Ορισμός της αφαίρεσης πλάκας

Η θεωρία της ηπειρωτικής μετατόπισης που πρότεινε ο Alfred Wegener γύρω στο 1910 και η θεωρία της επέκτασης του πυθμένα του ωκεανού που πρότεινε ο Χάρι Χάμοντ Χες στη δεκαετία του 1960 χρησίμευσε ως βάση για μια νέα, γενικότερη θεωρία: η τεκτονική του πλάκες. Αυτό νέο θεωρητικό πλαίσιο απο γεωλογία εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο λιθόσφαιρα, το άκαμπτο εξώτατο στρώμα του πλανήτη. Έτσι, το ο φλοιός της Γης Αποτελείται από διάφορες άκαμπτες πλάκες που βρέθηκαν στο κίνηση συνεχής. Αυτά τα μπλοκ παραμένουν σε ένα στρώμα ζεστού, εύκαμπτου βράχου που είναι γνωστή ως η αστενόσφαιρα.

Η υποαγωγή πλάκας είναι μία από τις τεκτονικές κινήσεις

Το βραχώδες τμήμα της Γης ή της γεωσφαιρίας έχει τρεις διαφορετικές δομές: κρούστα, μανδύα και πυρήνα. Το πρώτο είναι το πιο επιφανειακό και το τελευταίο το βαθύτερο. Αυτό που παρατηρούμε στο επιφάνεια του εδάφους είναι η γεωλογική συνέπεια εκατομμυρίων ετών διεργασιών μεταμόρφωση.

Η κίνηση των τεκτονικών πλακών οφείλεται στις υψηλές θερμοκρασίες μέσα στη Γη. Αργά και συνεχώς οι πλάκες κινούνται και ένα από τα φαινόμενα που συμβαίνει είναι η υποαγωγή.

Αποτελείται από μια πλάκα της λιθόσφαιρας που βυθίζεται κάτω από μια ηπειρωτική πλάκα. Αυτό σημαίνει ότι εισέρχονται δύο τεκτονικές πλάκες σύγκρουση και ως συνέπεια αυτού, το βαρύτερο εισάγεται κάτω από το ελαφρύτερο (η κατηφορική πλάκα πηγαίνει προς το μανδύα της Γης). Με την αφαίρεση, τα ιζήματα που έχουν σχηματιστεί πάνω από εκατομμύρια χρόνια σύρονται.

Το φαινόμενο της υποαγωγής σχετίζεται άμεσα με σεισμούς και ηφαίστεια

Υπάρχουν έξι μεγάλες τεκτονικές πλάκες: Αμερική, Αφρική, Ευρασία, Ινδία, Ανταρκτική και Ειρηνικός. Όλοι τους επιπλέουν στο βασαλτικό μανδύα και αυτό δημιουργεί μια κίνηση, την ηπειρωτική μετατόπιση.

Στο κάτω μέρος των ωκεανών υπάρχουν οροσειρές ηφαιστείων γνωστών ως κορυφογραμμές μεσαίου ωκεανού. Ο φλοιός της γης καταστρέφεται προοδευτικά από την επίδραση της αφαίρεσης. Με αυτόν τον τρόπο, παράγονται έντονες πιέσεις στις περιοχές ένωσης των πλακών που οδηγούν σε σεισμική ή ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Τα υποβρύχια ηφαίστεια μπορούν να υψωθούν πάνω από την επιφάνεια του ωκεανού και να καταλήξουν να σχηματίζουν νησιά με μεγάλη ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Οι πλάκες που τρίβονται στο πλάι είναι επίσης ασταθείς και αυτή η περίσταση είναι αυτή που προκαλεί την πλειοψηφία σεισμοί (το διάσημο σφάλμα San Andreas στην Καλιφόρνια είναι η άμεση συνέπεια μιας ζώνης υποαγωγής).

Φωτογραφία: Fotolia - designua