Σημασία της Επιγενετικής

Σερένα Κουόγκι
Τίτλος Καθηγητή Βιολογίας

Η επιγενετική είναι ένας σχετικά πρόσφατος κλάδος της επιστήμης, που προσανατολίζεται στη μελέτη και κατανόηση των στοιχείων που παρεμβαίνουν στον οργανισμό πέρα ​​από αυτό που υπαγορεύει το δικό του DNA, με τη σειρά του, ο όρος χρησιμοποιείται για να αναφέρεται στο σύνολο παραγόντων που είναι εξωτερικοί από τη γενετική του οργανισμού, οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την έκφραση των γονιδίων, ενώ αυτός ο επιστημονικός πόρος έχει μεγάλες επιπτώσεις στην κατανόηση των εξελικτικών διαδικασιών και ακόμη και στην ανάπτυξη ασθένειες, τους αμυντικούς μηχανισμούς του οργανισμού και την ίδια την εμφάνιση και εξαφάνιση καταστάσεων που θεωρήθηκε ότι είναι αυστηρά γενετικής προέλευσης και ως εκ τούτου, αμετάβλητες σε το άτομο.

Με βάση αυτό, όταν αναφέρεται σε έναν επιγενετικό παράγοντα, αναφέρεται σε ένα στοιχείο που μπορεί κάλλιστα να έχει οποιοδήποτε είδος φύσης, άρα σε Υπό αυτή την έννοια, η αξία της επιγενετικής στην κατανόηση της ίδιας της βιολογίας έγκειται στο ότι επέτρεψε την ενσωμάτωση νέων μεταβλητών μελέτης, με βάση την περιβαλλοντικοί παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή, παύοντας να υποθέτουμε ότι το DNA ήταν αποκλειστικά υπεύθυνο για όλα όσα συνέβησαν σε έναν οργανισμό, αποδεχόμενοι έτσι και την ισχυρός δεσμός μεταξύ του μυαλού και του σώματος, για να δοθεί τελικά επιστημονική υποστήριξη σε αυτό που μέχρι πριν από λίγο καιρό χαρακτηριζόταν ως απλές εικασίες ή λαϊκά κουτσομπολιά.

Κατά κάποιο τρόπο, το να μιλάμε για τη σημασία της επιγενετικής σημαίνει επίσης να μιλάμε για μια άξια δικαίωση της προγονικής γνώσης, η οποία έχει επιβιώνουν από γενιά σε γενιά, ως μέρος της εμπειρικής γνώσης που έχει μεταδοθεί υπέρ της διατήρησης και της φροντίδας του υγεία.

Οι παλαιότερες φυλές στη γη γνώριζαν από καιρό τη σημασία της διατήρησης συνηθειών που βασίζονται στον σεβασμό της ισορροπίας μεταξύ της φύσης και ο άνθρωπος, ωστόσο, μέχρι την ανάπτυξη της επιγενετικής ως επιστημονικού οράματος, αυτό το γεγονός ήταν σε θέση να αποδείξει τι καθοριστικός παράγοντας αυτής της ισορροπίας για την ίδια την έκφραση των γονιδίων μας, και επομένως, της πραγματικής σχέσης μεταξύ ενός σιωπηλού γονότυπου και των συνακόλουθών του παρατηρήσιμος φαινότυπος.

συνήθειες vs. γονίδια

Τα ανθρώπινα έθιμα καθορίζονται συνήθως από διάφορους παράγοντες, την κουλτούρα που μοιράζεται μια κοινωνική ομάδα, την επίσημη εκπαίδευση, τη διαθεσιμότητα πόρους, όσα μάθαμε στο σπίτι και τελικά οι ιδιοτροπίες μας και τα προσωπικά μας γούστα μας οδηγούν σε συνήθειες μοντέλων που με τη σειρά τους καταλήγουν να μας διαμορφώνουν τους εαυτούς τους.

Αυτό το συνεχές παιχνίδι που κουβαλάμε μεταξύ καλών και κακών συνηθειών έχει ακόμη και τη δύναμη να ρυθμίζει την κατάσταση της υγείας μας, με τέτοιο τρόπο που φαίνεται να είναι άμεσος μεταφραστής του μοτίβα συμπεριφοράς ως προς τη γλώσσα των μορίων που συνθέτουν το DNA, και έτσι τελικά ξαναγράφεται η αλληλουχία των πρωτεϊνών που διατάσσει να συνθέσει, τόσο υπέρ όσο και κατά μας.

Υπό αυτή την έννοια, η κατανόηση της πραγματικής φύσης της προέλευσης των πιο κρίσιμων ασθενειών για την ανθρωπότητα, αναδεικνύει τη σημασία της επιγενετικής στον τομέα της υγείας. Αναπόσπαστο παράδειγμα αυτού αποτελεί ο διαβήτης, μια ασθένεια που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν γενετικά κληρονομική, προκαλώντας μεγάλη αγωνία σε όλους το οικογενειακό περιβάλλον όπου το παρουσίαζε ένα μέλος, αφού μέχρι και ο ίδιος ο ειδικός γιατρός καθόριζε ότι όλοι είχαν προδιάθεση να το υποφέρουν, Ωστόσο, οι έρευνες κατέδειξαν την πιθανότητα επιγενετικής προέλευσης για αυτήν την ασθένεια, καταφέρνοντας επί του παρόντος να αποδείξουν τα αληθινά πρότυπα αιτίες του Σακχαρώδη Διαβήτη και μαζί με αυτό η ανάπτυξη ενός ολόκληρου συστήματος προσέγγισης, προσανατολισμένου κυρίως σε μια πρόληψη που προηγουμένως δεν λαμβανόταν καν υπόψη. λογαριασμός.

Έχοντας καταφέρει να κατανοήσουμε τους παράγοντες που μπορούν να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη του διαβήτη ήταν μια συμβολή αδιαμφισβήτητης σημασίας που έχει προσφέρει η επιγενετική, καθώς που καθιστά δυνατή την καθοδήγηση της προσέγγισης του ασθενούς κυρίως με βάση τις συνήθειες που θα μπορούσαν να τον οδήγησαν στην ανάπτυξη της νόσου, χωρίς να την βλέπει πλέον ως πρόταση λόγω γενετικής κληρονομικότητας εντός μιας οικογενειακής ομάδας, αλλά ως πιθανότητα ως συνέπεια της επανάληψης συνηθειών, γεγονός που επηρεάζει και την συναισθηματική κατάσταση του ασθενούς και του άμεσου περιβάλλοντος του, που με τη σειρά του επηρεάζει τις μεταβολικές αποκρίσεις των ανθρώπων, όπως έχει αποδειχθεί από επιγενετική.

δεν έχουν ειπωθεί όλα

Αν και οι επιστημονικές εξελίξεις την τελευταία δεκαετία έχουν προσανατολιστεί έντονα προς την επέκταση και εμβάθυνση του ρόλου της επιγενετικής, αυτός ο τομέας Η έρευνα αποδεικνύεται ότι είναι πολύ ευρύτερη από την ίδια τη γενετική, αφού για κάθε έκφραση του ίδιου γονιδίου, μπορεί να υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός μεταβλητών που επηρεάζουν την ενεργοποίηση ή την καταστολή τους, έτσι αυτό το συναρπαστικό πεδίο μελέτης δεν παρέχει μόνο απαντήσεις στα μεγαλύτερα άγνωστα που δημιουργούνται από τότε που αποκαλύφθηκε το σύνολο του ανθρώπινου γονιδιώματος, αλλά επέτρεψε μια ιλιγγιώδη επιτάχυνση στον τομέα της ιατρικής έρευνας, με σκοπό την επίλυση μεγάλα μυστήρια όπως αυτά που κρύβουν ακόμα τις πιο στοιχειώδεις διαδικασίες της ζωής, ωστόσο, υπάρχουν ακόμα πολλά να κατανοήσουμε, ακόμη και στη μεταβλητότητα του οι ίδιοι οι εξωτερικοί παράγοντες που καταλήγουν να ρυθμίζουν τις «αποφάσεις» του DNA, έτσι ώστε ο αληθινός δρόμος προς την πραγματική κατανόηση των γονιδίων μας είναι μόλις ξεκινά.

βιβλιογραφικές αναφορές

BEDREGAL, Paula, et al. (2010). Συμβολή της επιγενετικής στην κατανόηση της ανάπτυξης του ανθρώπου. Chilean Medical Journal, τομ. 138, αρ. 3, σελ. 366-372.

ΓΚΑΡΣΙΑ ΡΟΜΠΛΕΣ, Ρέτζι; AYALA RAMIREZ, Paola Andrea; PERDOMO VELASQUEZ, Sandra Paola. (2012). Επιγενετική: ορισμός, μοριακές βάσεις και επιπτώσεις για την υγεία και την ανθρώπινη εξέλιξη. Περιοδικό Επιστημών Υγείας, τόμ. 10, όχι 1, σελ. 59-71.