Χαρακτηριστικά τραγωδίας

Η τραγωδία είναι ένα λογοτεχνικό και θεατρικό είδος που προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα, καθώς αποτελεί μέρος του δραματικού είδους, έχει ένα περίτεχνο στυλ στο οποίο οι κύριοι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν αναπόφευκτες ή αναπόφευκτες και γενικά θανατηφόρες μοίρες, ενάντια στα σχέδια του πεπρωμένου ή των θεών, αν και υπάρχουν επίσης τραγωδίες που ονομάζονται εξάχνωση στις οποίες ο πρωταγωνιστής μέσω των αρετών του, (δύναμη, θάρρος, συμπόνια, ακεραιότητα, ηρεμία κ.λπ.), αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που έρχονται στο δρόμο τους, καταφέρνοντας να προχωρήσουν, προκαλώντας τον θαυμασμό του αναγνώστη ή θεατή.

Επίσης γνωστές ως τραγωδίες είναι τα διάφορα καταστροφικά γεγονότα, όπως ατυχήματα, καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, σεισμοί, ανεμοστρόβιλοι, τυφώνες, καθώς και πυρκαγιές, πλημμύρες και διάφορα ατυχήματα, με θανατηφόρες συνέπειες, για τους ανθρώπους και τα εμπορεύματα.

Μερικά χαρακτηριστικά της τραγωδίας:

Οι τραγωδίες ξεκίνησαν ως θρησκευτικές παραστάσεις, αργότερα έγιναν θεατρικές παραστάσεις διαφόρων θεμάτων. Καθώς οι σφαίρες στις οποίες ξεδιπλώνεται η τραγωδία, αρχίζουν να επικεντρώνονται στις σφαίρες πολιτικό και κοινωνικό, και μετατρέπεται σε δικό του είδος, που περιλαμβάνει τόσο το θέατρο όσο και το βιβλιογραφία.

Ένας από τους κεντρικούς άξονες των τραγωδιών είναι η αποκατάσταση μιας «τάξης», η οποία γίνεται μέσα από διάφορες οδυνηρές εμπειρίες, οι οποίες είναι συμβεί μέσα στην πλοκή, όπως στην περίπτωση της τραγωδίας του Oedipus Rex, όπου η οικογενειακή τάξη είχε σπάσει, έτσι ώστε η μοίρα να "αναπροσαρμόσει σκληρά το τάξη », μέσα από διάφορες καταστροφές και ατυχίες που προσπαθούν να αφήσουν τον θεατή ένα μάθημα σχετικά με την ηθική, τον σεβασμό των θεών ή ανθρώπινο μυαλό.

Ψυχαγωγία.- Όπως και άλλες εκδηλώσεις της ανθρώπινης σκέψης, στοχεύει στη διασκέδαση, δεδομένου ότι «καθιερώθηκε» ως ένα θεατρικό είδος που αποσπάστηκε από τις θρησκευτικές σφαίρες, των πολιτιστικών εκδηλώσεων που ο άνθρωπος έχει χρησιμοποιήσει για να φιλοξενήσει την «αναψυχή» μέσω της απόσπασης της προσοχής της καθημερινής ζωής, η οποία παρέχει αυτόν τον τύπο ψυχαγωγία.

Ατυχία.- Είναι χαρακτηριστικό της τραγωδίας ότι ο κύριος ή οι βασικοί χαρακτήρες υφίστανται ατυχίες, είτε στην αγάπη, είτε σε οποιοδήποτε πεδίο στον οποίο βρίσκονται να αναπτύξει τον χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα στις περιπτώσεις στις οποίες η πλοκή ασχολείται με ταξίδια δια θαλάσσης, όπου η ατυχία οδηγεί στο ναυάγιο του πλοίου, ή όταν ένας χαρακτήρας πάσχει από ένα ατύχημα, που του προκαλεί κάποια μόνιμη ζημιά, και διάφορες ατυχίες που συμβαίνουν στον πρωταγωνιστή ή στα αγαπημένα του πρόσωπα μέσα οικόπεδο.

Διδακτική χρήση.- Από τα αρχαία χρόνια, οι τραγωδίες έχουν χρησιμοποιηθεί για να διδάξουν αξίες όπως ηθική, οικογενειακές αξίες, σεβασμό (για τους θεούς, για το κυβερνήτες, γονείς, κοινωνία, καθώς και παραδόσεις), μέσω της χρήσης ορατών παραδειγμάτων στη λογοτεχνία ή στα έργα θεατρικός. Για παράδειγμα, όταν οφείλεται σε ανυπακοή ή σεβασμό προς έναν θεό ή ηθική, ο χαρακτήρας εν λόγω εντός της συνωμοσίας, λαμβάνει μια «τιμωρία» που είναι προϊόν της αδικοπραξίας τους ή αποφάσεις.

Ανασκόπηση.- Παρόλο που πολλά έργα επικεντρώθηκαν στην ενστάλαξη αξιών, αυτό το είδος χρησιμοποιείται συχνά για να επικρίνει δημόσια πρόσωπα, Είτε αυτοί οι ηγέτες, οι πλούσιοι, είτε οι απλοί άνθρωποι, και επίσης να ασκούν κριτική στις χρήσεις και τα έθιμα της κοινωνίας στην οποία βρίσκονται έζησε, αυτό χρησιμοποιείται ευρέως στην ελληνική τραγωδία, όπου ήταν συνηθισμένο να αναφέρεται σε δημόσιους ανθρώπους (βασιλιάδες, στρατηγούς κ.λπ.).

Εξετάζουν το ανθρώπινο μυαλό. Σε αυτό το είδος γίνεται μια εξερεύνηση των διαφορετικών όψεων του ανθρώπου, τόσο από την πνευματική άποψη όσο και από την άποψη ψυχολογικά, καθώς διάφορες πτυχές του ανθρώπινου νου εκφράζονται μέσα σε αυτό, εξερευνώντας τα συναισθήματα της αγάπης, του φόβου, του μίσους, του φόβου, της χαράς, της τρέλας, θλίψη, ευφορία, ντροπή και υπερηφάνεια, ακόμη και τις σκέψεις που καταπιέζει το ανθρώπινο μυαλό, όπως αιμομιξία, (Oedipus Rex), δολοφονία, ληστεία ή διάφορα σεξουαλικές αποκλίσεις

Υπερφυσικότητα.- Στα κλασικά έργα (ελληνικά και ρωμαϊκά), η τραγωδία τείνει να έχει υπερφυσικούς τόνους, έχοντας συχνές επεμβάσεις των διαφόρων θεών, καθώς και άλλων όντων, όπως πνεύματα, φαντάσματα ή ζώα φανταστικός. Αυτό διατηρήθηκε σε κάποιο βαθμό στα τραγικά έργα των μεταγενέστερων εποχών, επομένως είναι συνηθισμένο να βρίσκετε σε έργα τρέχοντα τραγικά γεγονότα την παρέμβαση ενός υπερφυσικού ον ή οντος, είτε πρόκειται για φάντασμα (όπως στο Άμλετ του Σαίξπηρ) ή άλλο του να είσαι.

Αποτέλεσμα.- Στις περισσότερες τραγωδίες, η παραίτηση ή το τέλος του έργου ή της γραφής συνήθως καταλήγει σε ένα μοιραίο γεγονός. ο πρωταγωνιστής υποφέρει από διάφορες καταστροφές και ατυχίες, που υποδηλώνουν τον προορισμό του πεπρωμένου, που είναι αναπόφευκτη, παρά την προσπάθειες που καταβάλλει ο πρωταγωνιστής για να το αποφύγει, εκτός από ορισμένες σύγχρονες τραγωδίες που τείνουν να καταστέλλουν το τραγικό αποτέλεσμα από αριστεία, για καταλήξεις στα οποία ο πρωταγωνιστής αποκτά αυτό που αναζητά ή επιθυμεί, αφού έχει υποστεί τις αντιξοότητες του πεπρωμένου τραγικός.

Ιστορία.- Η τραγωδία έχει την προέλευσή της στις ελληνικές θρησκευτικές παραστάσεις, οι οποίες έγιναν προς τιμήν του θεού Διόνυσου (Βάκχος για τους Ρωμαίους), σε αυτές αντιπροσώπευε τη ζωή, το θάνατο και την ανάσταση του, αργότερα έγινε αναπαραστάσεις σε κοινά και τρέχοντα θέματα της εποχής, όπως η ζωή του οι άλλοι θεοί και βασιλιάδες, που εξελίσσονται σταδιακά ως παραστάσεις της ζωής του ανθρώπου, με έντονες πνευματικές και ψυχολογικές συνθέσεις, και διδακτική. Στις τραγικές παραστάσεις, (όπως και στο υπόλοιπο ελληνικό θέατρο), χρησιμοποιήθηκαν μάσκες, στις οποίες σχεδιάστηκαν εκφράσεις φόβου, κοροϊδίας, χαράς και άλλων ανθρώπινων συναισθημάτων.

Με την πάροδο του χρόνου η τραγωδία μετατράπηκε σε ένα λογοτεχνικό και θεατρικό είδος, με μερικούς από τους πρώτους συγγραφείς αυτού του είδους να είναι ο Θεσπίς, ο Φρύνικος, ο Κερίλο και Ο Prátinas και συγγραφείς όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης παίρνουν τη φήμη, και ήδη σε μερικές φορές πιο κοντά σε εμάς συγγραφείς όπως οι Arthur Miller Goethe, Voltaire ή William Shakespeare οι υπολοιποι.

Μερικές αρχαίες ελληνικές τραγωδίες:

Ajax, Antigone, The Traquinias, Oedipus Rex, Electra, Philoctetes, Oedipus in Colonus, Alcestis, Medea, Hippolytus, The Heraclids, The Trojans, Andromache, Hecuba, The Supplicants, Iphigenia Among the Taurus, Electra, Helena, Heracles, Orestes, Iphigenia in Aulide, Las Bacchantes και El Κύκλωπας.

Άλλες τραγωδίες που έγιναν πιο πρόσφατα:

Macbeth, Othello, Romeo και Juliet, and They Were All My Children, από τους William Shakespeare και Arthur Miller αντίστοιχα.

Κάντε κλικ για να δείτε παραδείγματα τραγωδίας.