Παράδειγμα ανάλυσης Aura De Carlos Fuentes

Κάρλος Φουέντες Μέσα από μια καινοτόμο αφηγηματική πρόταση, κατάφερε να δημιουργήσει μια υπέροχη ιστορία που ξεπερνά τον κόσμο του πραγματικού και του μη πραγματικού, του απτού και του άυλου, του ονείρου και της ζωής. Μια ιστορία πέρα ​​από τα φαντάσματα, μια ιστορία ερωτευμένων που βρέθηκαν σε μια περίοδο ανασταλμένη σε μια υπόθεση μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος.

Αύρα, ένα έργο μυθοπλασίας, αφηγείται στο δεύτερο πρόσωπο ενικό του παρόντος και του μέλλοντος από έναν αφηγητή παντογνώστης, ένας αφηγητής που ξέρει τα πάντα, τόσο πολύ που μας λέει πολλά από την ιστορία στο μέλλον με ένα καινοτόμος.

Παρόν:
«Παίρνετε το χαρτοφυλάκιό σας και αφήνετε την άκρη. Πιστεύεις ότι ένας άλλος νεαρός ιστορικός, σε συνθήκες παρόμοιες με τη δική σου... "

Μελλοντικός:
«Θα ζήσεις εκείνη την ημέρα, πανομοιότυπη με τις άλλες, και δεν θα τη θυμάσαι ξανά μέχρι την επόμενη μέρα, όταν κάθεσαι στο τραπέζι στην καφετέρια ...» (ΠΗΓΕΣ: 1962; 12)

Το βάρος της ιστορίας αναμφίβολα πέφτει στο χώρο, το σκηνικό που χρησιμοποίησε ο Carlos Ο Fuentes με παραπέμπει αμέσως σε μια γοτθική εποχή, σε μια Ολλανδία που εκπροσωπείται σε έναν πίνακα Ρέμπραντ. Μαύρο φόντο, αδιαφανή πρόσωπα, σώματα πασπαλισμένα με μερικές πινελιές φωτός.

Μπορούμε να αρχίσουμε να προσδιορίζουμε τη σημασία του χώρου από τη στιγμή που ο Felipe Montero διαβάζει την εφημερίδα για πρώτη φορά. Συνεχίζοντας με ατελείωτες περιγραφές για να ρυθμίσετε τη σκηνή.

«Ο Donceles (...) αριθμός 815 σε αυτό το συγκρότημα παλαιών αποικιακών ανακτόρων μετατράπηκε σε επισκευές, καταστήματα ρολογιών, καταστήματα υποδημάτων και καταστήματα γλυκού νερού. " (ΠΗΓΕΣ: 1962: 13)

Το σπίτι βρίσκεται στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού, αλλά φαίνεται από την αρχή ότι είναι ένα ακατοίκητο σπίτι που εγκαταλείπεται από το χρόνο και το φως του ήλιου. Ένα λείψανο μεταξύ των καταστημάτων που το περιβάλλουν, ένα σπίτι που μας οδηγεί πίσω σε μια εποχή πριν, στην εποχή του μεγαλείου του κέντρου της πόλης.

"Παίζεις μάταια με αυτή τη λαβή, το κεφάλι του χαλκού σκύλου, φοριέται, χωρίς ανάγλυφα ..." (ΠΗΓΕΣ: 1962: 13)

Σε ολόκληρη την ιστορία υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία του περιβάλλοντος που επισημαίνονται συνεχώς. Το πρώτο (για να τους δώσετε μια απλή σειρά) είναι η μυρωδιά. Μυρίζει πάντα μούχλα, παλιά, βρύα, σάπιες ρίζες, περίβλημα. Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την πιθανή εγκατάλειψη του σπιτιού ή την απροσεξία και το ημι-σκοτάδι στο οποίο βρίσκεται.

"Μπορείς να μυρίσεις τα βρύα, την υγρασία των φυτών ..."
"Η μυρωδιά της υγρασίας, σάπια φυτά ..."
"Χτυπάς την πόρτα που μυρίζει σαν παλιό και υγρό πεύκο ..."

Η έλλειψη ορατότητας, το σκοτάδι του σπιτιού αντικατοπτρίζεται τέλεια στην υπεροχή της αίσθησης της όσφρησης, έτσι όλα αυτά τα στοιχεία αρωματικό δώστε μια απόλυτη υποστήριξη και δώστε έναν πραγματικό τόνο στο έργο, αφού μέσω αυτών είναι πώς συνειδητοποιούμε την ύπαρξη επίπλων, αίθριων, θα θυμάστε, κ.λπ. Είναι γνωστό ότι όταν χρειάζεστε μια αίσθηση, το αντισταθμίζετε με μια άλλη.

Υπάρχει μια φράση που παραθέτω παρακάτω και που μας δείχνει με βεβαιότητα τον βαθμό οπτικής ασφυξίας στον οποίο βρισκόταν το σπίτι.

"Χαμογελάς όταν συνειδητοποιείς ότι το φως του λυκόφωτος ήταν αρκετό για να σε τυφλώσει και να αντιπαραβάλλεις με τη θλίψη του υπόλοιπου σπιτιού." (ΠΗΓΕΣ; 1962: 22)

Το άλλο στοιχείο είναι το πράσινο χρώμα, ίσως το ισχυρότερο κείμενο σε ολόκληρο το κομμάτι και παρουσιάζεται με δύο διαφορετικές ενδείξεις. Το πράσινο στο φόρεμα της Aura, το πράσινο στα μάτια της, στις βελούδινες κουρτίνες. Είναι ένα κάλεσμα στη ζωή, στα φυτά, στο δάσος και πάνω απ 'όλα στη νεολαία. Μια αντίθετη έκκληση για την απουσία φυσικής νεολαίας για άνεση.

"Η αύρα ντυμένη στα πράσινα, με αυτή τη ρόμπα ..."
Τα πράσινα μάτια της παρηγοριάς... "

Το πράσινο συμβολίζει τη νέα αγάπη της Consuelo για τον άντρα της, μια αγάπη που παραμένει ζωντανή παρά τη ζημιά του και είναι αντιπροσωπευτικό να καταλάβουμε ότι η Aura και το Consuelo είναι τα ίδια όταν ο Felipe βλέπει το Φωτογραφίες

“... Σήμερα η κυρία Consuelo θα είναι εκατόν εννέα ετών (...) πάντα ντυμένη με πράσινο. Πάντα όμορφα, ακόμη και εκατό χρόνια από τώρα. "

Το γεγονός ότι ο Carlos Fuentes χρησιμοποιεί το πράσινο χρώμα πολύ τον υποστηρίζει για να ενισχύσει την ιδέα της νεολαίας της αγάπης του Consuelo στην Aura, για να υποστηρίξουμε την ιδέα αυτής της δυαδικότητας που υπάρχει μεταξύ των δύο, την ιδέα ενός Consuelo που κάποτε ήταν το πιο όμορφο, νεαρό, ελκυστικό, ένα πράσινο Consuelo που δεν θα μπορούσε να έχει παιδιά και που την οδηγεί να προκαλέσει ένα ον που είναι μέρος της ζωής της, είναι μέρος της, αυτή το ελέγχει.

"... έφαγε με αυτόν τον κυνικό θάνατο, σαν να περιμένει μια ώθηση από μόνη της να πάρει το κουτάλι, το μαχαίρι ..."

Το πράσινο του βρύου, το λάσπη του μπουκαλιού, το πράσινο του χαλκού υποστηρίζει την ιδέα ενός παλιού Consuelo Φυσικά, αυτό το μουχλιασμένο πράσινο συμβολίζει το πέρασμα του χρόνου σε ανέπαφα πράγματα όπως η αγάπη του Κυρία. Ο Μπαλεστέρος στον σύζυγό της, πόσο άθικτο ήταν το σπίτι με τα χρόνια. Αντιπροσωπεύει ένα σπίτι μέσα από το οποίο φαίνεται ότι δεν έχει περάσει η ζωή, ένα σπίτι όπου η υγρασία και το σκοτάδι είναι στην επιφάνεια.

"Δύο ζεστά πιάτα κάτω από ασημένιες κατσαρόλες και ένα παλιό μπουκάλι γυαλιστερό από την πρασινωπή λάσπη που το καλύπτει."

Η Consuelo δεν έχει αγγιχτεί εδώ και πολλά χρόνια, η Consuelo είναι καλυμμένη με μούχλα πράσινο σε όλο το σώμα της και λαχταρά να καλυφθεί με το πράσινο φόρεμα της Aura. Το Consuelo είναι αυτό το λουλούδι που δεν θα πεθάνει με το πέρασμα του χρόνου, θα πεθάνει μέχρι να βρει την AURA του συζύγου της.