Definitie van het bloedbad van München

De Olympische wapenstilstand werd door de oude Grieken gerespecteerd omdat het een religieuze kwestie was (en niemand wil de toorn van goden), maar in de moderne samenleving worden wapenstilstanden gemakkelijk verbroken en, als ze worden nageleefd, zijn ze erg slecht moeilijkheid.

Hoewel de Olympische geest de wil dragen vrede de wereld, is een van de ergste terroristische daden gepleegd, juist in het kader van een aantal Olympische Spelen, die uit München uit 1972.

Het zogenaamde bloedbad van München was een terroristische aanslag gepleegd door de Palestijnse organisatie Black September as vorm van druk op de Israëlische regering om enkele honderden van haar geloofsgenoten vrij te laten gevangen gezet.

De terroristen profiteerden van een veiligheid lakser dan anders: aan de ene kant was de wereld van 1972 niet meer zoals die nu is en aan de andere kant wilden de Duitse organisatoren zo ver mogelijk weg van een beeld gemilitariseerd en met ijzeren beveiliging, rekening houdend met de parallellen die konden worden gemaakt met de eerdere spelen op Duitse bodem, die in Berlijn in 1936, en de nazi's.

Gekleed in sportkleding (lees trainingspakken), acht leden van de Black September-organisatie (een spin-off van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, op gespannen voet met de leider van laatstgenoemde, Yasir Arafat) sloop op 5 september 1972 bij zonsopgang het Olympisch dorp binnen en slopen de wapens die ze zouden gebruiken, met het plan om de delegatie te ontvoeren. Israëlisch.

De organisatie had de logistieke steun gehad van neonazistische groeperingen, een verband dat later zou blijken.

Zichzelf aansprekend en proberend de vertrekken van de Israëlische delegatie, de coach van gevecht Moshe Weinberg ontdekte de poging tot inbraak en waarschuwde de atleten met zijn geschreeuw Israëli's. Negen van de atleten konden ontsnappen, maar Weinberg zelf raakte gewond bij de schermutseling na de waarschuwing en jager Yossef Romano werd gedood.

Weinberg zou uiteindelijk worden gedood door een van de aanvallers in een andere poging die hij deed om zichzelf en de andere gijzelaars te bevrijden. Hij was ongetwijfeld een vechter in alle zintuigen, en niet alleen in de sport.

In totaal namen de aanvallers negen gijzelaars van het Israëlische team dat deelnam aan de spelen.

Pas toen ze gijzelaars in hun bezit hadden en met de autoriteiten die het gebouw al omsingelden, maakten ze hun eisen bekend.

Deze waren, zoals ik al eerder zei, gericht op de bevrijding van zo'n 250 geloofsgenoten die in Israël gevangen zaten. duidelijk de regering Israëli zou weigeren, zijn toevlucht nemend tot argument die elke regering van een ander land zou gebruiken: ze onderhandelden niet met terroristen.

Ze eisten ook de vrijlating van de twee Duitse oprichters van de Rode Legerfractie, Andreas Baader. en Ulrike Meinhof (bij hun achternaam stond de extreemlinkse organisatie ook bekend als Baader-Meinhof).

De Duitse autoriteiten die verantwoordelijk waren voor de zaak probeerden de tijd uit te stellen en vertelden de ontvoerders dat ze nog steeds geen reactie van Israël hadden gekregen.

De middelen om communicatie van over de hele wereld gericht op de actie, elk aspect geanalyseerd en zoveel mogelijk live uitgezonden vanaf het toneel van de gebeurtenissen.

Dit verijdelde precies het eerste plan van bevrijding van de gijzelaars door de dwingen: de terroristen konden op televisie de bewegingen van de politieagenten rond het gebouw zien, die posities innamen om het aan te vallen.

Maar de Palestijnen moeten iets hebben geroken, en ze besloten hun tactiek te veranderen en vroegen om een... vliegtuig om ze naar Caïro (Egypte) te evacueren.

Het plan van de Beierse politie was om van de transfer naar de luchthaven gebruik te maken om de terroristen aan te vallen en de gijzelaars te bevrijden.

De daaropvolgende mislukking van de bevrijdingsoperatie en het bijbehorende "bloedbad" vielen op een misrekening en communicatie van de politie van de Duitse deelstaat Beieren: de waarnemers die interactie hadden gehad met de ontvoerders hadden er tussen de vier en vijf geteld, terwijl ze in werkelijkheid acht. Deze omstandigheid werd niet gecommuniceerd aan de sluipschutters die zich voorbereidden om in actie te komen.

Daarom waren er vijf politiesluipschutters, een onvoldoende aantal om alle terroristen tegelijk te doden. Bovendien hadden ze geen specifieke opleiding als sluipschutter of specifieke wapens om een ​​dergelijke taak aan te pakken.

De Duitse politie had ook de bemanning van het vliegtuig vervangen door eigen officieren. Deze besloten uit eigen beweging de actie te staken.

Dit leidde tot een chaotisch tafereel dat leidde tot het daaropvolgende bloedbad.

De terroristen, die per helikopter naar het vliegveld waren gebracht, zagen dat ze waren bedrogen toen ze het vliegtuig dat hen naar Caïro moest brengen leeg aantroffen.

Rond 23.00 uur op dezelfde 5 september begon een schietpartij die ongeveer een uur zou duren en het leven zou kosten van negen gijzelaars (plus de twee die in het Olympisch dorp waren omgekomen) en vijf van de terroristen, de overige drie waren vastgehouden.

De tussenkomst van de Beierse politie werd fel bekritiseerd. De waarheid is dat de Duitsers het slachtoffer waren van hun eigen angsten en hun verleden. Het IOC kreeg ook kritiek omdat het de spelen niet had opgeschort.

Het argument van de organiserende Olympische entiteit was dat de terroristen er niet mee weg konden komen, dus hielden ze een ceremonie in de... de volgende ochtend (vreemd genoeg zonder de slachtoffers te noemen), en ze zwaaiden om de helft met de Olympische vlaggen en de vlaggen van de deelnemende landen pool... behalve die van de Arabische landen, die weigerden.

Bij wijze van protest vertrok de Israëlische delegatie de volgende dag.

Na deze terroristische aanslagen organiseerde de regering van Israël, via haar geheime diensten, een wraakoperatie om de meesterbreinen van de ontvoering.

Deze operatie omvatte bombardementen in Syrië en Libanon tegen PLO-doelen, en een geheime operatie waarvan de resultaten meer dan discutabel waren, maar dat is een ander verhaal ...

Thema's Bloedbad in München