Παράδειγμα αφήγησης

Η αφήγηση αποκαλύπτει ανθρώπινα γεγονότα έξω από το απόρρητο του συγγραφέα, αν και μπορεί επίσης να εμφανίζεται σε αυτό. Η περιγραφή είναι διαφορετική από την αφήγηση. η πρώτη επιμένει στην εξωτερική πλευρά των γεγονότων, λογικά αντιληπτή · το δεύτερο παίρνει τα γεγονότα και ερευνά τους χαρακτήρες, στην ηθική οικειότητα τους.
Η αφήγηση μπορεί να θεωρηθεί ως εκτεταμένη περιγραφή. Στην περιγραφή ο άνθρωπος μπορεί να απουσιάζει. στην αφήγηση, όχι. Αν γράψω ότι το σπίτι του φίλου μου περιβάλλεται από κήπο και ότι στο πίσω μέρος υπάρχει ένα σιντριβάνι σε σχήμα μανιταριού, το περιγράφω. αλλά αφηγείται αν δώσω την περιγραφή του σπιτιού και αφηγηθώ τη ζωή των κατοίκων του.
Για την αρχαία ρητορική, «η αφήγηση ήταν ένα από τα μέρη στα οποία διαιρέθηκε ο λόγος, ακριβώς εκείνο στο οποίο το θέμα διευκρινίστηκε μέσω της αφήγησης των γεγονότων».
Το γράψιμο μιας επιστολής είναι μια εργασία που μπορεί να μάθει χωρίς δυσκολία. αλλά «το ταλέντο της αφήγησης», λέει ο Martín Alonso, «είναι η εφαρμογή, η εκπαίδευση και ο πολιτισμός του ατόμου. Δεν αρκεί να έχουμε ένα ελκυστικό θέμα. είναι απαραίτητο να το παρουσιάσω με ενδιαφέρον. Μερικοί άνθρωποι είναι εξαιρετικοί αφηγητές στη συνομιλία. αλλά τους δίνεται ένα στυλό και ενοχλούνται: δεν έχουν έμπνευση και δεν μπορούν να γράψουν καθώς μιλούν. "

Η αφήγηση είναι μια ζωτική τέχνη που είναι έμμεση στην ανθρώπινη ουσία: έχουμε, σε διάφορους βαθμούς, αφηγητές, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Κατά τη συνομιλία με φίλους, δεν υπάρχει έλλειψη πικάντικου «κουτσομπολιού» που σχετίζεται και ακούγεται με κάποια «σαδιστική απόλαυση». Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε από το ταξίδι μας για να μοιραστούμε με συγγενείς και φίλους τις ενδιαφέρουσες εμπειρίες που έχουμε αποκτήσει. Υπάρχουν γυναίκες που είναι πρόθυμες να πουν τις ακολουθίες της ταινίας που τους άφησαν μια βαθιά εντύπωση. Η γιαγιά αφηγείται όμορφες ιστορίες στα εγγόνια της, και οι ηλικιωμένοι της επαρχίας θέλουν να γεμίσουν τη συνομιλία με νόστιμα ανέκδοτα από την πατρίδα τους.
Αυτές οι καθημερινές αφηγήσεις είναι αυθόρμητες. μερικά είναι ρευστά και όμορφα. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς που τα κάνουν δεν έχουν την πιο στοιχειώδη διδασκαλία. Η αφήγηση είναι ουσιαστικά έμφυτη. Υπάρχουν πολλά που / δεν μπορούν να μάθουν μαζί του και πολλά που μπορούν να μάθουν. Οι μεγάλες αφηγήσεις δεν παραδέχονται το περιστέρι σε προδιαγραφικά σχήματα. όλοι οι σπουδαίοι αφηγητές είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Καθορίζουν κανόνες που ισχύουν μόνο.
Η αφήγηση - περισσότερο από άλλα λογοτεχνικά είδη - πρέπει να είναι απλή, πρωτότυπη και ειλικρινής. Η μίμηση του είναι ένα αντίγραφο χωρίς φρεσκάδα, χωρίς τη δική του ζωή. Ωστόσο, θα είναι δύσκολο για εμάς να γίνουμε καλοί αφηγητές αν δεν ξεκινήσουμε μιμούμαστε τους μεγάλους, αναγνωρίζοντας ότι αυτή η διαδικασία είναι προσωρινό, είναι ένα στήριγμα ή δεκανίκι να μάθουμε να περπατάμε και, αργότερα, αν το υπαγορεύει η ιστορία, πηδούμε και τρέχουμε από εμάς στο ευρύ μονοπάτι του βιβλιογραφία.
Για να έχει η θεωρία πρακτική εφαρμογή, γράφω δύο αφηγηματικά αποσπάσματα. Στο Death and Other Surprises, του Mario Benedetti, βρίσκω μια που διεισδύει στην προσωπικότητα ενός ατόμου.
ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΓΩ
Ήταν ένα συνηθισμένο αγόρι: το παντελόνι του σχημάτισε γόνατα, διάβαζε κόμικς, έκανε θόρυβο όταν έτρωγε, έβαλε τα δάχτυλά του στη μύτη του, ροχαλούσε κατά τη διάρκεια του ύπνου του, το όνομά του ήταν Αρμάντο. Τρέχουσα σε όλα, εκτός από ένα πράγμα: Είχα άλλο ένα.
Ο άλλος με χρησιμοποίησε μια ποίηση στα μάτια του, ερωτεύτηκε τις ηθοποιούς, είπε ψέματα προσεκτικά, έγινε συναισθηματική τα βράδια. Το αγόρι ανησυχούσε πολύ για τον άλλο εαυτό του και τον έκανε να νιώθει άβολα μπροστά στους φίλους του. Από την άλλη πλευρά, ο άλλος εγώ ήμουν μελαγχολικός και, εξαιτίας αυτού, ο Αρμάντο δεν μπορούσε να είναι τόσο χυδαίος όσο ήθελε.
Ένα απόγευμα, ο Αρμάντο επέστρεψε στο σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά, έβγαλε τα παπούτσια του, κουνάει αργά τα δάχτυλά του και ενεργοποίησε το ραδιόφωνο. Ο Μότσαρτ ήταν στο ραδιόφωνο, αλλά το αγόρι κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, ο άλλος εγώ έκλαιγα απογοητευτικά. Στην αρχή, το αγόρι δεν ήξερε τι να κάνει, αλλά στη συνέχεια ανάρρωσε τον εαυτό του και προσέβαλε συνειδητά τον άλλο εαυτό. Δεν είπε τίποτα, αλλά το επόμενο πρωί είχε αυτοκτονήσει.
Στην αρχή, ο θάνατος του άλλου εαυτού ήταν ένα αγενές πλήγμα για τον φτωχό Αρμάντο, αλλά αμέσως σκέφτηκε ότι τώρα θα μπορούσε να είναι εντελώς χυδαίο. Αυτή η σκέψη τον παρηγορούσε.
Ήταν μόνο στο πένθος για πέντε ημέρες όταν βγήκε για να δείξει τη νέα και πλήρη χυδαιότητα του. Από μακριά είδε τους φίλους του να πλησιάζουν. Αυτό τον γέμισε με ευτυχία και αμέσως γέλασε. Ωστόσο, όταν τον πέρασαν, δεν πρόσεξαν την παρουσία του. Για να χειροτερέψει τα πράγματα, το αγόρι κατάφερε να ακούσει ότι σχολίασαν: «Φτωχό Armando. Και να σκεφτεί ότι φαινόταν τόσο δυνατός, τόσο υγιής. "
Το αγόρι δεν είχε άλλη επιλογή από το να σταματήσει να γελάει, και, ταυτόχρονα, ένιωσε στο επίπεδο του στέρνου του ασφυξία που ήταν σαν νοσταλγία. Αλλά δεν μπορούσε να αισθανθεί αληθινή μελαγχολία, γιατί όλη η μελαγχολία είχε αφαιρεθεί από τον άλλο εμένα. "{Βλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, Ν; 7)
Η ιστορία "Los novios", που περιλαμβάνεται στο El Diosero, από τον Francisco Rojas González, μας παρουσιάζει την κλασική ντροπή δύο εραστών που συναντιούνται:
«Ήταν από τον Μπαχάχο, ήρθε από μια οικογένεια αγγειοπλαστών. Τα χέρια τους, αφού ήταν μικρά κορίτσια, είχαν μάθει να στρογγυλοποιούν το σχήμα, να χειρίζονται τον πηλό με τέτοια λιχουδιά που όταν χύτευε, φαινόταν περισσότερο σαν να χαϊδεύει. Ήταν ένα μόνο παιδί, αλλά μια ανησυχία που γεννήθηκε από την ψυχή τον χώριζε, μέρα με τη μέρα, από τους γονείς του, παρασυρμένος από ένα γλυκό ίλιγγος... Για πολύ καιρό ο γουρουνιές του ρέματος τον γοητεύει και η καρδιά του είχε μια ασυνήθιστη αίσθημα παλμών. Επίσης, το άρωμα της μέλισσας του Αλεξανδριανού είχε πάρει για να τον αιχμαλωτίσει και οι αναστεναγμοί μπήκαν μέσα. Το στήθος του βγήκε σιωπηλό, κρυμμένο, καθώς αναδύεται όταν έχει διαπραχθεί σοβαρό αδίκημα... Μερικές φορές μια θλιβερή μικρή μελωδία βρισκόταν στα χείλη του, την οποία βουητό ήσυχα, σαν να απολάμβανε εγωιστικά μια έντονη λιχουδιά, αλλά πολύ ευχάριστη. «Αυτό το πουλί θέλει τόνο» - ο πατέρας του σχολίασε μια μέρα, όταν εκπλήχθηκε από το βουητό.
Το αγόρι, γεμάτο ντροπή, δεν τραγούδησε ξανά. αλλά ο πατέρας - ο Juan Lucas, ένας Τζέταλ Ινδός από τον Μπαχάχον - είχε αναλάβει το μυστικό του γιου του.
Ήταν επίσης από Bachajón? μικρό, στρογγυλό και λείο. Μέρα με τη μέρα, όταν πήγα στο ρέμα για το νερό, πέρασα μπροστά από την πύλη του Juan Lucas.. Εκεί ένας νεαρός άνδρας κάθεται μπροστά σε ένα ακατέργαστο πήλινο δοχείο, μια στρογγυλή κανάτα και μια κανάτα, στην οποία αυτά τα επιδέξια και ακούραστα χέρια δεν έδωσαν ποτέ τέλος ...
Ο Θεός ξέρει πώς, ένα πρωί συγκρούστηκαν δύο ματιά. Δεν υπήρχε ούτε σπινθήρας, ούτε φλόγα, ούτε φωτιά μετά από αυτήν τη στάση, που θα μπορούσαν μόλις να φτιάξουν τα φτερά του Robin ανάμεσα στα κλαδιά του αγρότη που μεγάλωναν στην παρτίδα.
Ωστόσο, από τότε, συντόμευσε τα σκαλοπάτια της μπροστά από το σπίτι του αγγειοπλάστη και διακινδύνευσε ένα βλέμμα επείγουσας δειλότητας με το γάντζο της.
Από την πλευρά του, ανέστειλε τη δουλειά του για μια στιγμή, σήκωσε τα μάτια του και αγκάλιασε μαζί τους τη σιλουέτα που ακολουθούσε το μονοπάτι, μέχρι που έχασε τον εαυτό του στο φύλλωμα / qjie, συνορεύει με το ποτάμι... "(Πρβλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, Ν; 48)