια ομιλία στην οποία ένας μόνο συμμετέχων συνομιλεί με τον εαυτό του ή με έναν απόντα συνομιλητή για να προβληματιστεί σχετικά με τους νόμους που είναι απαραίτητοι για την προστασία των παιδιών.

ο μονόλογος στρέφεται προς τον εαυτό του, αλλά απευθύνεται και στους αναγνώστες ή στο κοινό. Μέσω αυτού του τύπου λόγου λαμβάνονται πληροφορίες για τα συναισθήματα και τις σκέψεις του χαρακτήρα που το εκτελεί και σας επιτρέπει να συνδεθείτε με την ψυχολογία σας και τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο πιο αυθεντικά και ανεμπόδιστα.

Μονόλογοι συναντάμε σε πολλά λογοτεχνικά είδη, όπως π.χ ποίηση,​ ιστορία, δοκιμή, θεατρικές παραστάσεις,​ άρθρο εφημερίδας, μυθιστόρημα. Διαφέρει από διάλογος, γιατί σε αυτή την επικοινωνία γίνεται μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων.

Σύμφωνα με το έργο του οποίου αποτελεί μέρος και τις εκφραστικές προθέσεις, υπάρχουν τρεις τύποι μονολόγων:

Παραδείγματα μονολόγου για τα δικαιώματα των παιδιών

1. «Rights Rights», του Hugo Midón (2004)
   instagram story viewer
   . Σε αυτό το τραγούδι από το έργο στραβά δικαιώματα, ο χαρακτήρας αναφέρεται στο δικαίωμα στην ισότητα που έχουν τα παιδιά, ανεξαρτήτως κοινωνικής ή εθνικής καταγωγής, γλώσσας, θρησκείας, απόψεων ή εθνικότητας. Έχει να κάνει με το άρθρο 2 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Εγώ
Κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι
Την ίδια αγάπη αναζητούμε
έχουμε το ίδιο γέλιο
Υποφέρουμε τον ίδιο βήχα

Μας δίνουν τα ίδια εμβόλια
Για την ίδια ιλαρά
Μιλάμε την ίδια γλώσσα
με την ίδια φωνή

Χορωδία
Δεν είμαι καλύτερος από κανέναν
Και κανείς δεν είναι καλύτερος από μένα
Γι' αυτό έχω το ίδιο
Δικαιώματα που έχεις

II
Τραγουδάμε τον ίδιο ύμνο
με την ίδια καρδιά
Έχουμε τους ίδιους νόμους
το ίδιο σύνταγμα

Περπατάμε στο ίδιο έδαφος
έχουμε τον ίδιο ήλιο
Τρυπάμε την ίδια πατάτα
με το ίδιο πιρούνι

1. Απόσπασμα από Το παιδί, του Jules Valles (1989). Σε αυτό το μυθιστόρημα, ο πρωταγωνιστής Jacques Vingtras (η ιστορία του οποίου είναι μια αντανάκλαση της ζωής του συγγραφέα) στοχάζεται στο δικαίωμα των παιδιών να προστατεύονται από κακοποίηση (άρθρο 19 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού), αφού έπεσε θύμα αυτής κατά την παιδική του ηλικία και μέρος της εφηβική ηλικία.

Δεν έχω παράπονο να κάνω. Δεν έχω ούτε ένα πελεκημένο μάρμαρο στη συνείδησή μου. Κάποτε ο πατέρας μου μου έδωσε τριάντα σεντς για να αγοράσω ένα σημειωματάριο που κόστιζε είκοσι εννέα. Κράτησα τη δεκάρα. Αυτό ήταν το μόνο μου ολίσθημα. (…) Αν πήγαινα στο Παρίσι, πάλι! Βγαίνοντας από τη φυλακή, θα έδινα τα χέρια ούτως ή άλλως. (…) Και καλά. Θα κάνω τον χρόνο μου εδώ, και θα πάω στο Παρίσι μετά, και όταν είμαι εκεί, δεν θα κρύψω ότι ήμουν στη φυλακή.
Θα το ουρλιάξω! Θα υπερασπιστώ τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, όπως και άλλα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.

Θα ρωτήσω αν οι γονείς έχουν ελευθερία ζωής και θανάτου πάνω από το σώμα και την ψυχή του παιδιού τους. αν ο κ. Vingtras έχει το δικαίωμα να με μαρτυρήσει επειδή φοβήθηκα μια άθλια δουλειά (…). Παρίσι! Αχ την αγαπώ! Κοιτάζω το τυπογραφείο και την εφημερίδα, την ελευθερία να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και τη συμπάθεια για τους επαναστάτες. Η ιδέα του Παρισιού με έσωσε από το σχοινί εκείνη την ημέρα.

1. Απόσπασμα από τα δικαιώματα του παγκοσμιοποιημένου παιδιού, της Susana Dalle Mura (2011). Σε αυτό το άρθρο, ο συγγραφέας στοχάζεται στα νέα προβλήματα που πλήττουν τα δικαιώματα των παιδιών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.

(...) Όλα όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα είναι ανεπαρκή και ακρωτηριαστικά για την επαρκή προστασία των παιδιών σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, αφού εμφανίζονται νέα προβλήματα που συνδέονται με αυτήν. Θα ήταν απαραίτητο να απεικονιστούν τα τρέχοντα προβλήματα αυτής της ηλικιακής ομάδας με έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό όσον αφορά τις δημόσιες πολιτικές, λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες και μελλοντικές καταστάσεις της ίδιας.

(...) Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να προστατεύσουμε την παιδική ηλικία σε όλες τις μορφές και πλάτη της, αναγνωρίζοντας στην πραγματικότητα των γεγονότων δικαιώματα: στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη στέγαση, στην οικογένεια, στην εθνικότητα, στην ταυτότητα, στη μη εργασία σε ηλικία νωρίς. Όλα τα δικαιώματα παραβιάζονται τόσο στη διεθνή κοινότητα όσο και στη χώρα μας και στην επαρχία.

(...) Είναι άνθρωποι και πράγματα που πρέπει να αλλάξουμε, και όχι νόμοι. Έχουμε διακηρύξεις, συμβάσεις, πρωτόκολλα και νόμους σε διεθνές, εθνικό και επαρχιακό επίπεδο. Ωστόσο, λείπουν αξίες και συνείδηση ​​του πολίτη για να αλλάξει η πραγματικότητα. Όλοι μιλούν για αλλαγή ώστε να μην αλλάζει ή να αλλάζει τίποτα παρά μόνο στις νόρμες και όχι στην πραγματικότητα. Στις πολιτικές για τα παιδιά χρειαζόμαστε περισσότερες απαντήσεις και λιγότερη συζήτηση. Μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και δέσμευση του κοινωνικού συνόλου στη χρήση των διαθέσιμων πόρων και καλύτερη προετοιμασία για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των παιδιών και των εφήβων. Είναι ξεκάθαρο ότι τα παιδιά δεν λένε τη γνώμη τους και δεν ψηφίζουν. Γι' αυτό περιθωριοποιούνται μόνιμα στις κοινωνικές προτεραιότητες;

Η παιδική ηλικία είναι το μέλλον μιας χώρας και, χωρίς υγεία και εκπαίδευση, υπόκειται στις μάστιγες της πρώιμης παιδικής εργασίας, της εμπορίας ανθρώπων, ναρκωτικά, παραβατικότητα, φτώχεια, υποσιτισμός, βία, απελπισία και έλλειψη οικογενειακών και κοινωνικών αξιών, δεν έχει μέλλον άξιος.

Μια προστατευμένη παιδική ηλικία, σε όλο της το εύρος και την αναγκαιότητα, θα μπορέσει να ανθίσει και να αποφέρει καρπούς για την κοινότητα όπου αναπτύσσεται. Αργεντινή ξύπνα!

1. «Ποιος ονόμασε το φεγγάρι», της Mirta Goldberg (1994). Σε αυτό το ποίημα που ανήκει στο βιβλίο New Tailwind I, το ποιητικό υποκείμενο στοχάζεται στο δικαίωμα κατοχής ονόματος και ιθαγένειας (άρθρο 7 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού).

Ποιος ονόμασε το φεγγάρι;
Θα μπορούσε να ήταν η λιμνοθάλασσα,
ότι από το να τη βλέπει τόσο πολύ τη νύχτα
αποφάσισε να την ονομάσει φεγγάρι;

Ποιος ονόμασε τον ελέφαντα;
Θα μπορούσε να ήταν ο φύλακας,
μια μέρα που περπατούσα πολύ σε κατασκήνωση;

Ποιος ονόμασε τα τριαντάφυλλα;
Ποιος ονοματίζει τα πράγματα;

Το σκέφτομαι κάθε μέρα.
Υπάρχει κάποιος που ονομάζεται Name-caller
ποιος βγάζει τα ονόματα από τη Νομπρερία;

Ή μήπως η άμμος μόνη αποφάσισε να ονομαστεί άμμος
και η θάλασσα μόλις αποφάσισε να ονομαστεί θάλασσα;

Όπως θα γίνει;
(Τυχερός που είμαι
μου έδωσε το όνομα
η μαμά μου.)

1. Απόσπασμα από το "Look and see", του Sergio Kern (1997). Σε αυτή την ιστορία, ο αφηγητής αναλογίζεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία και αναφέρεται στο άρθρο 23 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

III
Τώρα πηγαίνω στο σχολείο και βρέχει συνέχεια. Και φαίνεται ότι οι σταγόνες εκρήγνυνται σαν χριστουγεννιάτικες κροτίδες στο πλαστικό πιλότο που μου έβαλε ο μπαμπάς μου.
Σήμερα θα έρθει αυτός που φτιάχνει βιβλία και νομίζω ότι θα βραχεί αν δεν έχει έναν πιλότο σαν τον δικό μου.
Ο μπαμπάς μου μου είπε ότι ο πιλότος μου είναι κίτρινο πλαστικό. Και μου έλεγε για πολλά
πράγματα που είναι κίτρινα. Οι μπανάνες είναι κίτρινες. Τα ώριμα λεμόνια είναι κίτρινα. Υπάρχουν κίτρινα δαμάσκηνα. Η οροφή των ταξί είναι κίτρινη (...).

v
Όλοι σώπασαν. Φαίνεται ότι μπήκε ο άνθρωπος που φτιάχνει βιβλία. Μας είπε το όνομά του και άρχισε να μιλάει όταν ήταν παιδί. Φαίνεται ότι και ο πατέρας του έκανε βιβλία.
Τώρα αρχίζει να λέει πώς βλέπει τα πράγματα. Πώς τα βλέπεις και μετά τα ζωγραφίζεις; Μιλήστε για τα χρώματα που έχουν τα πράγματα μετά τη βροχή. Μου φαινόταν ήδη ότι κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί μετά τη βροχή. Γιατί όλα είναι φρεσκοπλυμένα. Είναι λογικό!
Τώρα μιλάτε για το χρώμα που έχουν τα πράγματα όταν σκουριάζουν. Θα ρωτήσω τον μπαμπά μου γιατί σκουριάζουν τα πράγματα.
Τώρα λέει ότι θα μας διαβάσει μερικές ιστορίες. Τι είναι όμως ιστορίες που δεν έγραψε. Λέει ότι πρόκειται να μας διαβάσει ιστορίες που του άρεσαν πολύ (…).

7η
Τώρα έχει τελειώσει την ανάγνωση των ιστοριών και μας λέει ότι θα μας ζωγραφίσει στον πίνακα για να δούμε πώς ζωγραφίζει. (Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για μια καλή στιγμή για να δείξει τι κάνει.) Και μας λέει να αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε μόνοι μας ενώ σχεδιάζει τη ζωγραφιά του. Λοιπόν, φαίνεται ότι τα αγόρια έφεραν τα πάντα για να ζωγραφίσουν. Μας είχαν ήδη προειδοποιήσει γι' αυτό, οπότε έφερα κι εγώ το δικό μου.

viii
(...) Ο άνθρωπος που φτιάχνει βιβλία μας είπε ότι μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε ό, τι θέλαμε και ότι δεν έπρεπε να είναι από τις ιστορίες που είχε διαβάσει. Ότι κάνουμε οτιδήποτε, ό, τι μας αρέσει.
Αλλά θα μοντελοποιήσω σε πηλό τους χαρακτήρες από την ιστορία για τα τέρατα που πηγαίνουν στο σχολείο που μας διάβασε. Γιατί με έκανε να γελάσω.
(...) Μετά αρχίζω να φτιάχνω τη Μούμια και είναι ξανά εύκολο γιατί δεν έχει ρούχα ή κάπα. Μετά κάνω τον Δράκουλα αλλά δεν μπορώ να βρω τους κυνόδοντες. Δεν θυμάμαι αν το έκανα ήδη ή όχι. Και στο τέλος επιστρέφω στο Φρανκενστάιν. Έχω φτιάξει ήδη το κεφάλι με βίδες στα αυτιά. Του έβαλα τα πόδια και τον ξάπλωσα δίπλα στη Μούμια και τον Δράκουλα που είναι επίσης ξαπλωμένοι. Τώρα ζυμώνω τα μπρατσάκια της. Του έβαλα ήδη ένα και ήταν τέλειο. Είμαι επιτέλους με το άλλο μπρατσάκι. Δεν υπάρχει θόρυβος στην κιμωλία. Ο bookmaker σταμάτησε να σχεδιάζει στον μαυροπίνακα και λέει ότι θα έρθει να δει τι κάναμε.

IX
Φαίνεται ότι έρχεται κατευθείαν στο τραπέζι μας. Προχωρά κουβεντιάζοντας με έναν άλλο κύριο που τον φέρνει εδώ. Ο άλλος κύριος του λέει: «Κοίτα τι έκανε αυτό το τυφλό κοριτσάκι με βάση αυτά που μίλησες και διάβασες».
(Είμαι ο τυφλός.) Αλλά δεν μου αρέσει να με λένε έτσι. Αν με λένε τυφλό, δεν πειράζει. Ο μπαμπάς μου λέει ότι πρέπει να λες τα πράγματα με το όνομά τους και τέλος.
Ο άνθρωπος που φτιάχνει βιβλία έμεινε άφωνος, φαίνεται. Τότε ακούω τον άλλον να του λέει: «Παρεμπιπτόντως, δεν σου είπαμε ότι ανάμεσα στα παιδιά υπήρχαν τυφλοί.
Γιατί αν όχι, δεν θα είχατε μιλήσει για αυτό που μιλήσατε ή δεν θα είχατε ζωγραφίσει αυτό που σχεδιάσατε». Και αρχίζει να εξηγεί ότι είναι πιλοτικό σχέδιο (όπως ο κίτρινος πιλότος μου;) ώστε όσοι
είμαστε τυφλοί ας είμαστε περισσότερο μαζί με τα παιδιά που δεν είναι.
Σοκολάτα για τα νέα. Ο πατέρας μου μου τα είχε εξηγήσει όλα.
Αλλά αυτός που φτιάχνει βιβλία δεν τον ακούει πια και με ρωτάει πώς με λένε.
–Ximena –λέω, και προσθέτω –Ximena με “X”.
Και τότε αυτός που φτιάχνει βιβλία αρχίζει να μου μιλάει για τα πάντα με «χ», και ξεσπάω στα γέλια και το κάνει και αυτός και της μαθαίνω κι εγώ.
Τότε ο άρχοντας των βιβλίων αρχίζει να κοιτάζει τη Μούμια και τον Δράκουλα και μου λέει ότι τους αγαπάει και γελάω περισσότερο.
Και μου λέει ότι το Φρανκενστάιν που έκανα του φαίνεται απίστευτο. Και κουνάω το κεφάλι μου από την άλλη, γιατί με κάνει να ντρέπομαι λίγο. Και μου λέει ότι ο ίδιος, αφού είναι παχουλός, είναι πανομοιότυπος με τον Φρανκενστάιν μου.
Και σκέφτομαι την τύχη του ανθρώπου που φτιάχνει βιβλία. Με αυτές τις βίδες στο κεφάλι του και τρώγοντας όλα τα «σ», μπορούσε ακόμα να μάθει να φτιάχνει βιβλία (...).

Μπορεί να σας εξυπηρετήσει: