Essay over Covid-19

Essay over Covid-19

Solidariteit en individualisme in de huidige Covid-19 pandemie

De pandemie veroorzaakt door het nieuwe SARS-CoV-2-coronavirus, dat de ziekte Covid-19 veroorzaakt, is een van de gebeurtenissen met de grootste wereldwijde impact in de afgelopen decennia, waarvan de gevolgen voor de economie, de vervoer-, zouden de politiek en de maatschappij voorbij de ziekte zelf kunnen duren.

Een ervan is echter strikt sociaal van aard: de pandemie heeft de noodzaak onderstreept van een meer solidariteit, meer toegewijd aan wederzijdse bescherming en meer bereid tot groepsinspanningen dan de liberale status-quo zou doen het is handig om toe te geven.

Zoals we goed weten, is Covid-19 een luchtwegaandoening die heel gemakkelijk van de ene persoon op de andere kan worden overgedragen, vooral in gesloten en slecht geventileerde omgevingen. Geschat wordt dat een nauw contact (minder dan twee meter) gedurende 15 minuten tussen een geïnfecteerd en een gezond persoon voldoende is om de ziekte naar dit De laatste en voor het grootste deel gevallen van besmetting kunnen worden herleid tot een specifieke en bepaalde omgeving: een gezellig samenzijn, een bezoek aan een familielid, een concert, enzovoort.

Gehoorzaam dus aan een preventieve logica die toegeeft niet in staat te zijn om snel en effectief onderscheid te maken tussen gezond en gezond de ziekte in het presymptomatische stadium of in de asymptomatische manifestatie hebben (het gevaarlijkste: niet voor de persoon in kwestie maar voor degenen die vol vertrouwen met hem in contact komen), is het algemene advies dat aan de wereldbevolking wordt gegeven samengevat Aan:

• Gebruik maskers of gezichtsmaskers om verspreiding van de ziekte te voorkomen (en de besmettingsmarges te verkleinen),
• Vermijd massa's mensen, vooral in gesloten en slecht geventileerde plaatsen,
• Pas social distancing toe, vooral bij kwetsbare mensen of mensen met comorbiditeiten
• Laat u vaccineren om het risico op infectie, overdracht, ziekenhuisopname en overlijden te verminderen.

Deze maatregelen benadrukken het contact met derden: niet alleen omdat ze een bron van besmetting kunnen zijn, maar omdat we ze zelf de virus en je leven op het spel zetten. Dit laatste is, in het licht van de matige sterftemarge van de ziekte (4,7%), die voor een groot deel ook afhankelijk is van extra-sanitaire factoren, misschien wel de meest ernstige van de zaak.

De ziekte is mogelijk niet erg dodelijk voor: populaties heel, maar het zal grote schade aanrichten aan degenen die aan andere ziekten lijden, een verminderde afweer hebben of ouderen zijn.

Hoewel deze informatie bekend is sinds het begin van de pandemie, en gebeurtenissen die zo tragisch zijn als de "gerontocide" door Covid-19 in Italië in de tweede helft van 2019, zouden moeten nog vers in het collectieve geheugen liggen, wijst alles erop dat dit voor jonge en relatief gezonde populaties neerkomt op een verklaring van immuniteit, dat wil zeggen van straffeloosheid.

In veel landen is de rebellie en onverschilligheid van de jonge (en niet zo jonge) in het aangezicht van massale sanitaire maatregelen, zoals quarantaines, of gewoon vanwege de noodzaak om een gezichtsmasker.

Zelfs onder de meest georganiseerde samenlevingen lijkt een diep individualistische geest zich te verspreiden: tot september 2021 werden in Spanje meer dan 1000 clandestiene feesten onderbroken, in degenen die het masker niet gebruikten, de vastgestelde limiet van mensen in dezelfde gesloten omgeving niet werd gerespecteerd, of een andere sanitaire norm werd geschonden, volgens de bronnen journalistiek.

En hoewel elke overheidsmaatregel kan worden onderworpen aan de toetsing van wettigheid en filosofie, lijkt het niet een georganiseerd debat geven over waar de "vervangbare" vrijheden eindigen in een tijd van risico zoals een pandemie. Integendeel: het idee van “Vrijheid"Om onverantwoordelijkheid te rechtvaardigen tegenover het collectief, of het voorrecht van persoonlijke genoegens boven het leven van derden.

Solidariteit versus vrijheid

Het gebrek aan solidariteit tijdens de pandemie is echter niet exclusief voor jongeren. Noch van de anti-vaccin militanten of andere verschillende pseudo-ideologische flat-Earthers, die zich verspreiden in de Westerse samenlevingen beschermd door de vrijheid om wetenschappelijke informatie te negeren of, misschien, de vrijheid om culten.

Het volstaat om naar de wereldwijde distributie van vaccins te kijken om te beseffen dat regeringen over de hele wereld op een gelijkwaardige manier te werk gaan: terwijl 15 miljoen doses vaccins Amerikanen tegen Covid-19 worden afgewezen vanwege een overweldigend gebrek aan vraag, andere landen van de wereld worden geconfronteerd met de pandemie en zijn niet in staat om zelfs maar 2% van hun respectieve populaties.

Het hamsteren van vaccins in de zogenaamde "eerste wereld" is dus nog een aspect van het gebrek aan solidariteit dat onze tijd kenmerkt. Zelfs niet de argument van het verschijnen van nieuwe varianten in gebieden waar het virus zich vrij verspreidt - wat zou kunnen leiden tot het verschijnen van nieuwe en gevaarlijkere varianten die negeren de bescherming die vaccins bieden - lijkt voldoende om de wereldwijde aandacht te vestigen op een heel simpele waarheid: mondiale problemen vragen om oplossingen globaal.

De vrijheid om de quarantaine, zo verdedigd door westerse burgers, niet te gehoorzamen, wordt dan nog een vorm van klassenprivilege, voor zover de armste landen geen andere keuze hebben dan de bevolking te onderdrukken om te voorkomen dat de besmetting. Internationale solidariteit, ook als die zich vertaalt in een grotere toekomstgarantie voor de lokale bevolking, lijkt geen prioriteit op de agenda van de grote naties te zijn.

Een grimmige conclusie

Het is hoogst onwaarschijnlijk dat Covid-19 de komende maanden of jaren op magische wijze zal verdwijnen. De instrumenten die tot onze beschikking staan ​​om het te bestrijden zullen ongetwijfeld worden verfijnd, hand in hand met de technologie en de innovatie die kenmerkend zijn voor onze tijd: uiteindelijk zal er een beter en effectiever vaccin worden ontwikkeld, of zal er een effectieve behandeling tegen het virus worden gevonden. Maar zolang dit niet gebeurt, komen de levens van de zwaksten in gevaar.

De vraag die we ons dus zo snel mogelijk moeten stellen, is hoe we het geweten van de burgers van het Westen kunnen bevorderen om hen ervan te overtuigen dat de medewerking en wederzijdse bescherming zijn factoren die een sleutelrol hebben gespeeld in de evolutie van onze soort.

Referenties:

• "Essay" in Wikipedia.
• "Covid-19" in Wikipedia.
• "Coronavirusziekte (COVID-19)-uitbraak: richtlijnen voor het publiek" in de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).
• "Coronavirusziekte (COVID-19)" in de Pan-Amerikaanse gezondheidsorganisatie.
• "Nieuw coronavirus COVID-19" in de Ministerie van Volksgezondheid van Argentinië.

Wat is een essay?

De toets het is een literair genre, waarvan de tekst wordt gekenmerkt door te zijn geschreven in proza ​​en door vrijelijk een specifiek onderwerp te behandelen, gebruikmakend van de argumenten en de waardering van de auteur, evenals de literaire en poëtische middelen die het mogelijk maken om het werk te verfraaien en de esthetische kenmerken ervan te versterken. Het wordt beschouwd als een genre geboren in de Europese Renaissance, vooral vrucht van de pen van de Franse schrijver Michel de Montaigne (1533-1592), en dat het door de eeuwen heen het meest gebruikte formaat is geworden om ideeën uit te drukken in een gestructureerde, didactische en formeel.

Volgen met: