Literair essay over liefde

Literair essay over liefde

Liefde in de literatuur: dat geweldige thema van altijd

Dat zei de Argentijnse auteur Jorge Luis Borges: er zijn maar twee onderwerpen om over te schrijven: dood en liefde, elk geïnspireerd op de twee grote werken van de westerse literaire traditie: de Ilias en de Odyssee. De eerste is een strijderslied, waarvan de openingszin (“zing, oh, muze, de toorn van de bleke Achilles”) zinspeelt op woede en waarvan de pagina's vol staan ​​met confrontaties, doden en strijd. De tweede daarentegen is een lied over thuiskomen, over het verlangen naar de armen van de geliefde en over het verlangen naar een eigen plek.

Van deze twee opties die Borges biedt, zullen we ons in dit essay wijden aan het nadenken over de tweede. Het liefdesverhaal in zijn vele varianten is ongetwijfeld een van de grote thema's van de westerse traditie, aanwezig door duizenden jaren van verhalen. De Grieken wisten er zelfs een centrale waarde aan te geven onder menselijke emoties: er is de geduldige Penelope die volgens Homerus de terugkeer van Ulysses afwachtte door een jurk die ze 's nachts afwikkelde, onder de urgentie van degenen die haar man wilden vervangen in de troon. Maar er is ook Achilles' liefde voor Patroclus, zijn minnaar en metgezel die sneuvelde in de strijd, die hem dwingt terug te keren naar de strijd midden in de Trojaanse oorlog: een oorlog die, het begon overigens ook toen de Trojaanse Paris Alexander smoorverliefd werd op Helena, de koningin en vrouw van Menelaus, en haar ontvoerde om zijn partner te worden.

Liefde neemt een leidende maar verschrikkelijke plaats in in de literaire traditie van het Westen. En het is dat bijna elk mogelijk complot het zaad van liefde in zijn baarmoeder draagt: de verschrikkelijke misdaden van hatelijke minnaars (zoals Medea en Othello) of degenen wiens liefde onmogelijk is (zoals Romeo en Julia); de ongepubliceerde avonturen van hen die bewogen worden door liefde en verlangen (zoals Don Quichot gedreven wordt door liefde voor Dulcinea en de Griekse rapsodie Orpheus gedreven door liefde voor Eurydice om haar in de hel te zoeken); of zelfs de durf die liefde mogelijk maakt, klassenbarrières en sociale conventies doorbrekend (zoals in het geval van Tristán en Isolde, of Bernardo en Eloísa). Liefde is de motor van de verhalen van het Westen geweest en is dat nog steeds.

Veel van de manieren om liefde te vertellen, brachten hun eigen categorieën voort die tegenwoordig van kracht zijn. De sensuele en libertijnse liefde van de beroemde Don Juan onderscheidt zich nog steeds van de Spaanse traditie die, in plaats van eeuwigheden aan te bieden, er tevreden mee is om het moment ten volle te leven voordat hij van een meisje naar de andere, van de platonische en maagdelijke liefde van Tristan en Isolde, die hun gevoelens niet corrumpeert met de geneugten van de vlees. Kortom, het literaire verhaal is in staat geweest om een ​​kaart van coördinaten te tekenen op de manier waarop we door de geschiedenis van de mensheid hebben begrepen wat het is om lief te hebben.

Een ander belangrijk gebied in dit verband is dat van poëzie. De liefdes- en erotische gedichten behoren tot de oudste lyrische traditiesMisschien omdat mensen altijd mooie of intense woorden nodig hebben gehad om hun eigen emotionaliteit te weerspiegelen, en dat is het werk van dichters. Tot de belangrijkste namen in liefdespoëzie behoren die van de Italiaanse Petrarca en zijn sonnetten voor Laura, of die van Dante Alighieri voor zijn geliefde Beatrice, erfgenamen van een Grieks-Romeinse traditie waarin homoseksuele liefde haar plaats had, zoals blijkt uit de verzen van Safo, de beroemde dichter van het eiland Lesbos.

Het interessante is dat in de loop van de tijd de manier waarop we over liefde schrijven uiteindelijk de manier heeft gevormd waarop we dit gevoel beleven. Liefdesliteratuur werd uiteindelijk ook een school voor liefde, in plaats van de exclusieve weerspiegeling ervan. Het was een algemeen verschijnsel dat na de publicatie van werken van tragische liefde, zoals de Werther van Goethe in 1774, imiteerden veel wanhopige geliefden de zelfmoord van de hoofdpersoon. Het woord "romantisch", dat we tegenwoordig gebruiken voor alles wat de traditionele visie op liefde en verliefdheid promoot, komt ook van een artistiek label en vooral literair, dat wil zeggen, uit de esthetiek van de romantiek, ontstaan ​​in het late achttiende-eeuwse Duitsland als een subjectivistische en nationalistische reactie op de rationele en kosmopolitische wereld van Illustratie.

Romantische liefde, hoofse liefde, tragische liefde... al deze categorieën zijn ontstaan ​​dankzij de invloed van de literatuur in de manier waarop we (elkaar) liefde vertellen. We hebben van emotie een krachtig verhaal en een poëtische gemeenplaats gemaakt, dat wil zeggen, een traditioneel maar onuitputtelijk onderwerp, met vele kanten. Hier is het bewijs van de eeuwigheid van liefde, maar ook van de macht die literatuur in het Westen uitoefent.

Referenties:

• "Liefde in Wikipedia.
• "Essay" in wikipedia.
• "Liefde, cultuur en seks" in de Elektronisch tijdschrift over motivatie en emotie (R.E.M.E.).
• "Liefde in het Westen, tussen lijden en vreugde" door Loreley Gaffoglio in de krant De natie (Argentinië).
• "Liefde in Stanford Encyclopedia of Philosophy.
• "Liefde (emotie)" in De Encyclopedia Britannica.

Wat is een essay?

De toets het is een literair genre van wie tekst Het wordt gekenmerkt door te zijn geschreven in proza ​​en door een specifiek onderwerp vrijelijk aan te pakken, gebruikmakend van de argumenten en de waardering van de auteur, evenals de literaire en poëtische middelen die het mogelijk maken om het werk te verfraaien en de esthetische kenmerken ervan te versterken. Het wordt beschouwd als een genre geboren in de Europese Renaissance, vooral vrucht van de pen van de Franse schrijver Michel de Montaigne (1533-1592), en dat het door de eeuwen heen het meest gebruikte formaat is geworden om ideeën uit te drukken in een gestructureerde, didactische en formeel.

Volgen met: