Παράδειγμα από την αυτοβιογραφία: Τα οικεία ημερολόγια

Τα ιδιωτικά ημερολόγια αποκαλύπτουν στους συγγραφείς τους την πρόθεση να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και όχι να κρίνουν ηθικά. Ως μοντέλο αυτού του είδους, έχουμε το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Η κοπέλα Anne Frank λέει στον εαυτό της τη ζωή της, το κάνει χωρίς να σκέφτεται τις απόψεις των μελλοντικών γενεών, γράφει με αδιαμφισβήτητη αυθεντικότητα. Ας δούμε μερικές γραμμές από το ημερολόγιό του.
Σάββατο 20 Ιουνίου 1942.
"Δεν έχω γράψει για αρκετές μέρες: έπρεπε να σκεφτώ, μια για πάντα, τι σημαίνει ένα ημερολόγιο. Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα για μένα να εκφράσω τις σκέψεις μου, όχι μόνο επειδή δεν έχω γράψει ακόμα, αλλά γιατί μου φαίνεται ότι, αργότερα, ούτε εγώ ούτε κάποιος άλλος θα ενδιαφερόταν για την εμπιστοσύνη μιας δεκατριάχρονης μαθήτριας. Τέλος πάντων, αυτό είναι άσχετο. Θέλω να γράψω και ακόμη περισσότερο να ερευνήσω την καρδιά μου για κάθε είδους πράγματα. "Ο ρόλος είναι πιο υπομονετικός από τους άντρες." Αυτό το ρητό μου ήρθε στο μυαλό μια μέρα ελαφρά μελαγχολία όταν βαριέστηκα όσο μπορούσα, το κεφάλι μου ακουμπάει στα χέρια μου, πολύ αναστατωμένο για να αποφασίσω να βγω έξω ή να μείνω στο σπίτι μου. Ναι, πράγματι, το χαρτί είναι υπομονετικό, και, όπως υποθέτω, ότι κανείς δεν θα ανησυχεί για αυτό το φορητό σημειωματάριο με τίτλο Ημερολόγιο, δεν έχω καμία πρόθεση να το αφήσω να διαβάσει, εκτός αν βρω στη ζωή μου τον φίλο στον οποίο δείξτε του σε αυτόν. Εδώ έφτασα στο σημείο εκκίνησης, με την ιδέα να ξεκινήσω ένα ημερολόγιο: Δεν έχω κανένα φίλο.

Για να είμαι πιο ξεκάθαρος, εξηγώ καλύτερα τον εαυτό μου. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα δεκατριών χρονών κορίτσι είναι μόνο του στον κόσμο. Φυσικά, δεν είναι απολύτως ακριβές: Έχω γονείς τους οποίους αγαπώ πολύ και μια δεκαέξι αδερφή. Έχω, εν συντομία, περίπου τριάντα συντρόφους και, μεταξύ αυτών, τους λεγόμενους φίλους. Έχω μια αφθονία θαυμαστών που με ακολουθούν με τα μάτια τους, ενώ εκείνοι που, στην τάξη, δεν είναι σε θέση να με δουν, προσπαθούν να πιάσουν την εικόνα μου με τη βοήθεια ενός καθρέφτη τσέπης. Έχω οικογένεια, καλοί θείες και θείες, ένα ωραίο σπίτι. Όχι. Δεν μου λείπει τίποτα, εκτός από τον φίλο. Με τους συντρόφους μου, μπορώ μόνο να διασκεδάσω και τίποτα άλλο. Ποτέ δεν μπορώ να μιλήσω μαζί τους περισσότερο από χυδαίες, ακόμη και με έναν από τους φίλους μου, γιατί είναι αδύνατο να γίνουμε πιο οικείοι. εκεί βρίσκεται η δυσκολία. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι ίσως το πραγματικό μου ελάττωμα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είμαι αντιμέτωπος με ένα ολοκληρωμένο γεγονός, και είναι πολύ θλιβερό να μην μπορώ να το αγνοήσω.
Εξ ου και ο λόγος για αυτό το περιοδικό. Προκειμένου να προκαλέσω καλύτερα την εικόνα που σφυρηλάτησα από έναν πολυαναμενόμενο φίλο, δεν θέλω να περιοριστώ σε απλά γεγονότα, όπως κάνουν πολλοί, αλλά θέλω αυτό το Ημερολόγιο να προσωποποιήσει τον φίλο. Και αυτός ο φίλος θα ονομαστεί Kitty. "(Πρβλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, Ν; 20)