Σημασία του Θείου Δικαίου

Στην ιστορία του πολιτική Έχουν δημιουργηθεί και αναπτυχθεί διάφοροι τρόποι, ο καθένας πολύ συγκεκριμένος, για να νομιμοποιηθεί η εξουσία και η ηγεμονία ορισμένων κοινωνικών παραγόντων έναντι άλλων. Μία από αυτές τις μορφές έχει συνδεθεί από πολύ νωρίς στην ανθρώπινη ιστορία (και μέχρι σήμερα) με την πολιτική με το θρησκεία, επιτρέποντας έτσι να εμφανιστεί μια ενδιαφέρουσα έννοια και ταυτόχρονα κεντρική για την κατανόηση: το θεϊκό δικαίωμα.

Εξήγηση της ιδέας που συνδέει τη θρησκεία με την πολιτική

Από πολύ νωρίς στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, τόσο η πολιτική όσο και η θρησκεία έχουν αποκτήσει μια θέση σημασίας. άσκηση της εξουσίας πολύ σαφής. Αυτοί που κατείχαν την εξουσία της πολιτικής ή της θρησκείας ήταν πάντα υπεύθυνοι για την άσκηση εξουσίας, για την εντολή και την παροχή εντολών, για τη δημιουργία προτύπων συμπεριφοράς και αξιών. Όταν η πολιτική έχει συνδεθεί άμεσα με τη θρησκεία, αυτή η εξουσία έγινε ηγεμονία ορισμένων κοινωνικών τομέων έναντι άλλων με απόλυτο τρόπο και χωρίς πιθανή αμφισβήτηση.

Στις μέρες μας, οι δυτικές κοινωνίες έχουν συνηθίσει να διαχωρίζουν και τις δύο σφαίρες, τουλάχιστον στη δημόσια σφαίρα και οι κυβερνήσεις που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η ένωση θεωρούνται συχνά ως καθυστερημένες, πρωτόγονες και επικίνδυνος. Ωστόσο, θα ήταν ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι μέχρι πρόσφατα στην ιστορία μας υπήρχε και το ίδιο φαινόμενο που, σε μια δεδομένη στιγμή, ήξερε να καταλαμβάνει και να χαρακτηρίζει όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Θεϊκό δικαίωμα στις ευρωπαϊκές μοναρχίες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση

Σε εκείνη την ιστορική περίοδο που οι ειδικοί αποκαλούν το Παλαιό Καθεστώς και που είχε ιδιαίτερη δύναμη τον 16ο και 18ο αιώνα στην Ευρώπη, ένα από τα κύρια Χαρακτηριστικά Ήταν η παρουσία και η εδραίωση ενός σημαντικού αριθμού κληρονομικών μοναρχιών που νομιμοποίησε την εξουσία τους και την ηγεμονία τους επί των αντιφρονούντων με βάση την έννοια του θείου δικαιώματος.

Αυτό που εδώ ονομάζουμε θεϊκό δικαίωμα κατανοήθηκε ως η νομιμότητα που έδωσε η θρησκεία στην εξουσία. Αυτές οι απόλυτες και πολύ ισχυρές μοναρχίες στήριξαν την εξουσία τους στη νομιμοποίηση του δεσμού που υποτίθεται ότι διατηρούσε ο βασιλιάς στην εξουσία με τον θεό. Μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ήταν ο Λουδοβίκος ΙΔ' στη Γαλλία, ο οποίος αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «Βασιλιάς του Ήλιου».

Οι επικρίσεις της Γαλλικής Επανάστασης σε αυτού του είδους τη νομιμοποίηση της εξουσίας

Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, μια από τις πιο άμεσες και βαθιές κριτικές που άσκησαν οι στοχαστές του χρόνου που έκαναν στις βασιλεύουσες μοναρχίες στην Ευρώπη ήταν ακριβώς η χρήση αυτής της έννοιας της κληρονομιάς και που ανήκουν θεϊκός των βασιλιάδων Κατάλαβαν ότι ήταν ένας οπισθοδρομικός και πρωτόγονος τρόπος να δικαιολογήσουν τη συγκέντρωση εξουσίας και επέμειναν στην επικράτηση της λογικής και της λογικής και στην ανάπτυξη πολιτικών μορφών που θα επέτρεπαν σε όσους βρίσκονται στην εξουσία να βρίσκουν μεθόδους ελέγχου τελικά.

Εικόνες: Φωτολιά. satori – crisfotolux