Definitie van uitzonderingstoestand

Er zijn momenten van spanning of conflict die de vaststelling van drastische maatregelen vereisen om ze op te lossen, zelfs het overslaan van de wet het maken. Hiervoor beschikken overheden over een reeks juridische instrumenten - een grote paradox - waarmee ze zich kunnen aanpassen aan extreme omstandigheden. Een daarvan is de uitzonderingstoestand.

De uitzonderingstoestand op het gebied van politiek recht bestaat uit het onderdrukken van bepaalde vrijheden en garanties van burgers om een ​​situatie van extreem risico te beheersen.

Hoewel het in theorie alleen in een extreem geval zou moeten worden gebruikt om het eigen te beschermen bevolking van sommige bedreiging (van een natuurlijk type, een aanval, een plaag), in de praktijk is het gebruikt als excuus om dezelfde bevolking te onderdrukken onder een dictatoriaal regime.

Tijdens de noodtoestand is de bewegingsvrijheid, vergadering en meningsuiting van de onder andere burgers, en maken zelfs verboden die in strijd zijn met verworven rechten politiek.

Om bijvoorbeeld een epidemie onder controle te krijgen, kan een regering de noodtoestand dicteren en de bewegingsvrijheid volledig onderdrukken. bewegingen voor dagen om massale infecties te voorkomen, evenals vrijheid van meningsuiting om valse geruchten en vergiftiging te voorkomen van de Moreel van de populatie.

Nogmaals: de uitzonderingstoestand is een tweesnijdend zwaard dat kan worden gebruikt om een ​​ongunstige oplossing te overwinnen, of om een ​​dictatuur te verheffen. Over het algemeen is het eerste wat een dictator doet bij het omverwerpen van de vorige regering, een uitzonderingstoestand afkondigen om te voorkomen dat zijn politieke vijanden de macht overnemen.

Om deze reden wordt vaak de uitzonderingstoestand en de wijde mouw waarmee de autoriteiten grondrechten kunnen onderdrukken, gebruikt om een ​​groep als vijand aan te merken.

In het geval van dictaturen zijn deze groepen democraten en politieke en sociale tegenstanders, of minderheden die de schuld krijgen van een bepaalde situatie of van bepaalde acties.

Het oudste precedent van de uitzonderingstoestand dat we kunnen vinden, is de Romeinse dictatuur.

Om dit te begrijpen instelling, moet zijn naam worden ontdaan van de pejoratieve connotatie die het vandaag heeft.

De Romeinse dictatuur was bij wet gesanctioneerd en hield in dat in kritieke situaties alle macht werd verleend aan één enkele magistraat (de dictator) voor een korte periode (meestal zes maanden), waarin zijn mandaat onbeperkt was over wat hij kon doen en, in theorie, kon hij niet wettelijk verantwoordelijk worden gehouden voor een genomen beslissing of actie ondernomen.

Onder de dictators die Rome had voordat Sulla het instituut perverteerde, valt Cincinnatus op, die twee keer zo was, en beiden ontslag namen om aan de macht te zijn meer dan strikt noodzakelijk zodra het probleem is opgelost (slechts een paar dagen), en wordt voor zijn landgenoten een voorbeeld van allerlei deugden, zoals eerbaarheid, soberheid en eerlijkheid.

We hebben ook Quinto Fabio Máximo, die als dictatuur diende tijdens de Tweede Punische Oorlog, toen Hannibals troepen de Eeuwige Stad bedreigden. Uiteraard een situatie die momenteel de noodtoestand volledig rechtvaardigt.

De juridische formulering van wat we nu kennen als een uitzonderingstoestand is ons nagelaten door de Weimarrepubliek.

Deze entiteit politiek, dat het Duitse rijk verving en in het interbellum tot de komst van het naziregime duurde, bracht een wettelijk mechanisme tot stand voor vrijheden te beperken en dat het leger en de ordediensten de macht konden grijpen, aangespoord door een conservatieve sociale meerderheid en die terreur had tot een revolutie zoals die in Rusland in 1917 was gebeurd.

In het Duits heette het Ausnahmezustand.

Fotolia-foto's: Fiore26 / M-SUR

Problemen in staat van uitzondering