Σημασία της Μεΐωσης

Σερένα Κουόγκι
Τίτλος Καθηγητή Βιολογίας

Μεταξύ των πολλαπλών περιστάσεων που καθιστούν δυνατή την ύπαρξη ζωντανών όντων, υπάρχει α μικροσκοπική διαδικασία στην οποία το γενετικό υλικό που δίνει όλες τις ιδιότητες στον καθένα είδος. Ένας τύπος κυτταρικής διαίρεσης που ειδικεύεται στη δημιουργία των βιολογικών μονάδων που είναι απαραίτητες για τη βιωσιμότητα μιας σεξουαλικής αναπαραγωγής. Αυτή η διαδικασία, γνωστή ως μείωση, δεν ήταν μόνο ένας από τους κύριους οδηγούς της γενετικής μεταβλητότητας που υπάρχει μεταξύ των ειδών, αλλά και της μοντελοποίησης των λεπτών διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση μεταξύ μελών του ίδιου είδους, που μπορεί να θεωρήθηκαν ως τα χαρακτηριστικά διακριτικά γνωρίσματα μιας φυλής ή μιας ομάδας οικείος.

Ξεκινώντας από την αρχή, η δημιουργία ενός μηχανισμού μέσω του οποίου όχι μόνο μεμονωμένα κύτταρα, αλλά ολόκληρο το άτομο μπορούσαν να αναπαραχθούν, αντιπροσώπευε το μεγάλο άλμα προς την πιθανότητα ύπαρξης πολυκύτταρων οργανισμών, λύνοντας όλες τις ταλαιπωρίες των πιο πρωτόγονων μορφών κυτταρικής διαίρεσης και εξατομικευμένη.

Για να τεθεί σε ισχύ αυτός ο εξελικτικός σταυρός, χρειάστηκε τότε μια σειρά από ιδιότητες εκπληρώνουν: 1) την παραγωγή κυττάρων που περιέχουν μόνο ένα μέρος του γενετικού υλικού του είδος; 2) η εν λόγω διαίρεση να κατανέμεται δίκαια στον μικρότερο δυνατό αριθμό μελών της ίδιας είδη, προκειμένου να εξοικονομηθούν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι και να μειωθούν στο ελάχιστο οι δυνατότητες τυχαίος; 3) η δημιουργία εξειδικευμένων οργανικών δομών για ένα τέτοιο αναπαραγωγικό επίτευγμα. 4) η βιολογική διάκριση των αναπαραγωγικών κυττάρων που θα μπορούσαν να συνδυαστούν μεταξύ τους, για να ανασυγκροτήσουν ξανά όλο το πλήρες γενετικό υλικό. και 5) μια κατανομή ρόλων που θα έθετε τον ελάχιστο αριθμό ατόμων που εμπλέκονται στον ζωτικό κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η δημιουργία μέσα τους ενός εντελώς νέου ατόμου. δημιουργώντας έτσι την ανάγκη για βιολογικά διαφοροποιημένους άρρενες δότες και θηλυκές υποδοχείς και εξειδικευμένο για να δώσει νόημα στη μείωση και να κάνει δυνατή την ύπαρξη κατιόντων γενεών λόγω της ευγενείας τους ζευγάρωμα.

σεξουαλικές ευκολίες

Από αυτή τη μειοτική κατανομή της γενετικής πληροφορίας ενός είδους, ένα κύτταρο φορτίου γνωστό ως διπλοειδές, δημιουργεί τέσσερις απλοειδείς απογόνους, ο καθένας με το ήμισυ αυτού του φορτίου γενεσιολογία. Αλλά για να μπορέσει η τελική πρόθεση να υλοποιηθεί μέσω μιας νέας γενετικά ολοκληρωμένης ύπαρξης, αρσενικών και θηλυκών Πρέπει επίσης να έχουν μορφολογικά διακριτά απλοειδή κύτταρα, επιτρέποντας σε ένα να βρεθεί περιμένοντας το άλλα.

Στη συνέχεια, η Meiosis κατέληξε να αντιπροσωπεύει σε εξελικτικό επίπεδο μια ολόκληρη σειρά από νέες πολυπλοκότητες μεταξύ των ζωντανών όντων, και όχι απλώς ένα διαφορετικό μοντέλο διαίρεσης. κύτταρο, αφού από αυτή τη βασική λειτουργική αρχή, έγινε ο υποκινητής της ύπαρξης σεξουαλικής αναπαραγωγής πολυκύτταρων οργανισμών και όλων των επακόλουθες στρατηγικές που πρέπει να επινοήσουν τα αρσενικά και τα θηλυκά, για να επιτύχουν τελικά ότι οι γαμέτες τους ενώνουν τα μισά γενετικά τους φορτία και αναλαμβάνουν αργότερα στο τα περισσότερα είδη - και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - την ευθύνη να επιβιώσουν οι απόγονοι, μπροστά στις αντιξοότητες που μπορεί να τους κάνει το εξωτερικό περιβάλλον σταυρός.

Ισες ευκαιρίες

Η δημιουργία απλοειδών κυττάρων που προκύπτουν από μείωση επιτρέπει την αύξηση της γενετικής μεταβλητότητας εντός του ίδιου είδους, επειδή επιτρέπει την ενσωμάτωση και μετάδοση γονιδίων από διαφορετική γενεαλογική προέλευση και με πιθανές μεταλλάξεις λόγω περιβαλλοντικών παραλλαγών, από μέλη που έχουν αναπτυχθεί σε διαφορετικές κόγχες, αυξάνοντας έτσι και την προσαρμοστική δυνατότητα του είδους έναντι των αλλαγών στο περιβάλλον, η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε μεγαλύτερη βιολογική πλαστικότητα έναντι τα περιβαλλοντικά δεδομένα, αυξάνοντας τη μεταναστευτική δυνατότητα του είδους και την αντίσταση του είδους πριν από τις κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές μικρότερης κλίμακας που μπορούν αντιμετώπισε το βήμα σου.

Από την άλλη πλευρά, η διαφοροποίηση μεταξύ σεξουαλικά διαφορετικών οργάνων και οργανισμών εξισώνει τη δυνατότητα συμμετοχής σε αναπαραγωγικά φαινόμενα, έτσι ώστε αργότερα οι παράγοντες φυσικής επιλογής μεταξύ γεύσεων και χρωμάτων είναι αυτοί που παρέχουν μηχανισμό γενετικής διάκρισης για την ένωση των συνδυασμών Γενετικά βέλτιστο, μέσω του οποίου να εγγυάται ένα είδος που προσαρμόζεται όλο και περισσότερο και είναι πιο υγιές, με τον περιορισμό της αναπαραγωγής μικρότερων ατόμων. πλεονεκτεί, λόγω της απόρριψης που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα μέλη του αντίθετου φύλου, εκπληρώνοντας έτσι το αξίωμα της επιβίωσης του ισχυρότερου, ακόμη και στο σεξουαλικούς ανταγωνισμούς.

Διαφορά της διαδικασίας από τη μείωση

Τα κύτταρα των προκαρυωτικών οργανισμών μπορούν να αναπαραχθούν με δύο διαφορετικούς τρόπους. Στη συμβατική διαδικασία, γνωστή με το όνομα του μίτωσις, τα θυγατρικά κύτταρα παρουσιάζουν το καθένα αντίγραφα ολόκληρου του γενετικού υλικού του αρχικού κυττάρου. Αντίθετα, στον συγκεκριμένο μηχανισμό που ονομάζεται μείωση, το γενετικό περιεχόμενο κατανέμεται μεταξύ των θυγατρικών κυττάρων που έχουν ως αποτέλεσμα μόνο το ήμισυ του αρχικού πυρηνικού υλικού. ο σημασία της μείωσης Βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ο πόρος με τον οποίο παράγονται οι γαμέτες που συμμετέχουν στη σεξουαλική αναπαραγωγή.

Πράγματι, τα συνήθη σωματικά κύτταρα όλων των προκαρυωτικών όντων περιλαμβάνουν, υπό κανονικές συνθήκες, γενετικό υλικό που είναι διπλό, αν και όχι περιττό. Αυτά τα κύτταρα ονομάζονται συμβατικά ως διπλοειδή, το οποίο συχνά συμβολίζεται ως 2n. Στη διαδικασία του μείωση, τα συμμετέχοντα κύτταρα υφίστανται δύο διαδοχικές κυτταρικές διαιρέσεις, μετά τις οποίες παράγονται τέσσερα κυτταρικά στοιχεία που περιλαμβάνουν το μισό του αρχικού γενετικού υλικού. Αυτά τα τελικά κύτταρα ονομάζονται απλοειδή και αναφέρονται ως 1n ή n κατά σύμβαση.

Στο πλαίσιο της προφάσης, τα συστατικά καθενός από τα ζεύγη χρωμοσωμάτων ζευγαρώνουν για να δημιουργήσουν έναν ανασυνδυασμό του γενετικού τους περιεχομένου. Σε ένα επόμενο στάδιο, γνωστό ως μεταφάση, τα χρωμοσώματα που προκύπτουν από αυτό το φαινόμενο βρίσκονται σε διαμέρισμα κεντρικό, για να μεταναστεύσουν αργότερα προς τους κυτταρικούς πόλους στο στάδιο που ονομάζεται ανάφαση. Κατά συνέπεια, καθένα από τα κύτταρα προήλθε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδοχής σταδίων (συλλογικά γνωστά ως μείωση Ι) έχει το μισό γονιδίωμα του αρχικού κυττάρου. στο μεταγενέστερο μείωση II, αυτά τα απλοειδή κύτταρα διαιρούνται για να δημιουργήσουν νέα κυτταρικά στοιχεία, των οποίων ωρίμανση το τέλος θα δημιουργήσει ωάρια και σπέρμα.

Εκτός από τη διασφάλιση της σεξουαλικής αναπαραγωγής, η σημασία της μείωσης συνίσταται στη διασφάλιση γενετικής μεταβλητότητας, αφού η διαδικασία του ανασυνδυασμού του περιεχομένου Η γενετική επιτρέπει στους απογόνους που προέρχονται από γαμέτες να διατηρήσουν μεγάλο μέρος από τους ο Χαρακτηριστικά των προγόνων του, δίνοντας όμως στο νέο άτομο ένα απολύτως μοναδικό και ξεχωριστό προφίλ. Σε αντίθεση με τη φυσική παρθενογένεση ή την τεχνητή κλωνοποίηση, στην οποία η αναπαραγωγή προκύπτει από μια νέα μίτωση, μείωση παράγει δείγματα που είναι πραγματικά διαφορετικά από τους γονείς τους, ανοίγοντας τη δυνατότητα νέων προσαρμογών και σχέσεις με το βιολογικό περιβάλλον και, στην περίπτωση των ανθρώπων, με το ψυχολογικό περιβάλλον και κοινωνικός.

βιβλιογραφικές αναφορές

Alberts, B., Bray, D., & Hopkin, K. (2006). Εισαγωγή στην κυτταρική βιολογία. Pan American Medical Ed.

Cardenas, Ο. (2013). Κυτταρική και ανθρώπινη βιολογία. Εκδόσεις Ecoe.

de Torres Perez-Hidalgo, M. ΜΕΓΑΛΟ. (1981). Χρωμοσωμική μελέτη της ανθρώπινης μείωσης. Complutense University of Madrid (Ισπανία).

Λόντις, Χ. (2005). Κυτταρική και μοριακή βιολογία. Pan American Medical Ed.

Μαρσέλ Ορτέγκα, Μ. (2016). Μηχανισμοί επιτήρησης στη μείωση των θηλαστικών. Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης,.

Ροντρίγκεζ Γκιλ, Σ. G., Solmi, L., & Rossi, F. (2022). Meiosis, όπου ξεκίνησαν όλα.