დედუქციური მსჯელობის განმარტება

თხოვნით ლოგიკურიca, ა დედუქცია იქნება ეს არგუმენტი რომელშიც დასკვნა დიახ ან დიახ, შემოთავაზებულია იმ შენობიდან, რომელსაც იგი გთავაზობთ.

ამასობაში, მსჯელობა დედუქციური ეს ისაა სახის მსჯელობა, რომელიც იწყება მთლიანობიდან, ზოგადიდან, ა წინაპირობა ზოგადი, კერძოს მიმართ, ანუ რაღაცისგან, რასაც ზოგადი გამოაქვს დასკვნები ინდივიდებს.

უნდა აღინიშნოს, რომ დედუქციური მსჯელობა მართებულად ჩაითვლება, რადგან დასკვნა მიღებულია იმ წინაპირობიდან, საიდანაც იგი დაიწყო, მაგალითად: ყველა კაცს აქვს გრძნობები, ხუანი ადამიანია, შესაბამისად ხუანს აქვს გრძნობები.

შეიძლება მოხდეს, რომ წინაპირობა არ შეესაბამება სიმართლეს, თუმცა არგუმენტის ფორმა ძალაში რჩება ამის მიუხედავად. სწორი დედუქციური მსჯელობის გამორჩეული მახასიათებელია ის, რომ დასასრულს ის ხელს შეუწყობს რაიმე ახალსა და დამოუკიდებელს შენობაში მითითებულ საკითხებთან დაკავშირებით.
დასკვნის სიმართლე დედუქციურ მსჯელობაში განპირობებულია შემდეგით: შემოთავაზებული არგუმენტის სისწორე და მისი წინაპირობის სიმართლე. ამ ტიპის მსჯელობებში, მისი ჭეშმარიტი ღირებულება 100 პროცენტით ეცემა მის შენობაში.

დედუქციური მსჯელობის საპირისპირო გზაზე ვხვდებით ინდუქციური მსჯელობა, რაც წინააღმდეგია სპეციფიკის ნაწილი ზოგადის მიმართ. დაწყებული კონკრეტული შენობებიდან, რომლებიც წარმოიქმნება დაკვირვება ფენომენის ინდუქციური მსჯელობა მიაღწევს ზოგადი მახასიათებლების დასკვნას. ამ ტიპის მსჯელობებში დასკვნა სცილდება წინადადებებს.

ყოველდღიურ ცხოვრებაში მუდმივად ვიყენებთ ინდუქციურ მსჯელობას, თუმცა უნდა გავითვალისწინოთ ის ლიმიტები, რომლებსაც ვახსენებთ მას ამ თვალსაზრისით და შემდეგ, რადგან იგი ღრმა ტესტს არ ემყარება, მისი ფორმა არასრულია, შესაბამისად, დასკვნა სხვა არაფერია ვარაუდი; ამასობაში, შანსები სიზუსტე რაც უფრო სრულყოფილია შეგროვებული ინფორმაცია.

აღმოჩნდა, რომ ეს მოსაზრებები ყველაზე მეტად გამოჩენილი ფილოსოფოსების მიერ გამოიყენებოდა მსოფლიოს ანტიკურ ხანაში.