მაგალითი ავტობიოგრაფიიდან: ინტიმური დღიურები

პირადი დღიურები თავიანთ ავტორებში ავლენენ განზრახვას, იყვნენ გულწრფელები საკუთარ თავთან, იცნონ ერთმანეთი, ვიდრე თვითონ განიკითხონ ზნეობრივად. როგორც ამ ჟანრის მოდელი, ჩვენ გვაქვს ანა ფრანკის დღიური. გოგონა ანა ფრანკი საკუთარ თავს ეუბნება თავის ცხოვრებას, ამას აკეთებს მომავალი თაობების მოსაზრებებზე ფიქრის გარეშე, წერს იგი უდავო ავთენტურობით. მოდით გადავხედოთ მისი დღიურიდან რამდენიმე სტრიქონს.
1942 წლის 20 ივნისის შაბათი.
”რამდენიმე დღეა არ მიწერია: ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დაფიქრებულიყო, თუ რას ნიშნავს დღიური. ჩემთვის უნიკალური გრძნობაა აზრის გამოხატვა, არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ჯერ არასდროს დავწერე, არამედ რადგან მეჩვენება, რომ მოგვიანებით, არც მე და არც ვინმეს არ დავინტერესდებით ცამეტი წლის სკოლის გოგონას ნდობით. ყოველ შემთხვევაში, ეს შეუსაბამოა. მინდა დავწერო და კიდევ უფრო მეტი, რომ გულს ვუსინჯო ყველანაირ საკითხზე. ”როლი უფრო მოთმინებით გამოირჩევა, ვიდრე კაცები”. ამ გამონათქვამმა გამიელვა ერთ დღეს მცირე სევდა, როდესაც რაც შეიძლებოდა მომბეზრდა, თავი ხელებზე მიყრდნობოდა, ძალიან მეწყინა გასვლა ან სახლში დარჩენა. დიახ, ნამდვილად, ნაშრომი მომთმენია და, როგორც ვფიქრობ, არავინ იდარდებს ამ ღირსეულ სათაურზე დაფის ნოუთბუქზე დღიური, მე არ მაქვს განზრახული, რომ არასდროს დავუშვა ამის წაკითხვა, თუ ჩემს ცხოვრებაში არ ვპოულობ მეგობარს, ვისთან ერთადაც აჩვენე მას. აქ მივედი საწყის ეტაპზე, დღიურის შექმნის იდეაზე: მეგობარი არ მყავს.

იმისათვის, რომ უფრო ნათელი იყოს, საკუთარ თავს უკეთ ავუხსნი. ვერავინ დაიჯერებს, რომ ცამეტი წლის გოგონა მარტოა მსოფლიოში. რა თქმა უნდა, მთლად ზუსტი არ არის: მყავს მშობლები, რომლებიც ძალიან მიყვარს და თექვსმეტი წლის და; მოკლედ, ოცდაათამდე ამხანაგი მყავს და, მათ შორის, ე.წ. მეგობრები; თაყვანისმცემლების სიმრავლე მყავს, რომლებიც თვალებით მიყვებიან, ხოლო ისინი, ვინც კლასში ცუდად არიან ჩემს დანახვაზე, ცდილობენ ჯიბის სარკის დახმარებით გაითავისონ ჩემი სურათი. მე მყავს ოჯახი, კეთილი ბიძები და მამიდები, ლამაზი სახლი. არა. მე აშკარად არაფერი მაკლია, მეგობრის გარდა. ჩემს ამხანაგებთან ერთად მხოლოდ გართობა შემიძლია და სხვა არაფერი. მათთან საუბარი არასოდეს ხდება, ვიდრე ვულგარულობებზე, თუნდაც ჩემს ერთ მეგობართან, რადგან შეუძლებელია უფრო ინტიმური გავხდეთ; მასში მდგომარეობს სირთულე. ეს ნდობის ნაკლებობა ალბათ ჩემი რეალური ნაკლია. ასეა თუ ისე, მე უკვე დასრულებული ფაქტის წინაშე ვდგავარ და საწყენია, რომ ამის უგულებელყოფა არ შემეძლოს.
აქედან გამომდინარეობს ამ ჟურნალის მიზეზი. იმისთვის, რომ უკეთესად გამომეღვიძებინა ის სურათი, რომელიც ნანატრი მეგობრისთვის შევიქმენი, არ მსურს შემოვიფარგლო უბრალო ფაქტებით, როგორც ეს ბევრს აკეთებს, მაგრამ მსურს ამ დღიურმა პერსონაჟი გაუწიოს მეგობარს. ამ მეგობარს კიტი ეწოდება. ”(შდრ. იხ. დამატებითი ბიბლიოგრაფია, N? 20)