Voorbeeld van analyse Aura De Carlos Fuentes

Carlos Fuentes Door een innovatief verhaalvoorstel is hij erin geslaagd een geweldig verhaal te creëren dat verder gaat dan de wereld van het echte en het onwerkelijke, het tastbare en het ontastbare, de droom en het leven. Een verhaal voorbij geesten, een verhaal van liefdes gevonden in een tijd zwevend in een veronderstelling tussen het heden en de toekomst.

Aura, een werk van fictie, wordt verteld in de tweede persoon enkelvoud van het heden en de toekomst door een verteller alwetend, een verteller die alles weet, zozeer zelfs dat hij ons in de toekomst veel van het verhaal vertelt met een innovatief.

Cadeau:
“Je pakt je portfolio en laat de fooi achter. Denk je dat een andere jonge historicus, in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die van jou... "

Toekomst:
"Je zult die dag leven, identiek aan de anderen, en je zult het je niet meer herinneren tot de volgende dag, wanneer je aan tafel in de kantine gaat zitten..." (BRONNEN: 1962; 12)

Het gewicht van het verhaal valt ongetwijfeld op de ruimte, de setting die door Carlos. wordt gebruikt Fuentes verwijst me meteen naar een gotische tijd, naar een Holland vertegenwoordigd in een schilderij van Rembrandts. Zwarte achtergronden, ondoorzichtige gezichten, lichamen besprenkeld met een paar lichtstrepen.

We kunnen het belang van ruimte gaan bepalen vanaf het moment dat Felipe Montero de krant voor het eerst leest. Doorgaan met eindeloze beschrijvingen om de toon te zetten.

“Donceles (...) nummer 815 in dit conglomeraat van oude koloniale paleizen draaide reparatiewinkels, horlogewinkels, schoenenwinkels en zoetwaterwinkels." (BRONNEN: 1962: 13)

Het huis ligt in het centrum van Mexico-Stad, maar het lijkt vanaf het begin een onbewoond huis te zijn dat door de tijd en het zonlicht is verlaten. Een overblijfsel tussen de winkels eromheen, een huis dat ons terugvoert naar vroeger, naar de tijd van de pracht van het stadscentrum.

"Je speelt tevergeefs met dat handvat, die koperen hondenkop, versleten, zonder reliëfs..." (BRONNEN: 1962: 13)

Binnen het hele verhaal zijn er twee basiselementen van de omgeving die de hele tijd worden benadrukt. De eerste (om ze een eenvoudige bestelling te geven) is de geur. Het ruikt altijd muf, oud, mos, rotte wortels, omheining. Het bovenstaande bevestigt opnieuw de mogelijke verwaarlozing van het huis of de verwaarlozing en het halfduister waarin het zich bevindt.

"Je ruikt het mos, de vochtigheid van de planten..."
"De geur van vochtigheid, rotte planten ..."
"Je klopt op die deur die ruikt naar oud en nat dennenhout..."

Het gebrek aan zichtbaarheid, de duisternis van het huis wordt perfect weerspiegeld in de verheerlijking van de reukzin, dus al deze elementen aromatisch geven een totale ondersteuning en geven een echte toon aan het werk, want hierdoor realiseren we het bestaan ​​van meubels, patio's, zult u zich herinneren, enz. Het is bekend dat wanneer je het ene zintuig nodig hebt, je het goedmaakt met een ander.

Er is een zin die ik hieronder citeer en die ons met zekerheid laat zien in welke mate van visuele verstikking het huis was.

"Je glimlacht als je je realiseert dat het schemerlicht genoeg is geweest om je te verblinden en contrasteert met de somberheid van de rest van het huis." (BRONNEN; 1962: 22)

Het andere element is de kleur groen, misschien wel de sterkste intertekst in het hele stuk en wordt gepresenteerd met twee verschillende aanduidingen. Het groen in Aura's jurk, het groen in haar ogen, in de fluwelen gordijnen. Het is een oproep tot leven, tot planten, tot het bos en vooral tot de jeugd. Een contrasterend beroep op de afwezigheid van fysieke jeugd voor comfort.

"Aura gekleed in het groen, met dat taft gewaad..."
De groene ogen van troost..."

Groen symboliseert de jonge liefde van Consuelo voor haar man, een liefde die blijft leven ondanks de schade van de tijd en is representatief om te begrijpen dat Aura en Consuelo hetzelfde zijn wanneer Felipe de. ziet Foto's.

“... Vandaag wordt mevrouw Consuelo honderdnegen jaar (...) altijd in het groen gekleed. Altijd mooi, zelfs over honderd jaar."

Het feit dat Carlos Fuentes de kleur groen te veel gebruikt, ondersteunt hem om het idee van de jeugd van Consuelo's liefde in Aura te versterken, ter ondersteuning van het idee van die dualiteit die tussen de twee bestaat, het idee van een Consuelo die ooit de mooiste, jonge, aantrekkelijk, een groene Consuelo die geen kinderen kon krijgen en die haar ertoe brengt een wezen te verwekken dat deel uitmaakt van haar leven, het is een deel van haar, zij regelt het.

"... ze at met die dodelijke hond, alsof ze wachtte op een impuls van haar eigen om de lepel, het mes te nemen ..."

Het groen van het mos, het slijm van de fles, het groen van het brons ondersteunt het idee van een oude Consuelo fysiek symboliseert dat beschimmelde groen het verstrijken van de tijd op intacte dingen zoals de liefde van de Mevr. Ballesteros aan haar man, hoe intact het huis door de jaren heen is geweest. Het vertegenwoordigt een huis waar het leven niet door lijkt te zijn gegaan, een huis waar vochtigheid en duisternis aan de oppervlakte zijn.

'Twee kookplaten onder zilveren pannen en een oude fles glimmend van het groenige slijm dat hem bedekt.'

Consuelo is in vele jaren niet aangeraakt, Consuelo is over haar hele lichaam bedekt met beschimmeld groen en verlangt ernaar om bedekt te zijn met het groen van Aura's jurk. Consuelo is die bloem die niet zou sterven met het verstrijken van de tijd, ze zou sterven totdat ze de AURA van haar man vond.