5 მონოლოგის მაგალითი ბავშვთა უფლებებზე

ან მონოლოგის შესახებ ბავშვთა უფლებები ეს არის გამოსვლა, რომელშიც ერთი მონაწილე ესაუბრება საკუთარ თავს ან არმყოფ თანამოსაუბრეს, რათა დაფიქრდეს კანონებზე, რომლებიც აუცილებელია ბავშვების დასაცავად.

The მონოლოგი ის მიმართულია თავისკენ, მაგრამ ასევე მიმართულია მკითხველისა თუ აუდიტორიისკენ. ამ ტიპის მეტყველების საშუალებით მიიღება ინფორმაცია პერსონაჟის განცდებისა და აზრების შესახებ რომ ახორციელებს მას და საშუალებას გაძლევთ დაუკავშირდეთ თქვენს ფსიქოლოგიას და სამყაროს უფრო აუთენტურად დანახვის გზას შეუზღუდავი.

მონოლოგები გვხვდება მრავალ ლიტერატურულ ჟანრში, მაგ პოეზია,​ ზღაპარი, ტესტი, თეატრალური სპექტაკლები,​ საგაზეთო სტატია, რომანი. ის განსხვავდება დიალოგი, რადგან ამ დროს კომუნიკაცია ხდება ორ ან მეტ ადამიანს შორის.

მისი ნაწარმოების ნაწილი და გამომხატველი ზრახვების მიხედვით გამოირჩევა მონოლოგების სამი ტიპი:

მონოლოგის მაგალითები ბავშვთა უფლებებზე

1. „უფლებების უფლებები“, ჰუგო მიდონის მიერ (2004). ამ სიმღერაში სპექტაკლიდან ცრუ უფლებები, პერსონაჟი ეხება თანასწორობის უფლებას, რომელიც ბავშვებს აქვთ, განურჩევლად სოციალური თუ ეთნიკური წარმომავლობის, ენის, რელიგიის, შეხედულებებისა თუ ეროვნებისა. ეს ეხება ბავშვის უფლებათა საერთაშორისო კონვენციის მე-2 მუხლს.
   instagram story viewer

მე
ჩვენ ვუყურებთ იმავე მთვარეს
ჩვენ ვეძებთ იგივე სიყვარულს
ჩვენ იგივე ვიცინეთ
იგივე ხველა გვაქვს

იგივე ვაქცინას გვაძლევენ
იგივე წითელასთვის
ჩვენ ვსაუბრობთ ერთსა და იმავე ენაზე
იგივე ხმით

გუნდი
არავისზე უკეთესი არ ვარ
და ჩემზე უკეთესი არავინაა
ამიტომაც მაქვს იგივე
უფლებები რაც გაქვს

II
ერთსა და იმავე ჰიმნს ვმღერით
იგივე გულით
ჩვენ გვაქვს იგივე კანონები
იგივე კონსტიტუცია

ჩვენ იმავე ადგილზე დავდივართ
ჩვენ გვაქვს იგივე მზე
იგივე კარტოფილს ვჭრით
იგივე ჩანგლით

1. ამონაწერი ბავშვიჟიულ ვალესი (1989). ამ რომანში მთავარი გმირი ჟაკ ვინტრასი (რომლის ისტორია ავტორის ცხოვრების ანარეკლია) ასახავს ბავშვების უფლებას, რომ იყვნენ დაცული. ძალადობა (ბავშვის უფლებათა საერთაშორისო კონვენციის 19-ე მუხლი), მას შემდეგ რაც თავად გახდა ამის მსხვერპლი ბავშვობაში და ნაწილი მოზარდობის.

პრეტენზია არ მაქვს. ნატეხი მარმარილოც კი არ მაქვს სინდისზე. ერთხელ მამამ ოცდაათი ცენტი მომცა რვეულის საყიდლად, რომელიც ოცდაცხრა ღირდა. პენი შევინარჩუნე. ეს იყო ჩემი ერთადერთი ნაკლი. (...) პარიზში რომ წავედი, ისევ! ციხიდან რომ გამოვდიოდი, ხელებს მაინც ვიქნევდი. (…) და კარგი. დროს აქ გავატარებ, მერე პარიზში წავალ და როცა იქ ვიქნები, არ დავმალავ, რომ ციხეში ვიჯექი.
მე ვიყვირი! მე დავიცავ ბავშვის უფლებებს, ისევე როგორც ადამიანის სხვა უფლებებს.

ვიკითხავ, აქვთ თუ არა მშობლებს სიცოცხლისა და სიკვდილის თავისუფლება შვილის სხეულსა და სულზე; თუ მისტერ ვინტრასს აქვს უფლება მოწამოს ჩემი უბედური სამუშაოს შიშის გამო (...). პარიზი! ოჰ, მე ის მიყვარს! თვალს ვადევნებ სტამბას და გაზეთს, თავის დაცვის თავისუფლებას და აჯანყებულთა მიმართ სიმპათიას. იმ დღეს პარიზის იდეამ გადამარჩინა თოკისაგან.

1. ფრაგმენტი სიუზანა დალე მურას „გლობალიზებული ბავშვის უფლებებიდან“ (2011). ამ სტატიაში ავტორი ასახავს ახალ პრობლემებს, რომლებიც გლობალიზაციის ეპოქაში ბავშვთა უფლებებს უტევს.

(...) ყველაფერი, რაც გაკეთდა დღემდე, არასაკმარისია და დასახიჩრებულია გლობალიზებულ საზოგადოებაში ბავშვების ადეკვატური დაცვისთვის, რადგან ჩნდება მასთან დაკავშირებული ახალი პრობლემები. საჭირო იქნებოდა ამ ასაკობრივი ჯგუფის არსებული პრობლემების ვიზუალიზაცია კონკრეტული დაგეგმვით საჯარო პოლიტიკის კუთხით, ამავე დროს არსებული და მომავალი სიტუაციების გათვალისწინებით.

(...) დღეს, როგორც არასდროს, ჩვენ უნდა დავიცვათ ბავშვობა ყველა მისი ფორმით და განედებით, ვაღიაროთ ფაქტების რეალობაში მისი უფლებები: ჯანმრთელობაზე, განათლებაზე, საცხოვრებელზე, ოჯახზე, ეროვნებაზე, იდენტობაზე, არ მუშაობდეს ასაკში ადრე. ყველა უფლება ირღვევა როგორც საერთაშორისო საზოგადოებაში, ასევე ჩვენს ქვეყანაში და პროვინციაში.

(...) ჩვენ უნდა შევცვალოთ ადამიანები და საგნები და არა კანონები. ჩვენ გვაქვს დეკლარაციები, კონვენციები, ოქმები და კანონები საერთაშორისო, ეროვნულ და პროვინციულ დონეზე. თუმცა, ღირებულებები და სამოქალაქო ცნობიერება აკლია რეალობის შესაცვლელად. ყველა საუბრობს ცვლილებებზე, რომ არაფერი შეიცვალოს ან შეიცვალოს, მაგრამ მხოლოდ ნორმებში და არა რეალობაში. ბავშვთა პოლიტიკაში ჩვენ გვჭირდება მეტი პასუხი და ნაკლები საუბარი. საზოგადოების უფრო მეტი ეფექტურობა და ვალდებულება ხელმისაწვდომი რესურსების გამოყენებაში და უკეთესი მომზადება ბავშვებისა და მოზარდების ყოველდღიური პრობლემების დასაძლევად. გასაგებია, რომ ბავშვები არ იძლევიან აზრს და ხმას არ იძლევიან. ამიტომ არიან თუ არა ისინი მუდმივად მარგინალიზებულნი სოციალურ პრიორიტეტებში?

ბავშვობა არის ქვეყნის მომავალი და, ჯანმრთელობისა და განათლების გარეშე, ექვემდებარება ბავშვთა ადრეული შრომის, ადამიანებით ვაჭრობის უბედურებას, ნარკომანია, დანაშაული, სიღარიბე, არასრულფასოვანი კვება, ძალადობა, უიმედობა და ოჯახური და სოციალური ღირებულებების ნაკლებობა, არ აქვს მომავალი. ღირსეული.

დაცული ბავშვობა, მთელი თავისი სიგანითა და აუცილებლობით, შეძლებს აყვავდეს და ნაყოფიერი ნაყოფი გამოიღოს საზოგადოებისთვის, სადაც ის ვითარდება. არგენტინა გაიღვიძე!

1. "ვინ დაარქვა მთვარეს", მირტა გოლდბერგი (1994). წიგნს კუთვნილ ამ ლექსში ახალი კუდის ქარი I, პოეტური სუბიექტი ასახავს სახელისა და ეროვნების უფლებას (ბავშვის უფლებათა საერთაშორისო კონვენციის მე-7 მუხლი).

ვინ დაარქვა მთვარეს?
შეიძლება ეს ლაგუნა ყოფილიყო,
რომ ღამით მისი ამდენი ნახვისგან
გადაწყვიტე მისი მთვარე დარქმევა?

ვინ დაარქვა სპილო?
შეიძლებოდა ეს იყო დარაჯი,
დღე, როცა ძალიან ბანაკში დავდიოდი?

ვინ დაარქვა ვარდებს?
ვინ ასახელებს ნივთებს?

მასზე ყოველდღე ვფიქრობ.
არის თუ არა კაცი სახელად Name-caller
ვინ იღებს სახელებს ნომბრერიიდან?

ან მარტო ქვიშამ გადაწყვიტა დაარქვეს ქვიშა
და ზღვამ უბრალოდ გადაწყვიტა თავის თავს ზღვა ერქვას?

როგორც იქნება?
(გამიმართლა
სახელი მომცა
დედაჩემი.)

1. ნაწყვეტი სერხიო კერნის "შეხედე და ნახე" (1997). ამ მოთხრობაში მთხრობელი ასახავს შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვების განათლების უფლებას და მიუთითებს ბავშვის უფლებათა საერთაშორისო კონვენციის 23-ე მუხლზე.

III
ახლა სკოლაში მივდივარ და სულ წვიმს. და როგორც ჩანს, წვეთები საშობაო ფეიერსავით ფეთქდება პლასტმასის პილოტში, რომელიც მამაჩემმა დამადო.
დღეს ის მოვა, ვინც წიგნებს აკეთებს და ვფიქრობ, რომ დაისველება, თუ ჩემი მსგავსი პილოტი არ ჰყავს.
მამაჩემმა მითხრა, რომ ჩემი პილოტი ყვითელი პლასტმასის იყო. და ბევრზე მეუბნებოდა
ნივთები, რომლებიც ყვითელია. ბანანი ყვითელია. მწიფე ლიმონები ყვითელია. არის ყვითელი ქლიავი. ტაქსების სახურავი ყვითელია (...).

ვ
ყველანი გაჩუმდნენ. ეტყობა შემოვიდა ის კაცი, ვინც წიგნებს აკეთებს. თავისი სახელი გვითხრა და ბავშვობიდან დაიწყო ლაპარაკი. როგორც ჩანს, მამამისიც ამზადებდა წიგნებს.
ახლა ის იწყებს იმის თქმას, თუ როგორ ხედავს საგნებს. როგორ უყურებ მათ და მერე ხატავ? ისაუბრეთ ფერებზე, რაც ნივთებს წვიმის შემდეგ აქვთ. უკვე მეჩვენებოდა, რომ წვიმის შემდეგ მსგავსი რამ უნდა მომხდარიყო. იმიტომ რომ ყველაფერი ახლად გარეცხილია. ლოგიკურია!
ახლა თქვენ საუბრობთ იმაზე, თუ რა ფერს აქვს ნივთები ჟანგის დროს. მე ვაპირებ მამაჩემს ვკითხო, რატომ ჟანგდება ყველაფერი.
ახლა ის ამბობს, რომ რამდენიმე ისტორიის წაკითხვას აპირებს. მაგრამ რა არის ისტორიები, რომლებიც მან არ დაწერა. ამბობს, რომ აპირებს ჩვენთვის წაიკითხოს მოთხრობები, რომლებიც ძალიან მოეწონა (...).

მე-7
ახლა დაასრულა მოთხრობების კითხვა და გვეუბნება, რომ დაფაზე დაგვიხატავს, რომ ვნახოთ, როგორ ხატავს. (ვფიქრობ, დადგა დრო, რომ მისთვის ეჩვენებინა რას აკეთებს). ისე, როგორც ჩანს, ბიჭებმა ყველაფერი მოიტანეს დასახატავად. ამის შესახებ უკვე გაგვაფრთხილეს, მეც მოვიყვანე.

viii
(...) კაცმა, რომელიც წიგნებს ამზადებს, გვითხრა, რომ ჩვენ შეგვიძლია დავხატოთ ის, რაც გვინდოდა და ეს არ უნდა ყოფილიყო მის მიერ წაკითხული მოთხრობებიდან. რომ ყველაფერს ვაკეთებთ, რაც მოგვწონს.
მაგრამ მე ვაპირებ თიხის მოდელს გმირების მოთხრობიდან სკოლაში წასული მონსტრების შესახებ, რომლებიც მან წაგვიკითხა. იმიტომ რომ გამეცინა.
(...) შემდეგ ვიწყებ მუმიის კეთებას და ეს ხელახლა ადვილია, რადგან მას არც ტანსაცმელი აქვს და არც კეპი. მერე დრაკულას ვაკეთებ, მაგრამ კბილებს ვერ ვპოულობ. არ მახსოვს უკვე გავაკეთე თუ არა. და ბოლოს ფრანკენშტეინში ვბრუნდები. თავი უკვე ყურებში ხრახნებით გავიკეთე. მისი ფეხები მაღლა ავწიე და მუმიას და დრაკულას გვერდით დავწექი, რომლებიც ასევე წევენ. ახლა მე ვზივარ მის პატარა მკლავებს. მე უკვე ჩავიცვი და იდეალური იყო. ბოლოს მეორე პატარა მკლავთან ვარ. ცარცის ხმაური არ არის. ტოტალიზატორიმ შეწყვიტა დაფაზე ხატვა და ამბობს, რომ მოვა სანახავად, რა გავაკეთეთ.

IX
როგორც ჩანს, ის პირდაპირ ჩვენს მაგიდასთან მოდის. ის აგრძელებს საუბარს სხვა ჯენტლმენთან, რომელიც მას აქ მოაქვს. მეორე ჯენტლმენი ეუბნება მას: "ნახე რა გააკეთა ამ პატარა უსინათლო გოგონამ იმის საფუძველზე, რაზეც ისაუბრე და წაიკითხე".
(მე ვარ ბრმა.) მაგრამ არ მიყვარს ასე მეძახიან. თუ ბრმას მეძახიან, კარგია. მამაჩემი ამბობს, რომ ნივთებს თავისი სახელი უნდა უწოდო და ეს არის.
კაცი, რომელიც წიგნებს აკეთებს, უსიტყვოდ დარჩა, როგორც ჩანს. მერე მესმის, რომ მეორე კაცმა უთხრა: „სხვათა შორის, ჩვენ არ გითხარით, რომ ბავშვებს შორის ბრმები იყვნენ.
იმიტომ, რომ რომ არა, თქვენ არ ისაუბრებდით იმაზე, რაზეც ისაუბრეთ და არ დახატავდით იმას, რაც დახატეთ“. და ის იწყებს ახსნას, რომ ეს არის საპილოტე გეგმა (როგორც ჩემი ყვითელი პილოტი?) ისე, რომ ვინც
ჩვენ ბრმები ვართ მოდი ვიყოთ უფრო ერთად იმ ბავშვებთან, რომლებიც არ არიან.
შოკოლადი სიახლეებისთვის. მამაჩემმა ყველაფერი ამიხსნა.
მაგრამ ის, ვინც წიგნებს აკეთებს, აღარ უსმენს და მეკითხება, რა გქვია.
– Ximena – ვეუბნები მე და – Ximena-ს ვამატებ „X“-ით.
მერე ის, ვინც წიგნებს ამზადებს, ყველაფერზე "x"-ით იწყებს ჩემთან ლაპარაკს, მე კი სიცილი ავტეხე და ისიც და მეც მას ვასწავლი.
შემდეგ წიგნების მბრძანებელი იწყებს მუმიას და დრაკულას ყურებას და მეუბნება, რომ უყვარს ისინი და მე უფრო ვიცინი.
და ის მეუბნება, რომ ფრანკენშტეინი, რომელიც მე გავაკეთე, მისთვის წარმოუდგენელია. და თავს სხვანაირად ვაქნევ, რადგან ცოტა მრცხვენია. და მეუბნება, რომ თვითონაც, რადგან ჭუჭყიანია, ჩემი ფრანკენშტეინის იდენტურია.
და ვფიქრობ იმ ადამიანის იღბალზე, რომელიც წიგნებს აკეთებს. იმ ხრახნებით თავში და ყველა "ს"-ს ჭამდა, წიგნების კეთება მაინც ისწავლა (...).

მას შეუძლია მოგემსახუროთ: