Definitie van elektrotechniek

De elektriciteit, elektromagnetisme en elektronica zijn de vakgebieden van de elektrotechniek, een van de meest populaire branches binnen engineering. Ondertussen wordt het gevoed door natuurkunde en wiskundeom zo te zowel systemen als apparatuur plannen die de opwekking vergemakkelijken, vervoer-, het gebruik en de distributie van de elektrische energie.

Opgemerkt moet worden dat hoewel elektriciteit vanaf ongeveer de zeventiende eeuw in de belangstelling stond van de wetenschap, het pas in de negentiende eeuw zou worden erkend als rasprofessioneel in de hele wereld, omdat het tot dat moment in verband werd gebracht met natuurkunde.

In de loop van de tijd heeft elektrotechniek al die problemen opgelost die gekoppeld aan elektrische systemen met hoog vermogen, zoals het geval is bij elektrische systemen die: zenden Energie en de aansturing van de motoren.
Ondertussen is het in handen van zijn onderafdeling, de elektronische techniek, de behandeling van systemen met een lager vermogen.

De elektrotechnisch ingenieur, zoals de vakman die op dit gebied werkt wordt genoemd, wordt gevormd vanuit kennis van de natuurkunde en wiskunde, waarbij de laatste degene is waarmee je maximaal kunt abstraheren om de verschijnselen beter te begrijpen elektromagnetisch.

Maar niet alleen in wiskunde en natuurkunde moet deze professional worden opgeleid, het zal ook nodig zijn dat hij kennis heeft over mechanica en materiaalkunde om te weten hoe je op bevredigende wijze de meest geschikte materialen voor dit of dat kunt kiezen app.

Als gevolg hiervan zijn de problemen die moeten worden opgelost in de elektrotechniek complex en geassocieerd met andere disciplines, is het noodzakelijk dat de Een elektrotechnisch ingenieur wordt opgeleid met een solide basis van de bovengenoemde kennis die hem in staat zal stellen om eventuele tegenslagen beter op te lossen. wekken.