Voorbeeld van een muzikaal accent

In poëzie zijn de lettergrepen die het sterkst worden uitgesproken in een couplet de tonale lettergrepen. De combinatie van deze tonale lettergrepen in de verzen van elke strofe is wat de cadans en muzikaliteit van het gedicht bepaalt. Deze accentuering staat bekend als: muzikaal accent,toon accent of accent melodieus.

In de poëziekunst wordt het muzikale accent bereikt door de woorden onder te brengen in een patroon van constant ritme, dat vaak samenvalt met het rijm, en waarin de beklemtoonde lettergrepen in elk couplet ongeveer dezelfde plaats innemen, wat de muzikaliteit van de stanza. Deze verandering in toon wordt op twee manieren bereikt. De eerste is door de syllabische accentuering van de woorden; de tweede door middel van orthografische tekens, zoals uitroeptekens of vraagtekens.

Opgemerkt moet worden dat het melodische of muzikale accent kenmerkend is voor typisch tonale talen waar de lettergrepen een onafhankelijke intonatie hebben, zoals Oudgrieks, Sanskriet, Kroatisch, Servisch, Bosnisch, Zweeds, Japans en verschillende dialecten zoals de Wu-taal, Chinees en enkele inheemse talen Amerikaans.

In het geval van Spaans, de muzikaal, melodisch of tonaal accent, wordt gelijkgesteld met het prosodische accent omdat ze samenvallen in hun functie van toonvariatie.

Voorbeeld van een muzikaal accent:

(De beklemtoonde lettergreep is vet en cursief)

Hoe ver isspeelgoed- van mijn hogar,

Me!, in een remetdito lugar,

Niet!. Je kan nog steeds dommelenteer,

NAARcre encoterwijlwater geventeer.