Αφηγηματικά Στοιχεία: Δράση

Χωρίς τη συναισθηματική κίνηση, δεν θα μπορείτε να πείτε μια ιστορία. Δόθηκαν τα προηγούμενα μιας συγκρουόμενης κατάστασης, με την οποία ήταν αρκετό για να αναπτυχθεί σταδιακά, έως ότου έφτασε σε μια αποζημίωση που ολοκληρώνει την αφήγηση.
Η δράση δεν πρέπει να συγχέεται με τη φυσική κίνηση ή την ταραχή. αφορά την κίνηση του ψυχολογικού βάθους. Η ασυνήθιστη κίνηση είναι χαρακτηριστική των μυθιστορήματα περιπέτειας χαμηλής ποιότητας, τα οποία επιδιώκουν ευρεία διάδοση μόνο για καθαρά εμπορικούς σκοπούς.
Ο Juan Rulfo, στο El llano en llamas, μας παρουσιάζει ένα καλά ολοκληρωμένο παράδειγμα αφηγηματικής δράσης:
"Ζήτω ο Petronilo Flores!"
Η κραυγή ήρθε αναπηδώντας από τους τοίχους της χαράδρας και ανέβηκε εκεί που ήμασταν. Τότε κατέρρευσε.
Για λίγο, ο άνεμος που φυσούσε από κάτω μας έφερε μια συσσώρευση φωνών που συσσωρεύονται, κάνοντας έναν θόρυβο ακριβώς όπως κάνει η άνοδος του νερού όταν κυλάει πάνω σε βραχώδες έδαφος. Αμέσως, βγαίνοντας από εκεί, μια άλλη κραυγή στριφογύρισε γύρω από την καμπύλη της χαράδρας, αναπήδησε πάλι από τους τοίχους και ήρθε ακόμα δυνατός δίπλα μας:

"Ζήτω ο στρατηγός μου Petronilo Flores!"
Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Η La Perra σηκώθηκε αργά, έβγαλε το γεμάτο φυσίγγιο από το carbine της και το έβαλε στην τσέπη του πουκάμισου. Τότε πλησίασε εκεί που ήταν οι "Τέσσερις" και είπε: "Ακολούθησέ με, αγόρια, ας δούμε τι ταύρους παλεύουμε!" Τα τέσσερα αδέλφια Ο Μπεναβίδης πήγε πίσω του, σκύβοντας προς τα κάτω: μόνο η σκύλα ήταν πολύ άκαμπτη, το μισό από το κοκαλιάρικο σώμα της προεξέχει πάνω από το Κλείσε.
Είμαστε ακόμα εκεί χωρίς να κινούμαστε. Ήμασταν ευθυγραμμισμένοι στους πρόποδες του καμβά, ξαπλωμένοι στο στομάχι μας, σαν ιγκουάνα να ζεσταίνονται στον ήλιο.
Ο πέτρινος φράκτης στριφογύριζε πολύ καθώς ανέβαινε πάνω και κάτω από τους λόφους, και αυτοί, η La Perra και ο "los Cuatro", επίσης στριφογυρίζουν σαν να ήταν κλειδωμένα τα πόδια τους. Έτσι τους είδαμε να χαθούν από τα μάτια μας. Στη συνέχεια γυρίσαμε τα πρόσωπά μας για να κοιτάξουμε ξανά και κοιτάξαμε τα χαμηλά κλαδιά των amoles που μας έδωσαν τόση σκιά. "(Πρβλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, Ν; 50)
Ο Erich María Remarque δίνει ένα βαθύ ανθρώπινο νόημα σε όλα όσα ζουν και μιλούν οι χαρακτήρες του. ας μας πει για ένα γεγονός από το έργο του Χωρίς καινοτομία στο μπροστινό μέρος:
"Τα σίδερα οδηγούνται στο έδαφος σε τακτά χρονικά διαστήματα. Υπάρχουν πάντα δύο άντρες που κρατούν ένα ρολό, άλλοι τυλίγουν το συρματόπλεγμα, το αηδιαστικό μακρύ, παχύ συρματοπλέγμα. Έχω χάσει τη συνήθεια να τυλίγω και να πληγώνω το χέρι μου.
Ώρες αργότερα, καταλήξαμε. Αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος μέχρι να φτάσουν τα φορτηγά. Τα περισσότερα από αυτά πηγαίνουν στο κρεβάτι και κοιμούνται. Προσπαθώ επίσης. Αλλά είναι πολύ κρύο Σημειώνεται ότι είμαστε σχετικά κοντά στη θάλασσα και το κρύο ξυπνά. Μέχρι να κοιμηθώ επιτέλους.
Και ξαφνικά ξυπνάω με μια αρχή: Βλέπω τον εαυτό μου να ρίχνεται στο ύψος: Δεν ξέρω πού είμαι. Βλέπω τα αστέρια, τους πυραύλους και για μια στιγμή έχω την αίσθηση ότι κοιμήθηκα σε έναν κήπο κατά τη διάρκεια ενός πάρτι. Δεν ξέρω αν είναι αυγή ή σούρουπο. Βλέπω τον εαυτό μου να βρίσκεται σε ένα χλωμό λίκνο, ανάμεσα σε δύο φώτα. Περιμένω μερικά τρυφερά λόγια, που θα ακούγονται τώρα, κάποια τρυφερά και γλυκά λόγια... Κλαίω?
Αγγίζω τα μάτια μου.. . Αυτό είναι περίεργο! Είμαι παιδί; Απαλό δέρμα... Αυτό διαρκεί μόνο μια στιγμή. Αναγνωρίζω τη σιλουέτα του Katczinsky, που κάθεται ήρεμα. ο βετεράνος, που καπνίζει το σωλήνα του, σίγουρα ένας καλυμμένος σωλήνας. Όταν βλέπει ότι είμαι ξύπνιος, μου λέει: «,;
"Έχεις έναν καλό φόβο." Ήταν απλώς ένα ψαλίδι. Εκεί μπήκε σε αυτούς τους θάμνους.
Νιώθω. Έχω την εντύπωση ότι είμαι εντελώς μόνος. Είναι καλό που ο Katczinsky είναι κοντά μου. Κοιτάζει σκεπτικά ευθεία μπροστά. Αυτος λεει:
"Ωραία πυροτεχνήματα, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνα." "{Βλ. Περαιτέρω ανάγνωση. Ν9 45)