Voorbeelden van hoofdvertellers

Hoofdverteller

De hoofdpersoon verteller treedt op wanneer de persoon die het verhaal vertelt de hoofdpersoon van het verhaal is en de plot in eerste persoon. Bijvoorbeeld: Ik luisterde aandachtig naar zijn woorden; Ik probeerde mezelf zo goed mogelijk in bedwang te houden, maar de manier waarop hij tegen ons allemaal loog, zorgde ervoor dat ik mijn verontwaardiging niet kon verbergen.

Kenmerken van de hoofdverteller

Voorbeelden van hoofdpersoon verteller

1. Het was alsof ik in een dystopie leefde. In die tijd kwamen boeken als 1984, Fahrenheit 451 en zelfs Brave New World altijd in me op. En niet te vergeten The Handmaid's Tale. Door de straat op te gaan om wat boodschappen te doen, voelde ik me een crimineel. En de veiligheidstroepen moesten me laten voelen. Naar een winkel of markt gaan was een hele odyssee: lange rijen, praktisch geplunderde panden waarin alles wat essentieel was om te overleven schaars was. 'S Morgens was de stilte zo dat ik geluiden begon te horen die ik nog nooit eerder had gevoeld. De vogels zongen weer, of misschien altijd al, maar het lawaai van het openbaar vervoer had het al die jaren overschaduwd. Soms voelde ik me leeg; mijn borst vernauwde zich en ik wilde schreeuwen tot ik ontplofte. Al heb ik ook leren genieten van een paar kleine dingen: de sterren, de zonsondergang en zelfs de dauw die 's ochtends mijn tuin bedekte.
   instagram story viewer
2. De plaats was vol met mensen. De hal, die overdag zo ruim leek, leek vanavond klein. Maar het leek de mensen niet te deren. Ze dansten en lachten allemaal. Muziek deed de muren rommelen, terwijl de lichten nauwelijks hielpen om sommige gezichten te identificeren. Ik had het gevoel dat ik aan het verdrinken was. Hij wenste dat hij niet was gegaan; Ik verlangde naar mijn huis, mijn schone lakens, de stilte en mijn vloerlamp. Tot ik hem plotseling zag, diep daar, ver weg, met een glas in zijn hand. En ik zag dat hij naar me keek. Hij hief zijn hand op om me te begroeten en gebaarde dat ik dichterbij moest komen. Vanaf dat moment stoorde het geluid, het gebrek aan lucht en de hitte me niet meer en was het gebrek aan licht geen probleem meer.
3. Ik was trots. Voor het eerst in mijn leven was ik trots om te zien hoe die patiënt, in wie niemand geloofde... Toen hij bij de kliniek aankwam, die iedereen als dood beschouwde, verliet hij het gebouw uit eigen beweging. media. En hij wist dat hij vanaf die dag een normaal leven zou kunnen leiden, zoals hij had voordat hij naar deze plek kwam. Ik herinner me de emotie van zijn vrouw, de vreugde waarmee zijn kinderen hem omhelsden en ik voelde dat het het waard was, dat het echt de moeite waard was om weinig te slapen en zo hard te proberen. De vergelding was een andere. Het was om te zien hoe de mensen die door die glazen deuren kwamen weer tot leven kwamen en dat we misschien in dat nieuwe leven een kleine plaats innamen.
4. Ik stak een sigaret op en maakte me klaar om op hem te wachten. Ik wist dat het zou komen; maar ik wist dat hij zou worden gesmeekt, dat hij de tijd zou nemen om te komen, en dat hij me zou doen beseffen dat hij niet eens last had van te laat komen. Hij zou doen alsof hij het niet had gemerkt. Ik vroeg de serveerster om een ​​whisky en maakte me klaar om te wachten. Terwijl ik die geelachtige vloeistof van dubieuze oorsprong dronk, begon ik me te herinneren hoe hij mijn moeder behandelde, de keren dat hij haar negeerde. Die zaterdagochtenden kwamen ook in me op, toen ik mijn voetbalwedstrijden had en ze er alleen was om me aan te moedigen en mijn doelen te vieren. Hij kwam nooit opdagen. En hij deed niet eens zijn best om een ​​excuus te verzinnen om zijn afwezigheid te argumenteren: hij... bleef in bed tot de middag, toen hij opstond, de koelkast opende en het eerste pakte gevonden. Hij zou op de bank zitten en tv kijken terwijl hij kauwde en dat vervelende geluid maakte dat ik nog steeds kan horen. Het tafereel herhaalde zich elke zaterdag, waarin ik altijd dat bruine gewaad droeg, dat elke keer als ik het me herinner mijn maag draait. Ik opende mijn portemonnee, legde een paar munten op tafel en verliet die walgelijke bar, hoofd naar beneden, voorkomend dat ik hem tegen het lijf liep op weg naar de auto.
5. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld als die dag, op die auditie, waarin talent er niet toe leek te doen, intonatie een bijzaak was en een instrument kunnen bespelen was niet eens een pluspunt. Het enige dat telde bij deze casting waren de afmetingen, het uiterlijk, de kleding die ze droeg. Voordat het mijn beurt was om het podium op te gaan, verliet ik die afschuwelijke plek en gaf een de deur dichtslaan - waar niemand om gaf - gewoon om wraak te nemen, om de woede kwijt te raken die me daarbij binnenviel moment.

Volgen met: