Voorbeelden van spellingregels (uit het Spaans)

Spelling regels

De spelling regels het zijn normen, conventies en voorschriften die het gebruikelijke schrijfsysteem beheersen dat door de sprekers van een taal wordt geaccepteerd en in de praktijk wordt gebracht.

Het woord spelling (uit het Grieks ortho Y grafos, wat "correcte spelling" betekent) duidt die reeks conventies aan die de manier van schrijven van een taal verenigen. De spelling is ontstaan ​​uit een conventie die door de sprekers van dezelfde taalgemeenschap is aanvaard om de juiste vorm van de geschreven taal te behouden, en is voortdurend in ontwikkeling.

Het doel van spelling is om de geschreven principes van een gemeenschap van sprekers van een bepaalde taal te homogeniseren. In de Spaanse taal, de Koninklijke Spaanse Academie (RAE) is verantwoordelijk voor het schriftelijk vaststellen en wijzigen van de verschillende geaccepteerde wijzigingen van de Spaanse taal.

De spelling van het Spaans betreft zowel de schriftelijke selectie van fonemen homofonen (b / v, bijvoorbeeld), zoals accentuering, hoofdletters en de verschillende leestekens.

Voorbeelden van spellingregels

Spellingsregels voor letters

1. Regels van V en B
   • Schrijf vóór P en B altijd M. Met deze regel kunnen we onderscheid maken tussen M en N, waarvan het telefoonnummer (geluid) vergelijkbaar kan worden. Bijvoorbeeld: ikmperio, empingeklemdmputatie, ommbient, ommbiguo, ommbof.
   • Na de N, D of B staat altijd V. Deze regel gaat over het feit dat het foneem van V niet te onderscheiden is van B in bijna elke variant van het moderne Spaans. Bijvoorbeeld: ennvidia, envgrijpendvzo.
   • Als het woord eindigt op -bir moet het worden geschreven met B en niet met V. Bijvoorbeeld: alle infinitief werkwoorden: ik schreefbga, recicbgaan(uitzondering: zagvgaan, zijnvgaan Y haarvgaan en zijn verbindingen).
   • De V wordt gebruikt in die werkwoorden die geen B of V bevatten in de infinitief. Bijvoorbeeld: heb jijve, zijn / stuve, lopen / anduven gaan / vlaten we gaan. Dit laatste werkwoord, als het in de verleden imperfectum van de indicatieve stemming is geschreven, moet met b worden geschreven. Bijvoorbeeld: íbmeesters ikbais, ikbZobnaar.
2. Regels van de H
   • Als een werkwoord is geschreven met H in de infinitief, zullen de vervoegingen het ook aannemen. Dit komt omdat werkwoorden hun lexicale stam behouden, hoewel hun verbuiging varieert wanneer ze worden vervoegd. Bijvoorbeeld: cohibir, hacer, naarhuecar.
   • Woorden die beginnen met tweeklanken ia, ie, ua, ue of ui, worden geschreven met H. Bijvoorbeeld: hiato, hiena, huaca, hnieuw of huïda.
3. Regels van de Z, C en S
   • Wanneer de Z is tussen zwakke klinkers, het wordt C. Dit gebeurt meestal in meerdere meervouden van woorden die eindigen op Z. Bijvoorbeeld: pez/pecis, potloodz/lápicdit is mijnz/tamichet is.
   • Bijvoeglijke naamwoorden die eindigen op -ose of -oso worden altijd met S geschreven. Bijvoorbeeld: baanzoof, liefdezonaar, ik eetzoof fibrozoeen, melozoof.
4. Regels van de Y
   • Woorden die beginnen met I en gevolgd worden door een medeklinker moeten worden geschreven met I. Bijvoorbeeld: ikinvasie.
   • Woorden die beginnen met Y en gevolgd worden door een klinker worden geschreven met Y. Bijvoorbeeld: Yat, Yujo.
   • Sommige tijden en mensen van infinitief werkwoorden klaar in -ow vervoegen met Y. Bijvoorbeeld: vluchten / huYeron, concluderen / concluderenYof, invloed, invloedYeen.
5. Regels van G en J
   • Infinitief werkwoorden met J worden vervoegd met dezelfde letter. Bijvoorbeeld: metjplaats / metjugo / metjugaron, kanjoor / kanjeemos massajoor / massajaaron.
   • De letter G in combinatie met de letter E en I hebben een sterke klank. Bijvoorbeeld: EUgenia, gigGezien, genial.
   • Als het geluid van dit geluid zacht is, moet een U die gedempt is tussen de G en de E of de I. worden geplaatst. Bijvoorbeeld: guiso, goorlog.
   • De umlaut het is alleen geschreven voor de gevallen waarin de lettergreep -gü de klank van de U. vereist. Normaal gesproken is in dergelijke gevallen de of het is stom, maar in bepaalde woorden markeert de umlaut het geluid. Bijvoorbeeld: ungüento, güero, pingofino
6. Regels van de R
   • RR wordt alleen gebruikt in de intervocalische positie. Zelfs als woorden met dat geluid beginnen, met de r "sterk", zal het nog steeds met slechts één letter worden geschreven. Bijvoorbeeld: rsnel, revolutionair, rio, geloofrrgansrril, correh.

Spellingsregels voor accentuering

1. De scherpe woorden ze hebben een accent als ze eindigen op N, S of klinker. Dit is de naam die wordt gegeven aan woorden waarvan de beklemtoonde lettergreep de laatste is. Bijvoorbeeld: vrachtautonee, trepó, kraanz, geverfdr.
2. De serieuze woorden een accent hebben als ze eindigen op een andere medeklinker dan N of S. Woorden waarvan de beklemtoonde lettergreep de voorlaatste lettergreep is, worden zo genoemd. Bijvoorbeeld: martyr, inútiik, jongnee, metenzo.
3. De esdrújulas woorden ze hebben altijd een accent. Dit is de naam die wordt gegeven aan woorden waarvan de beklemtoonde lettergreep de voorlaatste of vorige is (sobreesdrújulas). Bijvoorbeeld: het isdrújula, fosforum, ACmara.
4. De bijwoorden eindigend op -mind behoudt een tilde als de bijvoeglijke naamwoorden waar ze vandaan komen het hebbenook. Bijvoorbeeld: inúnuttig, úde laatste tijd, úenkel en alleen.
5. De eenlettergrepige worden niet benadrukt, tenzij er een risico bestaat op grammaticale dubbelzinnigheid. Dat is het geval bij twee verschillende woorden die hetzelfde gespeld zijn en differentiatie vereisen via de tilde diakritisch. Bijvoorbeeld: éhij / hij, más / meer, cómo, as, de / dé.
6. Wanneer een zwakke klinker in a tweeklank een accent neemt, wordt het als een afzonderlijke lettergreep behandeld. De tweeklank pauze heet hiaat. Bijvoorbeeld: maiz, ikaúd, rIAnse, tios.
7. De Samengestelde woorden, als ze bij elkaar komen, verliezen ze (de eerste) en behouden (de tweede) de tildespelling. Bijvoorbeeld: wij zeggenéoptimaal, logicosemáauthentiek.

Spellingsregels voor interpunctie

1. Het komt nooit door een komma tussen onderwerp en hoofdwerkwoord (tenzij het een subsectie is). Bijvoorbeeld: De hond at weinig. (Het is onjuist) / De hond at weinig toen we aankwamen. (het is goed).
2. De Uitroeptekens en ondervraging komen in paren. In tegenstelling tot andere talen, moeten in het Spaans het begin en het einde van de vraag of uitroep worden geschreven met de tekens: ¡! J?. Bijvoorbeeld: ¿Wil je komen?¡Wat een plezier!
3. De nieuwe paragraaf wordt gebruikt om de ene alinea van de andere te scheiden.
4. Na een punt, moet altijd met een hoofdletter worden geschreven in het volgende woord, behalve de afkortingen. Bijvoorbeeld: Hallo. VraagIk wil graag een kamer reserveren. / Tussen het jaar 6000 a. C. Y 3.000 v.Chr C. zoen ontwikkelde het stadium dat bekend staat als Neolithicum.

Zie ook

Accentuering

normatief

Interpunctie

Frequente verwarring