Σημασία της Θεωρίας Χορδών

Οι θεωρητικοί φυσικοί προσπαθούν να δημιουργήσουν γενικά μοντέλα ή θεωρίες που ομαδοποιούν τις διαφορετικές δυνάμεις που κυβερνούν το σύμπαν. Είναι μια εννοιολογική αναγκαιότητα να κατανοήσουμε το σύμπαν ως σύνολο. Η πιο προχωρημένη πρόταση από αυτή την άποψη είναι ακριβώς η Θεωρία Χορδών.

Δεν είναι μια απολύτως επικυρωμένη σύλληψη και με τις αντίστοιχες επιβεβαιώσεις της. πειραματικό, αφού υπάρχει πιθανότητα η εν λόγω θεωρία να μην ανταποκρίνεται στην αλήθεια του γεγονότα.

Από την άλλη πλευρά, αυτή η συνεισφορά είναι απλώς ένα θεωρητικό πλαίσιο ή παράδειγμα που περιλαμβάνει μια σειρά από αρχή.

Γενικές αρχές

Το 1968 ένας Ιταλός φυσικός στο CERN ονόματι Gabriele Veneziano παρατήρησε ότι η ισχυρή δύναμη που δεσμεύει τα πρωτόνια και τα νετρόνια στον πυρήνα του ατόμου μπορεί να εξηγηθεί με μια εξίσωση μαθηματικά 200 χρόνια που είχαν ήδη διατυπωθεί. Με αυτήν την παλιά εξίσωση είναι ήδη δυνατό να επιβεβαιωθεί ότι όλα τα σωματίδια του σύμπαντος ενώνονται με νημάτια θέμα, δηλαδή κάποιες χορδές.

Οι χορδές δονούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούνται τα σωματίδια που γνωρίζουμε (βασικά πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια). Αυτή η θεωρητική άποψη έγινε δημοφιλής τη δεκαετία του 1980.

Με το νέο παράδειγμα, όλα τα σωματίδια στο σύμπαν γίνονται κατανοητά από τη δόνηση ενός μόνο θεμελιώδους στοιχείου, των χορδών. Το είδος της δόνησης του ίδιου προκαλεί τη μια ή την άλλη συμπεριφορά στην κατάσταση της ύλης.

Σε ένα Γλώσσα στην καθομιλουμένη θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτά τα νήματα είναι σαν τις χορδές ενός βιολιού, που παράγουν τη μία ή την άλλη μουσική νότα ανάλογα με το πώς κινούνται. Με αυτόν τον τρόπο, ο τρόπος κατανόησης του σύμπαντος έχει απλοποιηθεί με πολύ σημαντικό τρόπο.

Ένα επιστημονικό μοντέλο που επιτρέπει την ενοποίηση της θεωρίας της σχετικότητας και της κβαντικής φυσικής

Η Θεωρία Χορδών έχει γίνει μια γενική διατύπωση ή Θεωρία των Πάντων. Έτσι, είναι δυνατό να περιγραφεί μέσα στο ίδιο πλαίσιο οποιοδήποτε φαινόμενο στο σύμπαν, από τις κινήσεις των υποατομικών σωματιδίων έως τις κινήσεις του πλανήτες.

Παρά την πρόοδο στην εξήγηση των νόμων του σύμπαντος, αυτή η θεωρία έχει κάποιους περιορισμούς ή αδυναμίες. Για ένα πράγμα, οι χορδές είναι απείρως μικροσκοπικές και είναι δισεκατομμύρια φορές μικρότερες από ένα πρωτόνιο. Αυτό σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να αντιληφθούμε αυτά τα σωματίδια είναι μέσω ενός επιταχυντή που έχει σχεδιαστεί ειδικά για αυτό το σκοπό. Αυτό σημαίνει ότι για να δούμε μια χορδή, θα ήταν απαραίτητος ένας επιταχυντής σωματιδίων τόσο μεγάλος όσο το ίδιο το ηλιακό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, για να έχει πλήρη νόημα η θεωρία, θα ήταν απαραίτητο η πραγματικότητα να έχει συνολικά έντεκα διαστάσεις, που με τη σειρά του σημαίνει ότι υπάρχουν αρκετές διαστάσεις που δεν βλέπουμε ή γνωρίζουμε αλλά τις βλέπουμε υπάρχει.

Εν ολίγοις, από τη Θεωρία Χορδών έχουμε μια εξήγηση των μηχανισμών του σύμπαντος, αλλά η πρόταση δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως.

Εικόνες Fotolia: Donnasterns, GiroScience