Σημασία της Τεκτονικής Πλακών

Οι σεισμικές κινήσεις που προκαλούνται από σεισμό, έκρηξη ηφαιστείου ή ορισμένα φαινόμενα του κλίμα Έχουν άμεση σχέση με τη γεωλογική δομή του εσωτερικού της Γης. Για να γνωρίσουμε αυτό το είδος φαινομένων είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε μια επιστημονική θεωρία, τη θεωρία της τεκτονικής πλακών.

Βασικές αρχές της θεωρίας

Η θεωρία της τεκτονικής πλακών βασίζεται σε δύο διαφορετικές συνεισφορές: 1) την ηπειρωτική μετατόπιση που προτείνεται από τον επιστήμονα Alfred Ο Λόταρ Βέγκενερ γύρω στο 1910 και η επέκταση του βυθού του ωκεανού, μια επεξηγηματική πρόταση του γεωλόγου Χάρι Χάμοντ Χες τη δεκαετία του 1960. Ο συνδυασμός και των δύο υποτίθεται μια νέα αντίληψη των επίγειων πλακών. Αυτή η θεωρία εξηγεί τη δομή του φλοιού της γης. Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι ο φλοιός της Γης σχηματίζεται από μια σειρά από άκαμπτες πλάκες που βρίσκονται σε σταθερή κίνηση. Αυτά τα μπλοκ ή πλάκες στηρίζονται σε ένα στρώμα καυτού, εύκαμπτου βράχου που είναι γνωστό ως ασθενόσφαιρα.

Αυτή η θεωρία μας επιτρέπει να εξηγήσουμε το

εκπαίδευση των οροσειρών και, ταυτόχρονα, του τρόπου με τον οποίο οι τεκτονικές πλάκες κινούνται πάνω από τον ρευστό μανδύα της Γης.

Για την αποφυγή σεισμών και ηφαιστειακών εκρήξεων, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πώς κινούνται οι τεκτονικές πλάκες.

Η καταστροφική ικανότητα των ηφαιστείων και των σεισμών έχει καταστροφικές συνέπειες σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι επιστήμονες ακόμα δεν γνωρίζουν πώς να προβλέψουν αυτό το είδος φαινομένου. Ωστόσο, θεωρείται ότι η μελέτη της τεκτονικής πλακών είναι απαραίτητη, ώστε στο μέλλον να είναι δυνατό να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πότε θα εκραγεί ένα ηφαίστειο ή πότε θα ξεκινήσουν οι πρώτες κινήσεις ενός σεισμού.

Η Γη έχει τρία διακριτά στρώματα: στο εξωτερικό είναι ο φλοιός, μετά ο μανδύας και τέλος ο πυρήνας.

Ο φλοιός και το επιφανειακό μέρος του μανδύα αποτελούν τις τεκτονικές πλάκες. Αυτός θερμότητα από το εσωτερικό της Γης θερμαίνει το μάγμα που βρίσκεται στο βάθος και ανεβαίνει προς το πάνω μέρος του μανδύα όπου και πάλι ψύχεται. Αυτό συμβαίνει με μια διαδικασία μεταφοράς, η οποία προκαλεί ορισμένες πλάκες να αναπτυχθούν και άλλες να συρρικνωθούν.

Σε ορισμένες περιοχές της Γης, μια πλάκα εισάγεται μέσα σε μια άλλη, προσδιορίζοντας περιοχές γνωστές ως ζώνες καταβύθισης. Αυτό συμβαίνει στις ακτές της Χιλής ή στην Κεντρική Αμερική, μέρη όπου η τριβή των τεκτονικών πλακών λειτουργεί ως έναυσμα για τους περισσότερους σεισμούς. Μερικές φορές οι κινήσεις των πλακών προκαλούν ρωγμές στον φλοιό της γης και αυτές οι ρωγμές είναι γνωστές ως ρήγματα.

Fotolia: popaukropa – λύκοι και πρόβατα