სუვერენიტეტის მახასიათებლები

სუვერენიტეტი არის თვისება ან ნება, რომელსაც აქვს ხალხი ძალაუფლების მიმართ, რომელსაც სახელმწიფო ფლობს, ეს არის აბსოლუტური და მუდმივი ძალა, უმაღლესი ხელისუფლება, რომელიც არსებობს სახელმწიფოს შიგნით. ანალოგიურად, ეს არის აბსოლუტური ძალაუფლება, რომელსაც სახელმწიფო ახორციელებს კონკრეტულ ტერიტორიაზე და ემყარება კანონს (კონსტიტუციას).

სუვერენიტეტი ხალხში ცხოვრობს (მართალია თავიდან ეს ხდებოდა სუვერენში, მეფეში, მთავარში ან იმპერატორში), მაგრამ დღეს სუვერენიტეტი ხალხს ეკისრება, ანუ ხალხია სუვერენი და სახელმწიფო თვალყურს ადევნებს იმ ხალხის ინტერესებსა და ნებებს, ვის წინაშეც ანგარიშვალდებულია, იმის გაგებით, რომ სუვერენიტეტი არის თვითრეგულირებისა და თვითგამორკვევის ნება, რომელსაც გააჩნია ხალხი მისი ტერიტორიის, საჰაერო სივრცის, ტერიტორიული წყლების, მისი მმართველობის სისტემის, კანონებისა და ეროვნული, პოლიტიკური, კვების, ეკონომიკური და სოციალური ინსტიტუტების თავზე.

როდესაც სუვერენიტეტი დაეცემა ხალხს, ეს (ხალხი) გადასცემს უფლებებს მათ წარმომადგენლებს. მმართველები გამოიყენონ სუვერენიტეტი და უზრუნველყონ იგი, ეს არის სუვერენული ინტერესები და ნებისყოფა ქალაქიდან.

სუვერენიტეტის მახასიათებლები:

ეს არის მაქსიმალური ძალა ერში. ეს არის მაქსიმალური ძალაუფლება ქვეყნის შიგნით, ვინაიდან იგი არ აღიარებს მის სხვა უფლებამოსილებებს, ვინაიდან იგი წარმოადგენს ერის კოლექტიურ და განუყოფელ ნებას.

ეს არის პირველყოფილი ძალა. სუვერენიტეტი არის პირველყოფილი, ანუ ის თავისთავად არის ძალა, რომელიც არ მომდინარეობს ან არ მომდინარეობს სხვა ძალაუფლებიდან ან მანდატიდან, მას არ აძლევს ჩამოყალიბებული ძალა (სახელმწიფო) ან პიროვნება.

ეს არის ერთი და განუყოფელი. სუვერენიტეტი არის ერთი და განუყოფელი, ანუ ის ეკუთვნის მთელ ერს და არა კონკრეტულ ინდივიდს, თუმცა თითოეული ინდივიდი ნაწილია ერი და სუვერენიტეტს უზიარებს ერის სხვა წევრებს, რადგან კერძო პირს არ შეუძლია მოითხოვოს სუვერენიტეტი, როგორც საკუთარი.

სუვერენიტეტი განუყოფელია და აღუწერელია. ეს ნიშნავს, რომ სუვერენიტეტის გადაცემა შეუძლებელია, ვთქვათ სხვა ერს, მაშინაც კი, თუ ამას სახელმწიფო ან ხალხის უმრავლესობა ეთანხმება. გარდა ამისა, ქვეყნის სუვერენიტეტი არ ექვემდებარება დროებით ცვლილებებს, გასაგებია, რომ იგი ვადაგასული არ არის. ეს არ ექვემდებარება რეჟიმის მუდმივობას ან შეცვლას, რადგან ის სრულიად უცხოა იმ რეჟიმებისათვის, რომლებიც მართავენ ქვეყანას და მათ იდეოლოგიებს.

ის ხალხს ეკუთვნის. მისი საკუთრება ხალხს ეკუთვნის (ან მის შემთხვევაში მონარქს), ერთი ადამიანი არ შეიძლება იყოს ერის სუვერენიტეტის მფლობელი, თუმცა, თავდაპირველად სუვერენიტეტის ცნება დაეცა სუვერენზე, (მეფე, თავადი ან იმპერატორი), იმის გაგებით, რომ მონარქებს ჰქონდათ კანონის გაუქმებისა და ამოქმედების უფლებამოსილებები ექვემდებარებოდა მხოლოდ "ყველა ხალხის საერთო კანონს", ანუ მათ ჰქონდათ გარკვეული შეზღუდვები. ამჟამად, სუვერენიტეტი ხალხს ეკისრება როგორც რესპუბლიკებში, ისე მონარქიების უმეტესობაში (კონსტიტუციური თუ საპარლამენტო).

იგი ემყარება იურიდიულ რეჟიმს. თითოეული ერის სუვერენიტეტი ემყარება მის სამართლებრივ რეჟიმს, ზოგადად ქვეყნის კონსტიტუციას. ამიტომ კონსტიტუცია და სხვა კანონები ადგენენ სუვერენიტეტის განხორციელების გზებს სახელმწიფოს უფლებამოსილება გამოიყენოს სუვერენიტეტი და დაიცვას იგი ნებისმიერი ჩარევისა და დარღვევისგან ამბიტი.

ქვეყნის კანონმდებლობით დადგენილია საკანონმდებლო ბაზა, რომელშიც სუვერენიტეტი ემყარება და ადგენს ვინ წარმოადგენს ერის სუვერენიტეტი, (საჯარო მოხელეები), საკანონმდებლო, სასამართლო, პოლიციური, სამხედრო, საბაჟო, პროკურორები, და ა.შ. ერთადერთი, ვინც კანონიერად უფლებამოსილია წარმოადგინოს ეროვნული სუვერენიტეტის ინტერესები და დაიცვას ისინი სახელმწიფო ხელისუფლების დამოუკიდებლობის დადგენა ნებისმიერი სხვა ძალაუფლებისგან (შინაგანი ფაქტობრივი, ან უცხოური) ,.

სუვერენიტეტის სახელმწიფო დაცვა .- სახელმწიფო ვალდებულია დაიცვას სუვერენიტეტი (ტერიტორიული, საჰაერო, საზღვაო), ძალების მეშვეობით სამხედრო და პოლიციური, უცხოური ძალების ან ფაქტობრივი ძალების წინააღმდეგ, რომლებიც მას ეძებენ ძირს უთხრის. ანალოგიურად, სახელმწიფო ქმნის მეთოდებს და იყენებს რესურსებს სუვერენიტეტის დასაცავად. საკვები, სამრეწველო, თევზაობა და ა.შ., რომელიც დადგენილია კონსტიტუციითა და კანონმდებლობით ქვეყანა