ეროვნული იდენტობის მნიშვნელობა

ადმინისტრაციული მიზეზების გამო არიან მოქალაქეობის არმქონე პირები. სენტიმენტალური მიზეზების გამო, არსებობენ ადამიანები, რომლებიც თავს მსოფლიოს მოქალაქეებად გრძნობენ და აცხადებენ, რომ არიან კოსმოპოლიტები. გარდა ამ გამონაკლისებისა, ადამიანების აბსოლუტური უმრავლესობა იდენტიფიცირებულია სამშობლოსთან.

რას ნიშნავს ეროვნული იდენტობა?

არ არსებობს საბოლოო პასუხი, რომელიც ხსნის ამ საკითხს. შეგვიძლია დავამტკიცოთ, რომ ეს არის ნაზავი გრძნობები, ღირებულებები და ტრადიციები კულტურული.

ემოციურ დონეზე, ჩვენ თავს ხალხის ნაწილად ვგრძნობთ, როდესაც ხდება გარკვეული მოვლენები: ეროვნული ჰიმნის მოსმენა, დროშის აწევა აქტით. პატრიოტული, როცა გვენატრება ჩვენი ერი, რადგან მისგან შორს ვართ ან როცა სიამაყით ვივსებით ჩვენი სპორტსმენების გამარჯვებით. ქვეყანა.

ერთი და იმავე ადგილის ადამიანებს შეიძლება ჰქონდეთ ყველა სახის შეუსაბამობა და, ამის მიუხედავად, ისინი იზიარებენ ცხოვრების გაგების გზას. თითოეული ხალხი ან ერი შედგება მამაკაცებისა და ქალებისგან, რომლებიც ერთობლივად თანხმდებიან ღირებულებების, იდეებისა და რწმენის სერიაზე. ლოგიკურია, რომ ეს ასეა, რადგან ისინი ყველა ერთსა და იმავე ენაზე საუბრობენ, იციან ერთი და იგივე ისტორია და აქვთ ძალიან მსგავსი კოლექტიური გამოცდილება.

კულტურული ტრადიციები მნიშვნელოვან როლს თამაშობს ტრენინგი ეროვნული იდენტობის. თუ პოპულარული ფესტივალი საუკუნეების განმავლობაში იმართება, გონივრულია, რომ აღნიშნული დღესასწაული კოლექტიური გრძნობა გახდეს.

ამ ტერმინის ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტი ის არის, რომ ადამიანს აქვს ა კუთვნილების შეგრძნება და გრძნობს სრულად იდენტიფიცირებულ იმ კვალსა და თვისებებს, რაც ამ კონკრეტულს აქვს სოციალური ჯგუფი როდესაც საქმე ეხება ჩვენს გარშემო არსებული სამყაროს აღქმას, მის განვითარებას ან გავრცელებას ეროვნული კულტურა თაობიდან თაობას.

კომპლექსური საკითხი

შეიძლება გვქონდეს ორი კოლექტიური იდენტობა? დიახ, სრულიად. არიან ადამიანები, რომლებიც თავს კატალონიურ და ესპანელად გრძნობენ, ბუენოს აირესი და არგენტინა, ნანდის ტომიდან და კენიელი, ლონდონელი და ბრიტანელი და ა.შ.

შესაძლებელია თუ არა იყო ქვეყნიდან და ამავდროულად არ იგრძნო მისი იდენტიფიცირება? დიახ, სრულიად. არიან ბასკები, რომლებიც უარყოფენ ყველაფერს ესპანურს, ტეხასელები, რომლებსაც სურთ, რომ მათი სახელმწიფო იყოს შეერთებული შტატებისგან დამოუკიდებლები და ჩრდილოეთიდან იტალიელები, რომლებიც სამხრეთიდან ისე ხედავენ, თითქოს ხალხისგან იყვნენ გამორჩეული.

აზრი აქვს არსად გრძნობას? დიახ, აზრი აქვს. ზოგიერთისთვის ეროვნული სიმბოლოები (დროშა, ჰიმნი...) არაფერს ნიშნავს, რადგან ისინი თავს გლობალური პროექტის, კაცობრიობის ნაწილად გრძნობენ.

სამშობლოს სიყვარულიდან ნაციონალისტურ ფანატიზმამდე

გონივრულია, რომ ადამიანი გრძნობდეს სიმპათიას და მიჯაჭვულობას თავისი ქვეყნისა და ყველაფრის მიმართ, რაც მას წარმოადგენს. თუმცა ზოგ შემთხვევაში ქვეყნისადმი მძაფრ სიყვარულს სხვა განცდებიც ახლავს თან: სიძულვილი უცხოელების მიმართ ზიზღი ყველაფრის მიმართ, რაც მოდის გარედან ან რასობრივი, მორალური ან კულტურული.

ეროვნული იდენტობის რადიკალურმა და გაზვიადებულმა დაცვამ შეიძლება გამოიწვიოს კარგის საწინააღმდეგო ფანატიკური დამოკიდებულება თანაარსებობა.