DNU (არგენტინა) განმარტება

უმეტეს კონსტიტუციურ ტექსტებში გათვალისწინებულია, რომ მთავრობა ა ერი შეუძლია მიიღოს განსაკუთრებული ზომები სიტუაციების მოსაგვარებლად საგანგებოროგორიცაა კატასტროფები, ტერორისტული საფრთხეები, ზოგადი დარტყმები და ა.შ. ამ თვალსაზრისით, არგენტინაში არსებობს DNU ან აუცილებლობისა და გადაუდებლობის ბრძანებულებები.

ისინი განკარგულებების ერთგვარი ხასიათისაა კანონიმიერ გაცემული აღმასრულებელი ძალა და არა მისთვის საკანონმდებლო ძალა. კანონის ამ ტიპს ითვალისწინებს კონსტიტუცია არგენტინა 1994 წლიდან.

იმის გასაგებად, თუ რა კონტექსტში შეიძლება გამოყენებულ იქნას ეს განკარგულებები, საჭიროა დავიწყოთ შემდეგი წინაპირობიდან: არგენტინა არის a დემოკრატიული რესპუბლიკა წარმომადგენელი ხასიათით და ერთპიროვნული აღმასრულებელი ძალაუფლებით. ამრიგად, აუცილებლობისა და გადაუდებლობის ამ განკარგულებებს მხარს უჭერს ერის პრეზიდენტი განსაკუთრებულ სოციალურ კონტექსტში და, შესაბამისად, ისინი სასწრაფოდ უნდა იქნას გამოყენებული

DNU ისტორიის განმავლობაში, რამდენიმე პრეზიდენტი მიმართავდა მათ, რადგან მათ არ ჰქონდათ საკმარისი საპარლამენტო მხარდაჭერა ამ ტიპის კანონების გარკვეული სისწრაფით ამოქმედებაში. ამ გაგებით, DNU შეიძლება გავიგოთ, როგორც პრეზიდენტის ერთგვარი შეუზღუდავი ძალა. ამასთან, ეს განკარგულებები შემდგომში უნდა დამტკიცდეს არგენტინის კონგრესის მიერ.

რა წარმოშობისაა DNU?

ამ ტიპის განკარგულების ისტორიული წარმოშობა გვხვდება მე -20 საუკუნის მეორე ნახევარში, როდესაც ზედიზედ სამხედრო მთავრობებმა გამოიყენეს ეს სტრატეგია იურიდიულად გამოიყენოს თავისი კანონები სურვილისამებრ. ამის შემდეგ, DNU გამოიყენეს ეროვნული რეორგანიზაციის პროცესში. 1990-იან წლებში კარლოს მენემის მთავრობამ დაიწყო ეს ღონისძიება, რომელიც დღემდე გრძელდება.

საკამათო საკითხი

DNU უკავშირდება დაპირისპირებას. ამრიგად, ამ განკარგულებებში არ არის მითითებული, რა ვადა აქვს კონგრესს, რათა ძალაში შესცეს განკარგულება, ისე რომ კონგრესს შეიძლება წლები დასჭირდეს ასეთი განკარგულების შემუშავება, ეს უკვე რამდენიმე რამ მოხდა შემთხვევები. მეორეს მხრივ, DNU- ს უარყოფითი მხარეები გმობენ, რომ ეს განკარგულებები უარყოფილია ორივე პალატის მკაფიოდ უარის თქმით.

დაბოლოს, ყველაზე საკამათო მოსაზრება უფრო აბსტრაქტულ იდეას წარმოადგენს: რომ აღმასრულებელ ხელისუფლებას არ შეუძლია მიიღოს კანონები, წინააღმდეგ შემთხვევაში ხელისუფლების დანაწილების პრინციპი საფრთხის წინაშე დგას.

ფოტო: ფოტოლია - ომ იოსი