Η σημασία της ιδέας της ζωής μετά τον θάνατο

Η επιστημονική γνώση είναι η υψηλότερη έκφραση της ανθρώπινης γνώσης. Οι μελετητές έχουν κάνει πολύ σημαντικά βήματα για να κατανοήσουν τους νόμους που διέπουν το σύμπαν, να αποκρυπτογραφήσουν τα αινίγματα του εγκεφάλου ή σε σχέση με υποατομικές δομές. Παρ' όλες αυτές τις προόδους, υπάρχει ένα μυστήριο που παραμένει κρυφό και για το οποίο δεν έχουμε απάντηση, μόνο κάποιες πεποιθήσεις και κάποιες προσωπικές μαρτυρίες που δεν είναι πάντα αξιόπιστες.

Μιλάμε για ένα ερώτημα τόσο παλιό όσο και η ίδια η ανθρωπότητα: υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;

Το μεγάλο ερώτημα που κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει

Για ένα πιστό άτομο με θρησκευτικές πεποιθήσεις, η απάντηση είναι προφανής: η επίγεια ζωή είναι μια περίοδος την ύπαρξή μας και αν καταφέρουμε να σώσουμε την ψυχή μας όταν έρθει το τέλος του κόσμου, έχουμε τη θεία υπόσχεση Ανάσταση. Με μια αυστηρή έννοια, δεν είναι «επιστροφή στη ζωή», αλλά μάλλον όσοι πεθαίνουν στη χάρη του Θεού θα απολαύσουν την αιώνια ζωή.

από ένα προοπτική καθαρά βιολογικό, τον άνθρωπο και όλα

ζωντανά όντα υπόκεινται στην ίδια διαδικασία: ο θάνατος ενός οργανισμού σημαίνει το τέλος κάθε ζωής.

Το ζήτημα της ζωής μετά τον θάνατο έχει επίσης προσεγγιστεί από μια άλλη οπτική. Έτσι, υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν βιώσει τον πραγματικό τους θάνατο και μετά από αυτόν έχουν επιστρέψει στη ζωή.

Οι μαρτυρίες που είναι γνωστές είναι συγκλονιστικές και βαθιά συγκλονιστικές. Σχετικά με αυτά υπάρχουν δύο αντίθετες εκδοχές:

1) η εμπειρία της επιστροφής από τη μετά θάνατον ζωή δείχνει ότι η επίγεια ζωή δεν έχει αρχή και τέλος, αφού το μυστηριώδες φως που παρατηρείται σε αυτά τα φαινόμενα ερμηνεύεται ως η μετάβαση σε μια άλλη μορφή ζωής και

2) το όραμα ενός λαμπερού λευκού φωτός που συνοδεύεται από μια βαθιά εσωτερική γαλήνη είναι μια κατάσταση επίγνωση που σχετίζεται με την έλλειψη οξυγόνο στον εγκέφαλο.

πολλές ζωές

σε ορισμένες παραδόσεις θρησκευτική επιβεβαιώνεται ότι η επίγεια ζωή μας είναι μέρος μιας πιο περίπλοκης διαδικασίας.

Σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση, η ανθρώπινη ψυχή έχει ταξιδέψει στις διάφορες διαστάσεις του σύμπαντος. Αυτό το φαινόμενο εξηγείται μέσω του Τροχού της Σαμσάρα. Βασικά αποτελείται από τον ακόλουθο μηχανισμό: η ψυχή ενός ζωντανού όντος υπόκειται σε μια μόνιμη διαδικασία μετενσάρκωσης κατά την οποία το πνεύμα λαχταρά την τελειότητα.

Η μοίρα του κάθε ατόμου προς τη νέα μορφή ύπαρξης εξαρτάται από το ντάρμα και το κάρμα του, δηλαδή από τις καλές πράξεις που έχει κάνει και τις συνέπειες αυτών των πράξεων.

Αυτός ο κύκλος της επανάληψης είναι παρών στον Βουδισμό, αλλά και στον Βραχμανισμό, τον Πλατωνισμό ή τον Ορφισμό.

Εικόνες: Φωτολιά. Έλληνες, Pakorn