საპარლამენტო რეჟიმის განმარტება

პროცესი, რომელშიც ერის აღმასრულებელი ხელისუფლების არჩევას ევალება საკანონმდებლო ძალა

ქვემოთ მოცემული კონცეფცია ეკუთვნის და გამოიყენება ა გარდა რაიმე საქმიანობის სფეროში პოლიტიკა სადაც განსაზღვრულია ის პროცესი, რომლის დროსაც ხდება არჩევანის გაკეთება აღმასრულებელი ძალა ა ერი ხელმძღვანელობს პარლამენტს, რაც იგივეა საკანონმდებლო ძალა. ანუ, საკანონმდებლო ხელისუფლება ირჩევს აღმასრულებელ ხელისუფლებას.

აღმასრულებელ ხელისუფლებას და საკანონმდებლო ხელისუფლებას აქვთ მჭიდრო ურთიერთობა, რომელშიც უკანასკნელის ნდობა ბრძანებს წარმატების მიღწევას

შემდეგ და საპრეზიდენტო სისტემებისგან განსხვავებით, სადაც ფიგურა და ავტორიტეტი პრეზიდენტი ექსკლუზიურია, ეს არის სახელმწიფოს მეთაური და მთავრობა, საპარლამენტო რეჟიმის შემთხვევაში, ძირითადად მონარქიებში. პარლამენტარებს, აღმასრულებელ ხელისუფლებას და საკანონმდებლო ხელისუფლებას მჭიდრო ურთიერთობა აქვთ ძალაუფლებასთან, ანუ ორივე საჭიროა მმართველობის არსებობისთვის, რადგან გარეშე ნდობა და პარლამენტის მხარდაჭერა, რომელსაც მთავრობა ვერ შეძლებს მშვიდად მართოს. ეს ვითარება არ ხდება საპრეზიდენტო დემოკრატიულ სისტემებში, სადაც თითოეული ძალა დამოუკიდებელია მეორისაგან და არ არსებობს რაიმე კავშირი, როგორც ამ შემთხვევაშია გამოხატული.

პრემიერ მინისტრი, კანცლერი, პრემიერ მინისტრი, ძირითადი გზები, თუ ვინ ახორციელებს აღმასრულებელ ხელისუფლებას ამ სისტემებში

ამ ტიპის სისტემაში, პარლამენტი ირჩევს პარტიაში ან პარტიების ალიანსში ჩარიცხულ ინდივიდს და მას, როგორც წესი, აძლევენ შემდეგი სათაურები, რაც დამოკიდებულია ერის ჩვეულებაზე: პრემიერ მინისტრი (იტალია), კანცლერი (გერმანია), პრემიერ მინისტრი (კანადაში), მათ შორის სხვები იმავდროულად, მთავრობის მეთაურს განასახიერებს პარლამენტის მიერ არჩეული პიროვნება და ის იქნება, ვინც იზრუნებს აღმასრულებელი ფუნქციები, ხოლო სახელმწიფოს მეთაური იქნება მონარქი, თუ ის მონარქიაა საპარლამენტო

ხალხი ირჩევს პარლამენტის წარმომადგენლებს და ეს აღმასრულებელი ხელისუფლების წარმომადგენლებს

ახლა, ამ ტიპის რეჟიმებში მონაწილეობა ხალხის ფუნდამენტური ხასიათი იქნება იმ პირთა არჩევის თვალსაზრისით, რომლებიც შეადგენენ პარლამენტს და რომ მოქალაქეების მიერ არჩეულ წარმომადგენლებს შემდეგ ექნებათ პირველის არჩევის მისია მინისტრი. საპრეზიდენტო სისტემებში ხალხი პირდაპირ ირჩევს ვისაც სურს შეასრულოს აღმასრულებელი ფუნქცია.

გამჭვირვალობა და კონსენსუსი, მისი ძლიერი მხარეები, მისი დამცველების აზრით

ისინი, ვინც ამ რეჟიმს მტკიცედ იცავენ, აცხადებენ, რომ მისი ფუნდამენტური საფუძველია გამჭვირვალობა და კონსენსუსი, რადგან რადგან არსებობს პოლიტიკოსების მრავალფეროვანი წარმომადგენლობა, გადაწყვეტილებები ყოველთვის იქნება მაღალი კონსენსუსის შედეგი და, უფრო მეტიც, რადგან მთავრობის მეთაურმა პარლამენტს პასუხი უნდა გასცეს თავისი ქმედებების გამო, მისი ქმედებები უფრო კონტროლდება და შეზღუდული. საპრეზიდენტო სისტემას მიეკუთვნება ერთ – ერთი უდიდესი პრობლემა არის გადაჭარბებული შეფასება, რაც არის აძლევს საპრეზიდენტო ფიგურას, რომ ბევრჯერ იწვევს ძლიერ პერსონალიზმს, რაც გავლენას ახდენს დემოკრატია.

უნდა აღინიშნოს, რომ ამ მექანიზმს პარლამენტარიზმიც ეწოდება.