Ορισμός των αρπακτικών ζώων

Χάρη στον Charles Darwin γνωρίζουμε τον μηχανισμό λειτουργεί της φύσης: Φυσική επιλογή. Η ιδέα είναι ότι το ζωντανό ον που επιβιώνει είναι αυτό που προσαρμόζεται καλύτερα στο δικό του περιβάλλον. Μεταξύ των ζώων, μερικά είναι αρπακτικά (ονομάζονται επίσης θηρευτές) και άλλα είναι θηράματα. Όλοι αλληλεπιδρούν.

Το κύριο χαρακτηριστικό ενός αρπακτικού ζώου είναι ότι κυνηγάει τροφή. Για να το κάνει αυτό, χρησιμοποιεί τις καλύτερες ποιότητές του, κυρίως τη μεγαλύτερη ταχύτητα και δύναμη.

Τα ζώα σχετίζονται μεταξύ τους σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, σχηματίζοντας μια αλυσίδα σίτιση. Ένα παράδειγμα μπορεί να είναι διαφωτιστικό: το γρασίδι, το γκνου και το λιοντάρι. Ο wildebeest τρέφεται με χόρτο και το λιοντάρι κυνηγά τον wildebeest. Σε αυτήν την περίπτωση το λιοντάρι είναι το αρπακτικό. Τρέφεται με το κρέας της λείας του και διατηρεί έτσι το Ισορροπία του οικοσύστημα που μένεις. Σε αυτήν την περίπτωση, το λιοντάρι δεν έχει άλλο αρπακτικό να το απειλήσει. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ο αρπακτικός είναι ταυτόχρονα λεία άλλου ζώου. Για παράδειγμα, μια οχιά σκοτώνει ένα ποντίκι και ταυτόχρονα σκοτώνεται από έναν αετό.

Το αρπακτικό ζώο τρέφεται με το θήραμά του και, για να το αποφύγει, έχουν αναπτύξει, μέσω φυσικής επιλογής, κάποιο είδος άμυνας (τοξικές ουσίες ή καμουφλάζ). Για αυτόν τον λόγο, οι αρπακτικοί χρησιμοποιούν ορισμένες στρατηγικές για να είναι πιο αποτελεσματικοί. Στην πραγματικότητα, κάποιοι κυνηγούν σε ομάδες, όπως συμβαίνει με τις ύαινες. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως ο λύκος, όπου η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι η επιδίωξη του θηράματος. Αυτοί οι τύποι μηχανισμών βρίσκονται στον αγώνα για επιβίωση.

Οι αρπακτικοί έχουν επίσης ένα απειλή, ο παρέμβαση του άντρα. Αυτό μπορεί να συμβεί σε πολλές περιπτώσεις: για την προστασία των κατοικίδιων ζώων (ο λύκος είναι απειλή για τα ζώα) κοπάδια), στο κυνήγι μεγάλων θηλαστικών (τίγρη, λιοντάρι ή ρινόκερος) ή για να αποκτήσετε μεγαλύτερη έκταση καλλιεργημένος. Για αυτό το λόγο, οι μεγάλοι αρπακτικοί του ζωικού βασιλείου βρίσκονται κίνδυνος εξαφάνισης. Αυτή η κατάσταση έχει ήδη οδηγήσει στην εξαφάνιση ορισμένων ειδών (η Τασμανική τίγρη ή το Quagga, ένα είδος ζέβρας). Ο κατάλογος των αρπακτικών με υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης είναι αρκετά μακρύς: ο Ιβηρικός λύγκας, η μπλε πάπια, η τίγρη της Βεγγάλης, η θολωμένη λεοπάρδαλη, το άγριο αυστραλιανό ντίγκο κ.λπ.

Η κατάσταση υψηλού κινδύνου εξαφάνισης (ειδικά μεταξύ των αρπακτικών) προκαλεί αντίδραση στις ομάδες που προστατεύουν τα ζώα. Υπάρχουν ενώσεις που προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία για να συνεργαστούν στη διατήρησή της.