Έννοια στον ορισμό ABC

Θα θεωρηθεί κάτι σαν εύλογος πότε έχω εμφάνιση αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι κάτι εύλογο είναι αξιόπιστο, δεδομένου ότι δεν προκαλεί ψευδές.

Αυτό που φαίνεται να είναι αληθινό και αξιόπιστο

Το εύλογο μπορεί να είναι ή να μην είναι πραγματικό, αλλά έχει την εμφάνιση του ότι είναι, και αυτό το καθιστά αξιόπιστο, δυνατό.

Όταν υπάρχει αστυνομικό συμβάν για το οποίο δεν υπάρχουν πολλά δεδομένα ή μάρτυρες, αλλά ένα άτομο που το παρακολούθησε, οι αστυνομικές αρχές θα το ακούσουν και στη συνέχεια εάν Αυτά προσαρμόζονται στο πιθανό, παραδεκτό, σύμφωνα με το σενάριο και την εμπειρογνωμοσύνη, τότε θα μπορούν να πάρουν αυτήν την κατάθεση ως εύλογη για να συνεχίσουν την έρευνα και να βρουν την αλήθεια του Ολοκληρώθηκε.

Αν και προσέξτε, κάτι που είναι εύλογο δεν είναι αδύνατο να μπορεί να είναι ψευδές σε ορισμένες περιπτώσεις, ούτως ή άλλως, όταν Το να θεωρείται αξιόπιστο θα καταλήξει να συμπίπτει με το πλαίσιο στο οποίο έλαβε αυτό το προσόν.
“Δεν ξέρω αν συνέβη αυτό που είπε ο Juan, ακούγεται αρκετά εύλογο.”

Η επιρροή του εύλογου στη μυθοπλασία και η αποδοχή του τι δεν είναι, αλλά που είναι συνεκτικό στην ιστορία

Με εντολή του βιβλιογραφία, από θέατρο και από κινηματογράφος, το εύλογο έχει συνάφεια και α παρατήρηση πολύ συγκεκριμένο από την πλευρά των θεατών δεδομένου ότι, ακόμη και αν είναι στην απόλυτη μυθοπλασία, ορισμένες συνθήκες του συνοχή, δηλαδή, το κοινό συνήθως αναμένει να του πει κάτι αξιόπιστο και αξιόπιστο στο πλαίσιο που προτείνει ο συγγραφέας στο ερώτηση.

Έτσι, σε ένα καλλιτεχνικό έργο, όπως ένα βιβλίο, μια ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά, η βεβαιότητα του ίδιου θα είναι κάτι περισσότερο από οτιδήποτε σχετίζεται με το συνοχή μέσα στο ίδιο το σύμπαν που αναφέρεται στο ίδιο, δηλαδή, μην συγχέετε το εύλογο με το πραγματικό ή το αληθινό, σε ένα έργο που εκτελείται από ηθοποιούς, τίποτα που συμβαίνει δεν είναι πραγματικό, είναι μέρος μιας μυθοπλασίας, και αυτό είναι σαφές σε όλους, ενώ η βεβαιότητα θα δοθεί από τη συνάφεια μεταξύ της ιστορίας και τι ως θεατές αντιλαμβανόμαστε. Ένας χαρακτήρας που ξαφνικά, απογειώνεται, προφανώς, δεν θα είναι καθόλου αξιόπιστος.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο, η επαλήθευση πρέπει να έχει σχέση με το σέβομαι από εσωτερικούς κανόνες της εν λόγω εργασίας · ο θεατής γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που συμβαίνει σε αυτό είναι συνεπές με οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα, αν και γνωρίζει επίσης ότι είναι κάτι εξωπραγματικό ή φανταστικό.

Για να επιτευχθεί επαλήθευση, ο συγγραφέας πρέπει να ακολουθήσει ορισμένους κανόνες που επιβάλλουν τα ίδια τα είδη και επίσης κάποιους άλλους που ο ίδιος επιβάλλει. Για παράδειγμα, σε ένα Ζωγράφισε κινούμενα όταν βλέπουμε έναν χαρακτήρα που πέφτει από ένα βράχο και μετά από αυτό συνεχίζεται σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στο επόμενο σκηνή, μια τέτοια εικόνα θα είναι λογική για εμάς για αυτό το είδος, αυτό που θα ήταν αδικαιολόγητο στον κόσμο των κινούμενων σχεδίων είναι ότι βλέπουμε τον ίδιο χαρακτήρα να βρίσκεται τραυματισμένος στο πάτωμα.

Τώρα, πρέπει να κάνουμε ένα παράγραφος Εκτός από αυτό που αναφέραμε και λέμε ότι σε ορισμένες προτάσεις έργων ή φαντασίας ορισμένες άδειες επιτρέπονται υπό αυτήν την έννοια επειδή η πλοκή ή το επιχείρημα που εγείρει το απαιτεί, και παρόλο που δεν μπορεί να είναι αξιόπιστο, είναι συνεπές με την ιστορία που είναι αρίθμηση.

Ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα για να καταλάβουμε τι λέμε είναι η δημοφιλής ιστορία του Δράκουλα.
Ένας νεκρός που έχει ακόμα ζωή και που τρέφεται με το δάγκωμα των θυμάτων του από τους οποίους ρουφά το αίμα τους.
Φυσικά, κανένα από αυτά δεν είναι εύλογο στην πραγματικότητα της ζωής, ωστόσο, στο πλαίσιο της ιστορίας υπάρχει συνοχή και συμφωνία που δεν δημιουργεί απόρριψη για τον θεατή, αλλά μάλλον το αντίθετο, μπαίνει στην πλοκή και παρακολουθεί κάθε γεγονός με προσοχή και προσδοκία.

Στη συνέχεια, η συνοχή που γνωρίζει ο συγγραφέας πώς να φέρει σε μια πλοκή είναι αυτό που θα το κάνει εύλογο και σε αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει να εξισώνουμε αυτό που συμβαίνει με το πραγματικό γιατί όπως και η περίπτωση του Δράκουλα που έχουμε ήδη αναφέρει, δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό, με το καθημερινό, που μπορεί να μην συμβαίνει πολύ. πιο λιγο.