მაგალითი ავტობიოგრაფიიდან: აღსარებები

აღმსარებლობებში სურვილი აქვთ ზეადამიანურ სუბიექტს დაანახონ დანაშაულის გრძნობა განცდილი საქციელის გამო, რათა შეწყალებისკენ მოუწოდონ, რომ ის "სუფთა" იყოს. ეს ჟანრი შესანიშნავად დაამუშავა წმინდა ავგუსტინემ თავის ცნობილ ნაშრომში „აღსარებები“, რომლის შესავალში ვკითხულობთ შემდეგ სიტყვებს: „.. აღსარებები წარმოადგენს სრულიად ახალ ავტობიოგრაფიას, რომელშიც ცხოვრების თხრობის პროექტი ადგილს იკავებს მეტაფიზიკური და რელიგიური შეშფოთება, რომელშიც ავტორი ნაკლებად ცდილობს გამოამჟღავნოს საკუთარი ისტორია, ვიდრე დააკმაყოფილოს თავისი რელიგიური ცხოვრება და გააღვიძა მის მკითხველში რელიგიური განცდა, რომელსაც ის განიცდის საკუთარ თავში. "ქვემოთ მოცემულია წიგნის ნაწილი ჰიპოს ეპისკოპოსი:
რატომ ამ აღიარებებიდან, მაშინაც კი, თუ ღმერთმა იცის ყველაფერი
"შეგიძლია, უფალო, მარადისობა შენი იყოს, უგულებელყო ის, რასაც მე ვამბობ ან ვხედავ დროის შესაბამისად, რა ხდება დროში? რატომ ვამბობ ამდენ მოვლენას?
ეს ნამდვილად არ არის შენთვის, რომ შეხვდე მათ ჩემთვის. მაგრამ მე აღაგზნებს ჩემს სიყვარულს შენ და მათ, ვინც მკითხავს, ​​რათა ყველამ ვთქვათ: დიდია უფალი და დიდების ღირსია!

მე ეს უკვე ვთქვი და კიდევ ერთხელ ვიმეორებ: შენი სიყვარულის სიყვარულით ვაკეთებ ამ აღსარებებს. ჩვენც ვლოცულობთ, მიუხედავად იმისა, რომ სიმართლე ამბობს: შენმა მამამ იცის, თუ რა გჭირდებათ, სანამ მას სთხოვდით.
ამრიგად, თქვენს მიმართ ჩვენს გრძნობებს გამოვხატავთ, ვაღიარებთ ჩვენს უბედურებებს და ჩვენს მიმართ თქვენს მოწყალებას, ასე რომ თქვენ დაასრულეთ ჩვენი გათავისუფლება, მას შემდეგ რაც თქვენ დაიწყეთ; ისე, რომ ჩვენ აღარ გავჩერდებით საკუთარ თავში და ვიკურთხებით თქვენში, რადგან თქვენ დაგვირეკეთ; რათა სულით ღარიბთა, თვინიერთა და მწუხარეთა და გლოვისა და სამართლიანობის მწყურვალთა და გულმოწყალეთა და გულწრფელთა და მშვიდობიანთა ვიყოთ.
ხედავთ, რომ მე ბევრი რამ გითხარით, რაც შევძელი და მინდოდა, რადგან ჯერ გინდოდათ გეთქვა, უფალო, ღმერთო ჩემო, რომ კარგი ხარ, რომ შენი წყალობა მარადიულია. ”(შდრ. იხ. დამატებითი ბიბლიოგრაფია, N9 1)