Δοκίμιο ανεξαρτησίας του Μεξικού

Οι αιτίες του Η ανεξαρτησία του Μεξικού ποικίλουν, ξεκίνησε με τη σύγκρουση στην Ισπανία και την πρόθεση ότι ο Φερνάντο VII, ο οποίος απομακρύνθηκε από το θρόνο στην Ισπανία, ήταν η πρόθεση των εξεγερμένων να κυβερνήσει στη νέα Ισπανία, αλλά το τέλος της σύγκρουσης κορυφώθηκε με την ανεξαρτησία της νέας Ισπανίας και την επακόλουθη δημιουργία ανεξάρτητου Μεξικού.

Η διαδικασία που οδήγησε στην ανεξαρτησία ήταν μεγάλη, διήρκεσε από το 1808 έως το 1821 και ήταν πολύ περίπλοκη, σε αυτό πρέπει να επισημανθούν τρία στάδια:

1. Η εισβολή των Ναπολέοντων στρατευμάτων στη χερσόνησο (Ισπανία)
2. Το κενό ισχύος στη νέα Ισπανία
3. Το διοικητικό συμβούλιο ως αυτόνομο κίνημα.

Αυτό το κίνημα και η εξέγερση επιβλήθηκαν από την ισπανική ελίτ δύναμη, η οποία περιελάμβανε μέλη του προξενείου του Μεξικού, το κοινό και την αρχιεπισκοπή.

Στη συνέχεια, ως αποτέλεσμα της ισπανικής αντίδρασης, οργανωτικοί πυρήνες των Κρεολών οργανώθηκαν σε διάφορα μέρη της χώρας, αλλά ειδικά στο Μπαζί.

Η εξέγερση ξέσπασε απότομα τον Σεπτέμβριο του 1810, με επικεφαλής τον ιερέα Μιγκέλ Χίνταλ κάτω από ένα διφορούμενο πρόγραμμα που έσυρε τους δημοφιλείς τομείς, προσθέτοντας έτσι ογδόντα χιλιάδες αντάρτες.

Ο φόβος της κοινωνικής επανάστασης εμπόδισε την πλειοψηφία των Κρεολών να ενταχθούν στο κίνημα, το οποίο τελικά εξοντώθηκε από τον ισπανικό βασιλικό στρατό.

Μιγέλ Χιντάλγκο Εκτελέστηκε στις 30 Ιουλίου 1811, μειώνοντας τους αντάρτες σε διασκορπισμένες ομάδες και αντάρτες που διοικούσαν ο ιερέας José María. Ο Morelos y Pavón και ο Vicente Guerrero, ως ιερέας José María Ο Morelos y Pavón αναγνωρίστηκε ως ο ανώτατος ηγέτης των ανταρτών και ονομάστηκε αρχιστράτηγος.

Αυτή τη στιγμή της εξέγερσης, η λαϊκή συμμετοχή είχε μικρότερο βάρος και αντ 'αυτού η φιλελεύθερη συνιστώσα κέρδισε επιρροή στο κίνημα. Η ανεξαρτησία ορίστηκε ως ο λόγος της εξέγερσης, το 1813 διοργανώθηκε συνέδριο στο Chilpancingo, το οποίο κήρυξε την ανεξαρτησία του Μεξικού και εκδόθηκε το σύνταγμα.

Από το τέλος του 1815, η θέση των εξεγερμένων που διοργανώθηκαν στις αντάρτες ήταν πολύ εξασθενημένη, αν και διήρκεσε μέχρι την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας το 1821.

Η τρίτη φάση του κινήματος της ανεξαρτησίας πήρε άλλα χαρακτηριστικά. Η επανεμφύτευση του φιλελεύθερου συστήματος στη μητρόπολη στις αρχές του 1820 προκάλεσε αλλαγή ευθυγραμμίσεων στην μεξικανική κοινωνία. Το φιλελεύθερο καθεστώς σήμαινε τον τερματισμό των προνομίων του στρατού και της εκκλησιαστικής, καθώς και της περιουσίας τους. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ολιγαρχία του Μεξικού υποστήριξε τελικά την ανεξαρτησία και, αντιμέτωπος με μια τέτοια πολιτική συμμαχία, η ισπανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε να διατηρηθεί.

Το τρίτο μέρος του ανταρτικού αγώνα οφείλεται στο γεγονός ότι ο αξιωματικός της Creole Don Agustín Iturbide, μέχρι τότε ρεαλιστική, δημοσίευσε το σχέδιο της Ιγκουάλα στις 24 Φεβρουαρίου 1821, και στις 28 Σεπτεμβρίου διακήρυξε το ανεξαρτησία.

Ήταν αυτός που οργάνωσε την τελευταία εβεντίδα, εκμεταλλεύτηκε τις γνώσεις του σχετικά με τη δομή των βασιλικών και αποφάσισε τη δημιουργία ανεξάρτητου Μεξικού.

Μετά από αυτά τα κινήματα υπήρξε η λεγόμενη είσοδος του στρατού της Τριγκαράντης, (ο στρατός των τριών εγγυήσεων), ο οποίος διακήρυξε την ανεξαρτησία της νέας Ισπανίας και τη δημιουργία του Μεξικού.

Η πρώτη κυβέρνηση ήταν του Don Agustín de Iturbide, αλλά δεν ήταν δημοκρατική, αλλά εξελέγη αυτοκράτορας και ανακηρύχθηκε Γαλήνια Υψηλότητά του, αργότερα και μετά έξοδο, ξεκίνησαν οι προεδρικές περίοδοι, οι οποίες παρουσιάστηκαν μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τη Σάντα Άννα, η οποία εξελέγη επίσης αυτοκράτορας σε μια από τις έμμηνα.