კანონის უზენაესობის განმარტება

Არის გზა პოლიტიკა სოციალური ცხოვრების ორგანიზაცია, რომლითაც მისი მმართველი ხელისუფლება მკაცრად იზღუდება უმაღლესი სამართლებრივი ჩარჩოებით, რომელსაც ისინი მიიღებენ და რომელსაც ისინი ემორჩილებიან მისი ფორმებით და შინაარსით. ამიტომ, მისი მმართველი ორგანოების ყველა გადაწყვეტილება უნდა დაექვემდებაროს პროცედურებს კანონით დადგენილი და პრინციპული უფლებების აბსოლუტური პატივისცემით.

ამ მიმოხილვაში მოცემული კონცეფცია მნიშვნელოვნად გამოიყენება პოლიტიკურად. როგორც სახელმწიფო ვიცით, სახელმწიფო არის ეს ტერიტორია ან უმაღლესი პოლიტიკური ერთეული და როგორც ეს არის ავტონომიური და სუვერენული. ქვეყნების, სახელმწიფოების მართვა შეიძლება ავტოკრატიული გზით, ეს არის ის სისტემა, რომელიც ხასიათდება იმიტომ, რომ ერთი ადამიანი მართავს ვინ არის ის, ვისაც აქვს სრული ძალაუფლება, არ არსებობს ხელისუფლების დანაწილება მაგალითად ის დემოკრატიულ სისტემაში არსებობს. იმ დემოკრატიამაგალითად, არსებობს მთავრობა, რომელსაც ახორციელებს ადამიანი, რომელიც განასახიერებს აღმასრულებელ ხელისუფლებას და გადაწყვეტილებებს იღებს ამ გაგებით, გარეშე ამასთან, მისი უფლებამოსილება შემოიფარგლება ამით და იქნება კიდევ ორი, საკანონმდებლო და სასამართლო უფლებამოსილება, რომლებიც შეასრულებენ კონტროლს Პირველი.

საერთოდ, დემოკრატიებს ახასიათებთ და პატივს სცემენ იმას, რაც ცნობილია როგორც სახელმწიფო მართალიეჭვგარეშეა, რომ ეს არის ნებისმიერი ერის იდეალური სახელმწიფო, რადგან ყველა ძალა, რომელიც ქმნის სახელმწიფოს ექვემდებარება უფლებას, ანუ ექვემდებარება მოქმედი კანონების ავტორიტეტს, დედა კანონს, მაგალითად, კონსტიტუცია ქვეყნის ეროვნული და დანარჩენი მარეგულირებელი ორგანო.

კანონის უზენაესობის ზოგადი პრინციპები

კანონის უზენაესობა ემყარება ოთხ ძირითად საყრდენს

1) სამართლებრივი სისტემის პატივისცემა სახელმწიფოს ყველა დონის მიერ.

2) გარანტიის არსებობა თითოეული ადამიანის ძირითადი უფლებებისა და თავისუფლებების მიმართ. როდესაც ეს უფლებები და თავისუფლებები შედის კანონში, კანონის უზენაესობა ავტომატურად უზრუნველყოფს მათ გარანტიას.

3) სახელმწიფოს პოლიტიკური ორგანოს მოქმედება შეზღუდულია კანონით. როგორც ერის მთავრობის კომპონენტები, ასევე ოფიციალური პირები, რომლებიც ქმნიან საჯარო ადმინისტრაცია ისინი ექვემდებარებიან იურიდიულ სისტემას.

4) სახელმწიფოს სამი ძირითადი ძალის გამიჯვნა: საკანონმდებლო, აღმასრულებელი და სასამართლო.

კანონის უზენაესობის ეთიკური მოსაზრებები

კანონის უზენაესობის სწორად განსაზღვრისათვის საჭიროა დავიწყოთ იმ იდეიდან, რომ ყველა საზოგადოება უნდა შეიცავდეს რაიმე ტიპის სამართლებრივ სისტემას, რომელიც არეგულირებს საზოგადოების პოლიტიკურ ცხოვრებას.

ამ გზით, კანონის უზენაესობის კონცეფციის საფუძველია ის, რომ პოლიტიკურ ძალაუფლებას უნდა გააჩნდეს მთელი რიგი შეზღუდვები კანონით. კანონმდებლობა. რაც არა მხოლოდ ორგანიზაციული პოსტულატია, არამედ აქვს ეთიკური განშტოებებიც.

ამიტომ კანონის უზენაესობის კონცეფცია სრულად უპირისპირდება იმ კომპანიებს, რომელთა გარკვეული ტიპის წარმომადგენლებიც კი არიან იურიდიული სისტემა, აღნიშნული ბრძანება არ წარმოადგენს ფენის მიერ აბსოლუტური ძალაუფლების განხორციელების რაიმე შეზღუდვას პოლიტიკური

სამართლიანი და თანაბარი მოპყრობა

ჩვენ ასევე უნდა ვთქვათ, რომ იმ ქვეყანაში, სადაც არის მოქალაქე, რომელსაც კანონის წინაშე არ ექცევა ისევე, როგორც დანარჩენი, ამ ქვეყანას არ შეუძლია განიხილება, როგორც კანონის უზენაესობა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი მმართველობის ფორმა არის დემოკრატიული, რადგან ზუსტად კანონის უზენაესობა გულისხმობს, რომ კანონი არის შეესაბამება და არცერთი კანონი, რომელიც ამაყობს ამგვარი მოქალაქით, არ იქნება საზიზღარი და არ შესთავაზებს მას სამართლიან და თანაბარ მოპყრობას, როგორც მის დანარჩენ თანამემამულეები.

ხელისუფლება, რომელიც მართავს, ხვდება, მიიღებს და პატივს სცემს მოქმედ კანონს

სამართლის სახელმწიფო იქნება სახელმწიფო, რომელშიც მისი მმართველი ორგანოები ხვდებიან, მიიღებენ და პატივს სცემენ მოქმედ კანონს, ეს არის კანონის სახელმწიფოში ნებისმიერი ქმედება საზოგადოება და სახელმწიფო ექვემდებარება და მხარს უჭერს იურიდიულ ნორმებს, რაც ხელს შეუწყობს მოცემული სახელმწიფოს განვითარებასა და ზრდას აბსოლუტური მშვიდობისა და ჰარმონია. ეს ასევე ნიშნავს, რომ კანონის უზენაესობის მითითებით, სახელმწიფოს ძალაუფლება შეზღუდულია უფლებით.

სახელმწიფო და კანონი, ფუნდამენტური კომპონენტები

შემდეგ, იგი შედგება ორი ელემენტისგან, სახელმწიფოსგან, რომელიც წარმოადგენს ორგანიზაციას პოლიტიკა და სამართალი, რომლებიც გამოიხატება იმ ნორმების ერთობლიობაში, რომლებიც განაგებს ქცევას ა საზოგადოება.

რეაქცია მონარქიული აბსოლუტიზმის წინააღმდეგ

წარმოიშვა კანონის უზენაესობის კონცეფცია, როგორც ა აბსოლუტური სახელმწიფოს წინადადების საწინააღმდეგო აუცილებლობა, რომელშიც მეფე არის უმაღლესი ხელისუფლება, რომელიც მაღლა დგას ნებისმიერ მოქალაქეზე, თუნდაც არ არსებობს ძალა, რომელსაც შეუძლია დაჩრდილოს იგი.

იდეები, რომლებიც კანონის უზენაესობას შეადგენენ, მე -18 საუკუნის გერმანული ლიბერალიზმის უშუალო ქალიშვილები არიან, მაგალითად, ჰუმბოლდტისა და კანტის ისეთი მოაზროვნეების ნამუშევრები, რომლებიც თავდაპირველ წყაროს წარმოადგენს.

სწორედ ისინი ამტკიცებენ, რომ სახელმწიფო ძალაუფლება არ შეიძლება იყოს აბსოლუტური, მაგრამ პატივი უნდა სცეს პიროვნების თავისუფლებას.

თუ კანონის უზენაესობის ისტორიაში მნიშვნელოვანი თარიღია, ეს უდავოდ არის 1789 წელი, როდესაც საფრანგეთის რევოლუცია მოხდა. ამ მომენტიდან დაიწყო იდეების განვითარება, რომლის მიხედვითაც ყველა მოქალაქე თანასწორია და სამომავლო სამართლებრივ ურთიერთობებში გაიხსნა სრულიად ახალი პერსპექტივა.

პირიქით, ის, რასაც კანონის უზენაესობა გვთავაზობს, არის სიახლე ძალა წარმოიშობა ხალხისგან, მოქალაქეებისგან და რომ ისინი საბოლოო ჯამში მათ შეძლებენ ძალა აირჩიონ წარმომადგენლები, რომლებიც მათ მართავენ, დაკისრების გარეშე.

უფლებამოსილების და სასამართლოების დაყოფა, კანონის უზენაესობის გარანტი

კანონის უზენაესობის შემოღების პირდაპირი შედეგი იყო ერის უფლებამოსილების განაწილება აღმასრულებელი ძალა, საკანონმდებლო ძალა და სასამართლო სისტემა. ადრე, უფრო ზუსტად აბსოლუტურ სახელმწიფოებში, ეს იქნებოდა მეფის ფიგურაში, რომელშიც ეს სამი ერთმანეთს შეხვდა.

უფლებამოსილების განაწილების შემდეგ გამოჩნდება სასამართლოები და პარლამენტი, რომლებიც არიან ეს ორგანოები, ინსტიტუტები დაიკავონ და გაიგონ მოქალაქეების სამართლიანობისა და წარმომადგენლობის საკითხებში მათი განსხვავებული მოგვარების გზით მოთხოვნებს.

აღმოჩნდა, რომ კანონის უზენაესობის კიდევ ერთი ფუნდამენტური ელემენტია დემოკრატია, რადგან ეს არის დემოკრატიის მთავრობის ფორმა, რომელშიც ხალხს შესაძლებლობა აქვს აირჩიოს ვინ იქნება მათი წარმომადგენელი თავისი ხმის მეშვეობით.

თუმცა, მკაცრად რომ ვთქვათ, აღსანიშნავია, რომ დემოკრატია საერთოდ არ უზრუნველყოფს კანონის უზენაესობის მუდმივობას, ანუ მთავრობას შეუძლია ვივარაუდოთ პირობებში და დემოკრატიული საშუალებებით, შემდეგ კი მათი იგნორირება და გაუქმება, მთლიანად ავტორიტარული მთავრობის დამყარება, ასეთია გერმანიის საქმე, რომელსაც ათწლეულების წინ მართავდა სისხლიანი ადოლფ ჰიტლერი და ასევე იყო მრავალი სხვა ერის ამჟამინდელი ამბავი, რომელთა ხალხის მიერ პირდაპირ არჩეულმა წარმომადგენლებმა აიღეს კანონის უზენაესობა და დაუყოვნებლივ შეაფასეს იგი, რომ მართოს სრული ავტოკრატია.

ფოტოები: iStock - IdealPhoto30 / Seltiva

თემები კანონის უზენაესობაში