Literaire tekst over liefde

Hieronder vindt u enkele fragmenten van literaire werken die het onderwerp liefde behandelen, evenals een korte beoordeling van hun respectievelijke auteurs.

"De liefhebbende" (fragment)

Auteur: Jaime Sabines

Geslacht: poëzie

De geliefden zwijgen.

Liefde is de fijnste stilte,

De meest bevende, de meest ondraaglijke.

De liefhebbenden zoeken,

de liefhebbenden zijn degenen die in de steek laten,

Zij zijn degenen die veranderen, degenen die vergeten.

Je hart vertelt je dat je nooit zult vinden,

ze vinden niet, ze zoeken.

De geliefden worden gek

omdat ze alleen zijn, alleen, alleen,

zichzelf geven, zichzelf de hele tijd geven,

huilen omdat ze de liefde niet redden.

Ze geven om liefde. De liefhebbende

ze leven van dag tot dag, meer kunnen ze niet doen, ze weten het niet.

Ze gaan altijd weg

altijd ergens.

Zijn aan het wachten,

ze verwachten niets, maar ze wachten.

(…)

Over het fragment en de auteur

Jaime Sabines (1926-1999) was een dichter en politicus van Mexicaanse nationaliteit, bekend als "de sluipschutter van de literatuur" en beschouwd als een van de grote Mexicaanse literaire makers van de 20e eeuw. Hij publiceerde talrijke dichtbundels waarin de liefde sterk aanwezig is, hoewel tegen het einde van zijn leven zijn werk meer politiek werd.

Sabines ontving ook talrijke prestigieuze nationale onderscheidingen van literatuur, zoals de Xavier Villaurrutia-prijs (1973) of de Nationale Prijs voor Wetenschappen en Kunsten op het gebied van Taal- en Letterkunde (1983).

Oosten gedicht Het maakt deel uit van een van zijn laatste werken en is misschien wel de bekendste van de auteur. Hoewel we hier slechts een fragment hebben getoond, is het mogelijk om te zien dat het een Omschrijving poëzie van verliefden, hun gedrag en hun obsessies, geobserveerd door de dichter zonder erbij betrokken te raken, als iemand die een fenomeen van de natuur.

"Hinkelspel" (fragment)

Auteur: Julio Cortazar

Geslacht: Roman

Ik raak je mond aan, met een vinger raak ik de rand van je mond aan, ik trek het alsof het uit mijn hand komt, alsof je mond voor het eerst op een kier staat, en het is genoeg voor mij om de ogen om alles ongedaan te maken en opnieuw te beginnen, elke keer dat ik geboorte geef aan de mond die ik verlang, de mond die mijn hand kiest en op je gezicht tekent, een mond gekozen uit allen, met soeverein Vrijheid, door mij gekozen om het met mijn hand op je gezicht te tekenen, en dat voor een willekeurig die ik niet probeer te begrijpen, komt precies overeen met je mond die lacht onder degene die mijn hand je trekt.

Je kijkt me aan, je kijkt me nauw aan, dichterbij en dichterbij en dan spelen we Cyclops, we kijken steeds dichterbij en onze ogen worden groter, naderen elkaar, overlappen elkaar en de Cyclopen kijken elkaar aan, ademen in verwarring, hun monden ontmoeten elkaar en vechten warm, bijten op hun lippen, nauwelijks zijn tong op zijn tanden rustend, spelend in hun omhuizingen waar de zware lucht komt en gaat met een oud parfum en een stilte. Dus, mijn handen proberen in je haar weg te zinken, strelen langzaam de diepte van je haar terwijl we kussen alsof onze mond vol bloemen of vissen was, met levendige bewegingen, met geur donker. En als we onszelf bijten, is de pijn zoet, en als we verdrinken in een korte en verschrikkelijke gelijktijdige ademhaling, is die onmiddellijke dood prachtig. En er is maar één speeksel en slechts één smaak van rijp fruit, en ik voel je tegen me beven als een maan in water.

(…)

Over het fragment en de auteur

Julio Cortazar (1914-1984) was een schrijver en vertaler van Argentijnse nationaliteit, beschouwd als een van de grootste Latijns-Amerikaanse auteurs van de 20e eeuw. Als lid van de zogenaamde "Latijns-Amerikaanse Boom", is zijn werk geclassificeerd als experimenteel en surrealistisch, en daarin overheerst poëtisch proza, hoewel hij in wezen een schrijver van verhalen en romans.

Het fragment dat we hebben gepresenteerd behoort tot zijn roman Hinkelspel (1963), misschien wel het bekendste werk van de auteur, waarin hij een geheel nieuwe manier van lezen voorstelde roman, die de lezer de mogelijkheid biedt om tussen hoofdstukken te springen of zijn eigen volgorde van lezing. Om deze reden wordt het vaak "antinovela" of "contranovela" genoemd. De plot heeft te maken met de liefde van de hoofdpersoon, Horacio Oliveira, met een Uruguayaanse vrouw genaamd Lucía, die door de hele roman de bijnaam "La Maga" krijgt.

“De dubbele vlam. Liefde en erotiek” (fragment)

Auteur: Octavio Pazi

Geslacht: Toets

Liefde is een van de reacties die de mens heeft bedacht om de dood in de ogen te kijken. Uit liefde stelen we van hem terwijl hij ons een paar uur doodt, die we soms veranderen in het paradijs en andere keren in de hel. In beide opzichten is de tijd ontspannen en is het niet langer een maatstaf. Voorbij geluk of ontrouw, zelfs als het beide is, is liefde intensiteit; Hij schenkt ons geen eeuwigheid maar levendigheid, die minuut waarin de deuren van tijd en ruimte op een kier staan: hier is daar en nu is altijd. In de liefde is alles twee en heeft alles de neiging één te zijn (…).

Over het fragment en de auteur

Octavio Pazi (1914-1998) is een van de grote namen in de Latijns-Amerikaanse literatuur. Hij was een Mexicaanse dichter, essayist en diplomaat, winnaar van de Cervantes-prijs in 1981 en de Nobelprijs voor literatuur in 1990. Zijn omvangrijke en experimentele werk is moeilijk in één stijlrichting in te delen, aangezien hij zich als dichter in verschillende artistieke stromingen waagde. Hun essaysAan de andere kant worden ze zeer gewaardeerd en behandelen ze onderwerpen die zo verschillend zijn als liefde, de denkbeeldige constructie van Latijns-Amerika of de oorsprong van het leven. poëzie.

In dit fragment dat we uit zijn essay hebben gehaald De dubbele vlam. Liefde en erotiek (1993), is de manier waarop hij reflecteert op de aard van liefde te zien. Het is een boek waarin hij probeert uit te leggen hoe we in het Westen over liefde hebben gedacht, van de oudheid tot de huidige tijd, en dat doet hij door middel van een taal die rijk is aan metaforen en van een duidelijk poëtisch tintje.

"The Ingenious Hidalgo Don Quichot de La Mancha" (fragment)

Auteur: Miguel de Cervantes

Geslacht: Roman

De hemel heeft me, zoals je zegt, mooi gemaakt, en wel op zo'n manier dat mijn schoonheid je ontroert, zonder iets anders krachtigs te zijn; en voor de liefde die je me toont, zeg je, en wil je nog steeds, dat ik verplicht ben om van je te houden. Ik weet, met het natuurlijke begrip dat God mij heeft gegeven, dat alles wat mooi is vriendelijk is; maar ik ben niet in staat om dat te doen, omdat ik bemind ben, wat bemind wordt, is gebonden aan schoonheid om degenen lief te hebben die ervan houden. En meer nog, dat het zou kunnen gebeuren dat de minnaar van het mooie lelijk was, en omdat het lelijke het waard is gehaat te worden, is het heel verkeerd om te zeggen: “Ik hou van je omdat het mooi is; laat me liefhebben, ook al is het lelijk ”. Maar voor het geval de schoonheden gelijk lopen, niet om die reden zouden de wensen, dat niet alle schoonheden verliefd worden; dat sommigen het uitzicht toejuichen en de wil niet opgeven; dat als alle schoonheden verliefd zouden worden en zich zouden overgeven, het een verwarde en misleide wil zou zijn, zonder te weten waar ze zouden stoppen; omdat, aangezien de prachtige onderwerpen oneindig zijn, de verlangens oneindig moesten zijn. En, zoals ik heb gehoord, ware liefde is niet verdeeld en moet vrijwillig zijn en niet gedwongen. Omdat dit zo is, zoals ik denk dat het is, waarom wil je dat ik mijn wil met geweld opgeef, niet meer gedwongen dan je zegt dat je veel van me houdt?

Over het fragment en de auteur

Miguel de Cervantes Saavedra (1547-1616) is de grootste auteur van Spaanse brieven. Hij was een in Spanje geboren dichter, romanschrijver en toneelschrijver, de auteur van vele werken van wat wordt beschouwd als de eerste moderne roman: De geniale heer Don Quijote van La Mancha (1605), een van de grootste werken van universele literatuur en het op één na meest vertaalde en gepubliceerde boek in de geschiedenis van de mensheid, na de Bijbel.

Dit fragment dat we hebben gekozen, toont echter niet Don Quichot of zijn trouwe schildknaap, Sancho Panza, maar maakt deel uit van de monoloog van de pastoor Marcela, die voor haar tijd in zeer geavanceerde termen verwijst naar liefde en verliefd worden, wat ongetwijfeld een staaltje is van het genie van Cervantes. Pastor Marcela is bijna een voorloper van het feminisme, aangezien ze de eenzaamheid van het platteland verkiest om de liefdevolle mandaten te aanvaarden die de maatschappij aan vrouwen oplegt.

Wat is een literaire tekst?

EEN literaire tekst is een type schrijven dat verder gaat dan het loutere feit van het communiceren van een idee of betekenis en dat toewijding, daarom, om de lezer een esthetische ervaring te bieden, dat wil zeggen een ervaring van de schoonheid. Dit betekent dat een literaire tekst niet alleen veel belang hecht aan wat hij zegt, maar ook aan hoe hij het zegt en de veelheid aan betekenissen die hij met de juiste woorden kan uitdrukken.

Literaire teksten maken al sinds de oudheid deel uit van de artistieke traditie van de mensheid, dat wil zeggen van de literatuur, en zijn georganiseerd in grote groepen die bekend staan ​​als genres, die min of meer basiskenmerken hebben gemeenschappelijk. Momenteel, literaire genres zijn: poëzie, verhaal (het verhaal, de roman, de kroniek) en dramaturgie (d.w.z. theatrale teksten).

Referenties:

• "Soorten teksten" in Wikipedia.
• "Jaime Sabines" in Wikipedia.
• "Octavio Paz" in Wikipedia.
• "Julio Cortázar" in Wikipedia.
• "Miguel de Cervantes" in Wikipedia.

Volgen met: