ჩინეთის რევოლუცია (1911-1949)

მე -19 საუკუნიდან ბრიტანეთსა და საფრანგეთს ჰქონდათ სავაჭრო ინტერესები ჩინეთში, რამაც გამოიწვია ოპიუმის სხვადასხვა ომები. მე -20 საუკუნის დასაწყისში ჩინეთი და იაპონია სამხედრო პირისპირ შეხვდნენ ერთმანეთს და ჩინელები დამარცხდნენ. მეორეს მხრივ, მანჯუს დინასტიამ, რომელიც ქვეყანას მართავდა, ხალხის ღრმა არეულობა გამოიწვია.

Შემდეგ რევოლუცია რუსული 1917 წ იდეოლოგია კომუნისტური ფესვები ჩინელ გლეხობაში ინტელექტუალებს შორის. ყველა ეს ასპექტი ჩინეთის რევოლუციის განვითარებაში ძალიან კარგად იყო წარმოდგენილი.

რევოლუციური პროცესი სამ ათეულ წელზე მეტხანს გაგრძელდა

1911 წელს ცინგის დინასტიამ დატოვა ძალაუფლება ჯარის აჯანყების შემდეგ. მომდევნო წლებში კრუნჩხვითი პერიოდები განიცადეს მთელ საქართველოში ტერიტორია ნაციონალური და მცდელობებიც კი გაკეთდა ახალი იმპერიული დინასტიის აღსადგენად. ამ კონტექსტში გაჩნდა ჩინეთის ნაციონალისტური პარტია ან კუომინტანგი, რომელსაც სათავეში ჩაუდგნენ იუან შიკაი, შემდეგ კი ჩიანგ კაი-შიკი.

ამ ფორმირების მიზანი იყო ქვეყნის საბოლოო დამშვიდება, რადგან იმ დროს სხვადასხვა სამხედრო ლიდერებმა (ე.წ. მეომრებმა) დაიპყრეს ჩინეთის ტერიტორიის დიდი ნაწილი. 1927 წელს დაიწყო ომი

სამოქალაქო შინაგანია ჩიანგ კაი-შეკის ნაციონალისტებსა და მაო ცენ ტუნგის ხელმძღვანელობით კომუნისტებს შორის.

მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში ორივე დაპირისპირებული ჯგუფი გაერთიანდა ძალებით იაპონელებთან საბრძოლველად, მაგრამ ომის ბოლოს ნაციონალები და კომუნისტები შეიარაღებულ დაპირისპირებაში დაბრუნდნენ. ამ წლების განმავლობაში კომუნისტები მოიპოვებდნენ პოპულარულ სიმპათიებს, რადგან ახალი ტერიტორიის სამხედრო ოკუპაციით ისინი მიწებს გლეხებს უნაწილებდნენ.

მეორეს მხრივ, კომუნისტებმა მნიშვნელოვანი ადგილი ჰქონდა იაპონელთა წინააღმდეგ სამხედრო გამარჯვებაში. ჩინეთის რევოლუციის ერთ-ერთი ცნობილი ეპიზოდი იყო ეგრეთ წოდებული "გრძელი მარში", რომელშიც კომუნისტურ არმიას 12 000 კმ-ზე მეტი გადაადგილება მოუწია ნაციონალისტური ჯარისგან გაქცევისგან. ეს ეპიზოდი ითვლება მაოს, როგორც დიდი მითის შესაქმნელად ლიდერი ჩინეთიდან.

რევოლუციური პროცესის დასასრული

1949 წლის ოქტომბერში მაოს კომუნისტური ჯარები შევიდნენ პეკინში და დასრულდა ხანგრძლივი ომი.

შედეგად, რესპუბლიკა სახალხო ჩინეთი ემყარებოდა კომუნისტურ იდეოლოგიას და მას შემდეგ ქვეყანას მართავს ჩინეთის კომუნისტური პარტია. ნაციონალისტების ლიდერი, ჩიანგ კაი-შიკი, გადასახლებაში გადავიდა კუნძულ ტაივანზე, სადაც დააარსა ა დიქტატურა სამხედრო ადამიანი, რომელიც ხელისუფლებაში დარჩა 1991 წლამდე.

დღევანდელი გადმოსახედიდან

ჩინეთის კომუნისტური რეჟიმი და მაოს ფიგურა შთაგონებას წარმოადგენდა სხვა რევოლუციური მოძრაობებისთვის მთელს მსოფლიოში. სხვა იდეოლოგიური შეფასებებიდან გამომდინარე, ჩინური მოდელი ითვლება დიქტატურად, ტოტალიტარული და სისხლისმსმელი ტონით.

ამჟამად ჩინეთი არის ქვეყანა, რომელშიც ორი აშკარად საპირისპირო მოდელი თანაარსებობს: ა მთავრობა რომელსაც ხელმძღვანელობდა ჩინეთის კომუნისტური პარტია და ა პოლიტიკა ეკონომიკური კაპიტალისტური ტიპი.

ფოტოები: Fotolia - jorisvo / tribalium81

თემები ჩინეთის რევოლუციაში (1911-1949)