Τι είναι η ασπιρίνη;

ο ασπιρίνη είναι ένα Ακετυλοσαλυκιλικό οξύ o ASA (C9H804), είναι ένα σαλικυλικό φάρμακο που έχει αντιφλεγμονώδεις ικανότητες, μειώνει τον ήπιο πόνο και έχει χρησιμοποιηθεί για την αραίωση του αίματος σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου.
ο ασπιρίνη ερεθίζει το στομάχι στην καθαρή ή άμεση μορφή του. Όταν τα παιδιά κάτω των 15 ετών το καταναλώνουν κατά τη διάρκεια ενός πλαισίου γρίπης, μπορεί να προκαλέσει σύνδρομο Reye.
Είναι δύσκολο να βρεθεί η ιστορική του γραμμή, έως ότου εμφανιστεί στον αιγυπτιακό πολιτισμό. Επίσης οι Έλληνες όπως οι Δισκορίδης, ο Γαληνός και ο Ιπποκράτης, που χρησιμοποίησαν το ασπιρίνη στη φυσική του μορφή.
Στα μέσα του 18ου αιώνα ο Έντγκαρντ Στόουν, ο οποίος ήταν σεβασμός της βρετανικής εκκλησίας, γνωρίζοντας τις ιατρικές του ιδιότητες και τονίζοντας το αντιπυρετικό αποτέλεσμα που αναφέρθηκε στον Λόρδο Macclesfield, πρόεδρο της Βασιλικής Αγγλικής Εταιρείας Επιστημών, αυτές τις ιδιότητες, χρησιμοποιώντας 50 άτομα ως παράδειγμα για την επαλήθευση των αντι-πυρετικών ιδιοτήτων του χορηγώντας το με τσάι και μπύρα, βελτιώνοντας τα αυξημένα θερμοκρασία. Μέσα σε μετέπειτα εργασία, βρήκαν το δραστικό συστατικό που ονόμαζαν σαλικιλίνη, ανάλογο με το σαλικυλικό οξύ.

Το 1826 οι Ιταλοί Brugnatelli και Fontana απομόνωσαν ένα εκχύλισμα του φυτού, αλλά απέτυχαν να δείξουν ότι η ουσία προκάλεσε τα γνωστά αποτελέσματα της λευκής ιτιάς. Μέχρι το έτος 1828 ο Johan Bachner, καθηγητής φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, απομόνωσε μια κιτρινωπή και πικρή ουσία, την οποία εξήγαγε από κρυσταλλικές βελόνες τις οποίες ονόμασε σαλικίνη. Ήδη το 1829 στη Γαλλία, ο Henri Leroux πέτυχε μια αυτοσχέδια διαδικασία εξαγωγής, λαμβάνοντας 30 γραμμάρια σαλικιλίνης από ένα κιλό και μισό φλοιό.
Η Raffaele Piria, ένας Ιταλός χημικός που εργάστηκε στη Σορβόννη στο Παρίσι, κατάφερε το 1838 να διαχωρίσει τη σαλικίνη σε ζάχαρη και ένα αρωματικό συστατικό που ονομάζεται σαλικυλαλδεΰδη. Μετατροπή της με υδρόλυση και οξείδωση σε άχρωμους κρυστάλλους που το αποκαλούν σαλικυλικό οξύ.
Το 1853 ο Charles Frédéric Gerhardt ήταν αυτός που το συνέθεσε και το 1859 ο Hermann Kolbe το συνέθεσε με τη μορφή αλατιού. Μόνο το 1897, όταν ο Γερμανός Felix Hoffmann, από το σπίτι της Bayer, κατάφερε να το συνθέσει με αρκετή καθαρότητα. Ο Heinrich Dreser το 1899 Γερμανός φαρμακολόγος περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του, τα οποία επέτρεψαν την πώλησή του, δημιουργώντας έτσι αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως ασπιρίνη.