Ορισμός του εργατικού δυναμικού

Υπάρχουν θέσεις εργασίας που απαιτούν από την πλευρά του εργαζομένου που τους εκτελεί μεγαλύτερη σωματική δέσμευση, περισσότερο δύναμη, ενώ υπάρχουν και άλλοι που θα απαιτήσουν χαμηλότερο παρέμβαση του φυσικού και περισσότερο του ψυχικού μέρους, ούτως ή άλλως, πάντα, και οι δύο ερωτήσεις, το φυσικό και το διανοητικό, παρεμβαίνετε στο ολοκλήρωση οποιασδήποτε εργασίας και ως εκ τούτου και τα δύο θα θεωρηθούν ως βασικές και πολύ σημαντικές συνθήκες.

Εν τω μεταξύ, αυτός ο συνδυασμός σωματικής διάπλασης και μυαλού, και οι δύο τοποθετούνται στην υπηρεσία της εργασίας, θα καθορίσει το εργατικό δυναμικό και ως εκ τούτου την ικανότητα ενός ατόμου, σωματικής και ψυχικής, να εκτελεί αυτό ή αυτό το έργο εργασία.

Κάθε εργασία απαιτεί να υπάρχουν και οι δύο δυνατότητες, ακόμη και εκείνες που έχουν μεγαλύτερη ζήτηση για δύναμη, σε ένα σημείο χρειάζονται ένα μυαλό που κατευθύνει κινήσεις, προσπάθειες, μεταξύ οι υπολοιποι. Και γι 'αυτό παρατηρήσαμε στην αρχή ότι, τόσο σωματικά όσο και διανοητικά, είναι απαραίτητα για την επιτυχία μιας δουλειάς.

Η έννοια του εργατικού δυναμικού εμφανίζεται για πρώτη φορά στο στυλό του Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Μαρξ, που το αναφέρει για πρώτη φορά στο πιο αναγνωρισμένο έργο του, Κεφάλαιο, δημοσιεύθηκε το 1867.

Έτσι, το εργατικό δυναμικό είναι μία από τις πιο σχετικές δημιουργίες του μαρξιστικού δόγματος που ανέπτυξε ο Μαρξ τον 19ο αιώνα, ως ο μεγάλος πρόδρομος του.

Στο προαναφερθέν κεφάλαιο εργασίας, ο Μαρξ προτείνει ως ιδανικό κατόρθωμα του α κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν ταξικές διαφοροποιήσεις. Υπό αυτήν την έννοια το παραγωγική διαδικασία, τις δυνάμεις του παραγωγή και οι παραγωγικές σχέσεις γίνονται ένα κοινωνικό αγαθό.
Από το πεζοδρόμιο μπροστά από αυτήν την πρόταση βρίσκουμε το καπιταλισμός που ανέλαβε την εργασία, δηλαδή αγοράζει το εργατικό δυναμικό μέσω ενός χρηματικού ποσού που καταβάλλεται στον εργαζόμενο. Αυτό είναι ιστορικά το μαρξισμός.

Εν τω μεταξύ, σε αυτό το καπιταλιστικό πλαίσιο, για τον Μαρξ, η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που παράγεται από τον εργάτη και πληρώνεται από τον καπιταλιστή. Η αξία που πληρώνεται υπολογίζεται στον χρόνο που επενδύεται για την παραγωγή του. Εφόσον το μοντέλο αυτό συνεχίζεται, ο εργαζόμενος δεν θα μπορεί ποτέ να διαθέτει τα μέσα παραγωγής που διαθέτει. καπιταλιστής και θα καταδικαστεί να πουλήσει την εργατική του δύναμη για να επιβιώσει στην κοινωνία καπιταλιστής.