ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო

მეორე მსოფლიო ომმა დამანგრეველი გავლენა მოახდინა ევროპის კონტინენტზე. ამის გამო, გაჩნდა ახალი ჩარჩოს შექმნის საჭიროება თანაარსებობა რაც მშვიდობისა და სამართლიანობის მომხრეა. ამ კონტექსტში არის იდეა სუპრენაციონალური ორგანოს შესახებ, რომელიც უზრუნველყოფს შესაბამისობას შესაბამის სტრუქტურებთან ადამიანის უფლებები. ეს იდეა საბოლოოდ განსახიერდა 1950 წელს ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს (ECHR) შექმნით, რომელიც ახლა რატიფიცირებულია ევროსაბჭოს შემქმნელი 47 ქვეყნის მიერ. ECHR ასევე ცნობილია როგორც სტრასბურგის სასამართლო.

ორგანიზაცია, რომელიც უვლის ფუნდამენტურ თავისუფლებებს

მისი მიზანია სისხლის სამართლის პასუხისგებაში მიცემა ადამიანის უფლებათა და ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციით (ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპული კონვენცია). ECHR და ECHR არიან ევროკავშირის დამოუკიდებელი სუბიექტები.

მეორეს მხრივ, ECHR არ უნდა აგვერიოს ევროკავშირის მართლმსაჯულების სასამართლოში, სასამართლოში, რომლის მისიაა ზედამხედველობა გაუწიოს მართალი საზოგადოება.

ფუნდამენტური ასპექტები

რაც შეეხება უფლებებსა და თავისუფლებებს, რომლებიც უნდა იყოს დაცული, ფართო სპექტრს მოიცავს: სიცოცხლის უფლებაწამებისა და მონობის აკრძალვა, გარანტიები უსაფრთხოება იურიდიული, არასრულწლოვანთა დაცვა, თავისუფლების უფლებები სინდისი, საწყისი გამოხატვა რელიგიური, პირადი და ოჯახური ცხოვრების პატივისცემა ან რაიმე ფორმის აკრძალვა დისკრიმინაცია.

ECHR– ს შემადგენლობაში მყოფ მოსამართლეებს დიდი იურიდიული პრესტიჟი და უნაკლო განხილვა უნდა ჰქონდეთ ზნეობრივი. იმ დროს, როდესაც ისინი ასრულებენ თავიანთ ფუნქციებს, მათ არ შეუძლიათ განახორციელონ სხვა საქმიანობა, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს მათ დამოუკიდებლობას და მიუკერძოებლობას.

მოსამართლეებს ირჩევენ საპარლამენტო ასამბლეა და აბსოლუტური უმრავლესობით, რომლებიც ასრულებენ თავიანთ მოვალეობებს მაქსიმუმ ცხრა წლის განმავლობაში.

მათ, ვისაც შეუძლია შეიტანოს სარჩელი ECHR– ს, არის ფიზიკური ან იურიდიული პირი, ვინც თვლის, რომ მათი ძირითადი უფლებები სათანადოდ არ იქნა დაცული

ეს გულისხმობს, რომ არ განიხილება იურიდიული ხასიათის საჩივრების შეტანის შესაძლებლობა, არამედ მხოლოდ ის, ვინც გარკვეულ კავშირშია ადამიანის უფლებებთან. ამ თვალსაზრისით, ECHR უნდა იქნას გაგებული, როგორც უკანასკნელი იურიდიული გზა, რომლის მიმართვაც შესაძლებელია.

სასამართლოს არ შეუძლია მიიღოს გადაწყვეტილება საკუთარი ინიციატივით, რადგან იგი არ მოქმედებს ex officio. მეორეს მხრივ, სასამართლო სხდომები ჩვეულებრივ საჯაროა. სასჯელი, რომელიც გმობს სახელმწიფოს, სავალდებულოა და არ გასაჩივრდება.

მთელი თავისი ისტორიის განმავლობაში, ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ მიიღო 700 000-ზე მეტი სასამართლო პროცესი და გამოაქვეყნა 20,000-ზე მეტი სასჯელი. ყველაზე მეტი ნასამართლევი ქვეყანაა თურქეთი, შემდეგ იტალია და რუსეთი. სამართლიანი სასამართლოს უფლება გახდა იმ სარჩელის საგანი, რომელიც ყველაზე მეტად განიხილეს.

ფოტოები: Fotolia - ifeel / stmool