20 voorbeelden van Latijns-Amerikaanse verhalen

Latijns-Amerikaanse verhalen

De Latijns-Amerikaanse verhalen Het zijn korte verhalen die zijn geschreven door Latijns-Amerikaanse auteurs. Deze verhalen Ze zijn zeer gevarieerd, maar bevatten meestal elementen die verband houden met de tradities, gebruiken, realiteiten, mensen en landschappen van deze plek.

Deze verhalen zijn beïnvloed door de Spaanse literatuur, buitenlandse literatuur in het algemeen en de verschillende soorten verhalen van inheemse volkeren, zoals mythen en mythen. legendes.

De verhalen kunnen echte of fictieve gebeurtenissen vertellen en zijn verhalen die meestal de volgende structuur hebben:

Kenmerken van Latijns-Amerikaanse verhalen

Voorbeelden van Latijns-Amerikaanse verhalen

1. Preambule van de instructies voor het opwinden van een horloge. Van het boek Chronopios en roemverhalen (1962), door Julio Cortázar. Dit verhaal is, net als vele andere van Cortázar, vernieuwend omdat het de structuur van het traditionele verhaal verandert omdat er geen inleiding is, midden en einde, maar het is een beschrijving van de klokken en hun belang. Maar het verhaal heeft een ander effect, omdat ironie wordt gebruikt om de afhankelijkheid van mensen van materiële objecten aan te geven.
   instagram story viewer
2. Goede reis, meneer de president. Van het boek Twaalf pelgrimsverhalen (1992), door Gabriel García Márquez. Dit verhaal vertelt het verhaal van een president die zijn land verlaat vanwege een staatsgreep en aankomt in Zwitserland, waar hij een medische behandeling zal ondergaan. Op een dag ziet hij Homer, een persoon die hij uit zijn land kende en die tot zijn partij behoorde. Homer nodigt de president uit om bij hem thuis te eten, waar ook Lazara, de vrouw van Homer, zal zijn, maar het diner eindigt in een ruzie. Dit verhaal, hoewel het fictieve feiten vertelt, behoort tot het sociaal realisme, omdat het de situatie van staatsgrepen in Latijns-Amerikaanse landen aan de kaak stelt.
3. Luvina. Van het boek De brandende vlakte (1953), door Juan Rulfo. In dit verhaal zijn er twee vertellers, die elkaar door het verhaal heen afwisselen. De ene verteller is in de derde persoon en de andere in de eerste persoon. Het verhaal beschrijft een zeer arme stad en ver weg van alles, waar de wind erg sterk is en waar geen hoop is. De ik-verteller vertelt hoe hij door deze stad kwam, die Luvina heet. Hij is een leraar en hij ging naar Luvina om les te geven, maar nadat hij daar een tijdje had gewoond, zag hij de verlatenheid en de armoede en vertelde de dorpelingen dat ze naar een andere plaats konden verhuizen, maar ze wilden niet weg daar. Dit verhaal probeert de realiteit te laten zien van hoe Mexico was na de Mexicaanse revolutie van 1910.
4. Door Navegantes. Van het boek Trafalgar (1979) door Angélica Gorodischer. In dit verhaal gaat Trafalgar, de hoofdpersoon van alle verhalen, naar het huis van de persoon die het verhaal vertelt en vertelt hem zijn avonturen op een andere planeet, die lijkt op planeet Aarde, maar zich in een tijd in het verleden bevindt, vergelijkbaar met die van 1492. Op die planeet gaat hij naar een plek die op dat moment vergelijkbaar is met Spanje en blijft daar bijna twee maanden. Dit verhaal, samen met andere door de auteur, wordt gekenmerkt door het gebruik van ironie en door het hebben van vernieuwende elementen binnen het sciencefictiongenre.
5. De komst van de adelaar. Van het boek echte stad (1962), door Rosario Castellanos. De hoofdpersoon van het verhaal is Héctor, een man uit een adellijke familie die zijn oorsprong vindt in Spanje en verarmd is. Het verhaal vertelt hoe Hector opgroeide tot een volwassene. In dit stadium werkte de hoofdpersoon niet, maar gokte hij voortdurend en verkocht hij de objecten van zijn verarmde moeder. Later stierf zijn moeder en trouwde hij met een vrouw met veel geld om niet te hoeven werken. Héctor gaf ook geld uit aan zijn vrouw, die kort daarna overleed. Zonder financiële steun vroeg Héctor zijn kennissen om een ​​baan voor hem te vinden en kreeg zo een functie als gemeentesecretaris. In dit werk bedroog de hoofdpersoon voortdurend de inheemse bevolking om meer geld te krijgen. Het verhaal hekelt de seksistische relatie die Héctor heeft met zijn moeder en zijn vrouw en de gewelddadige relatie met inheemse volkeren.
6. Pierre Menard, auteur van Don Quichot. Van het boek Ficties (1944), door Jorge Luis Borges. Dit verhaal vertelt de intentie van Pierre Menard, een veronderstelde Franse schrijver, om Don Quichot te schrijven. In het verhaal staat dat deze auteur het boek van Cervantes niet wilde kopiëren maar het opnieuw wilde schrijven en dat het precies hetzelfde zou zijn als het origineel. Dit verhaal was, net als vele andere van Borges, erg belangrijk in de Argentijnse literatuur omdat het vragen oproept over de literatuurkritiek in relatie tot kopiëren, plagiaat en originaliteit, drie centrale thema's in het werk van de auteur Argentijns.
7. Paco Yunque. Van (1951) César Vallejo. Dit verhaal vertelt de eerste schooldag van Paco Yunque, de zoon van een werknemer van de rijkste man van de stad. Dorian Grieve, de zoon van de baas van Paco's moeder, zat ook op dezelfde school. Dorian irriteerde Paco op school en misdroeg zich in de klas, maar niemand schold hem uit, omdat hij de zoon was van een rijke man. Dit verhaal werkt als een sociale klacht, met betrekking tot de verschillende behandeling die mensen hebben in relatie tot de sociale klasse waartoe ze behoren.
8. Tlactocatzine uit de tuin van vlaanderen. In het boek De gemaskerde dagen (1954) door Carlos Fuentes. Dit verhaal is geschreven alsof het een dagboek is en vertelt het verhaal van een man die moest gaan zorgen voor een huis, waarin hij besefte dat er een geest woonde. De geest was van een vrouw, de vrouw van Maximiliano, een man die was neergeschoten. In dit verhaal worden twee verhalen verteld: het verhaal van de hoofdpersoon (het verhaal van het heden) en Carlota (de geest) en de geschiedenis van Maximiliano (de geschiedenis van het verleden), aangezien de brieven die ze in de krant hebben gestuurd, zijn opgenomen.
9. etsen. (1888) door Rubén Darío. Dit verhaal is een microverhaal, dat wil zeggen een heel kort verhaal. Het heeft niet de structuur van een verhaal, maar beschrijft eerder het werk dat sommige mannen doen, die smeden zouden kunnen zijn. Om dit te bereiken, worden verleden onvolmaakte werkwoorden gebruikt (bijvoorbeeld ze werkten, verhuisden, kleedden zich aan) dat wil zeggen, de acties gaan niet vooruit, maar zijn statisch, zoals in een afbeelding. Dit verhaal vertegenwoordigt het modernisme omdat de klassieke vertelling terzijde wordt geschoven en elementen van de schilderkunst worden gebruikt, zoals kleuren, contrasten, enz.
10. De dinosaurus. (1959) door Augusto Monterroso. Dit verhaal is een microverhaal met een heel korte zin. Dit verhaal is op grote schaal geanalyseerd door literaire kritiek. Een leeshypothese stelt dat de dinosaurus verwijst naar de PRI, een politieke partij die jarenlang in Mexico heeft geregeerd en daarom zo oud zou zijn als een dinosaurus. Een andere hypothese stelt dat de dinosaurus een probleem is, aangezien problemen nooit verdwijnen voordat ze zijn opgelost.
11. zoals de nacht. Van het boek Tijd oorlog (1959), door Alejo Carpentier. Dit verhaal vertelt in de eerste persoon de gebeurtenissen van vier mannen die ten strijde trekken. Elk verhaal speelt zich af op een ander moment in de geschiedenis, de Trojaanse oorlog, de 16e eeuw, de 17e eeuw en de 20e eeuw. Het centrale idee van het verhaal is om na te denken over wat er achterblijft als een jonge man ten strijde trekt (familie en liefde), en de gelijkenis van dit soort situaties in verschillende historische contexten.
12. De kousen van de flamingo's. Van het boek Jungle verhalen (1912) door Horacio Quiroga. Dit verhaal heeft de typische structuur en inhoud van een legende, hoewel het dat in werkelijkheid niet is, omdat het de vermeende oorzaak verklaart dat flamingo's roze poten hebben. In het verhaal wordt verteld dat er een feest was in de jungle en dat de flamingo's, die witte benen hadden, kousen wilden dragen om niet bespot te worden. De uil gaf ze een paar zogenaamde roze kousen om naar het feest te dragen.
13. Geef de Tlaxcalans de schuld. (1964) door Elena Garro. Dit verhaal is erg belangrijk in de Latijns-Amerikaanse literatuur omdat het behoort tot het magisch realisme, een genre dat realistische elementen vermengt met fantastische elementen. Het hoofdscenario is realistisch, Laura is aan het kletsen met Nacha in een keuken. Maar wat Laura vertelt heeft fantastische elementen: Laura, de hoofdpersoon, verhuist naar een andere ruimte, waar de verovering van Tenochtitlán plaatsvindt. Maar Laura reist niet in de tijd: verleden en heden bestaan ​​naast elkaar op hetzelfde moment.
14. de wisselwachter. Van het boek Complot (1952), door Juan José Arreola. Het verhaal vertelt het verhaal van een man die op een trein wacht en een andere man, de wisselwachter, arriveert. De twee personages beginnen te praten en de wisselwachter vertelt hem verhalen over het spoorwegsysteem die aan het fantastische grenzen. In dit verhaal lijkt ironie de realiteit te laten zien van de staat van het spoorwegsysteem en de mensen die erin werken.
15. Hoe de sterren werden geboren. Van het boek Hoe de sterren werden geboren (1987), door Clarice Lispector. Dit is een kinderboek dat Braziliaanse legendes bevat, maar dat de auteur een beetje heeft veranderd. Dit verhaal speelt zich af in de jungle, de personages zijn mensen van een origineel volk en het vertelt hoe de sterren zouden zijn ontstaan. Het verhaal gaat over de verschillende functies die mannen en vrouwen hadden. Het kan worden geïnterpreteerd als een kritiek op machismo omdat, hoewel mannen jaagden en vochten in confrontaties, vrouwen de leiding hadden over het dagelijkse werk.
16. De krokodil. (1962) door Felisberto Hernández. Dit verhaal is in de eerste persoon. De hoofdpersoon, een concertartiest, vertelt dat hij, omdat hij niet van muziek kan leven, kousen begint te verkopen. Om ervoor te zorgen dat mensen bij hem kopen, houdt hij zijn kopers voor de gek met een valse kreet. Het einde van het verhaal heeft een zeer krachtig effect omdat het bijna onwerkelijk is. Dit verhaal is, net als vele andere van deze auteur, baanbrekend omdat het een vreemd element in het verhaal introduceert.
17. de insigne. Van het boek Het woord van de wereld (1952), door Julio Ramón Ribeyro. Het verhaal vertelt het verhaal van een man die op straat liep en een badge in een vuilnisbak vond. Hij begon de badge te dragen en vanaf dat moment begonnen onbekende mensen hem gunsten en geschenken te geven. Hij begon vergaderingen bij te wonen waar mensen dezelfde insignes hadden en had veel banen dankzij het dragen van dit item. Dit verhaal is realistisch van stijl, maar bevat situaties die grenzen aan het ongeloofwaardige of extravagante.
18. De boom. (1939) door María Luisa Bombal. Brígida, de hoofdpersoon van dit verhaal, was getrouwd met een man van wie ze niet hield. Toen ze opmerkte dat de boom die ze vanuit haar huis zag was gevallen, besloot ze haar man te verlaten. Maar in de vertelling wordt Brígida begeleid en begeleid door klassieke muziekcomponisten, Chopin, Mozart en Beethoven. Dit verhaal vertegenwoordigt de frustratie van een huwelijk dat niet werkt en de mogelijkheid om de loop van het leven te veranderen.
19. het slachthuis. Door Esteban Echeverria. Het werd geschreven tussen 1838 en 1840, maar gepubliceerd in 1871. Dit verhaal werd gepubliceerd lang nadat de auteur stierf en wordt beschouwd als het eerste Argentijnse realistische verhaal en een van de belangrijkste. Het verhaal speelt zich af in een slachthuis en probeert te laten zien hoe het leven was voor de federale regering (een politieke partij in Argentinië). De auteur gebruikt satire om de personages te presenteren, en het groteske om de ruimte weer te geven. Het verhaal vertelt wat er op deze plek gebeurt en de confrontatie die plaatsvindt met een jonge unitariër (de politieke partij die tegen de federale staat is).
20. Twee gewichten water. (1941) door Juan Bosch. Dit verhaal vertelt het verhaal van een stad waar droogte heerste en waar door het gebrek aan water ernstige gevolgen waren. Niemand geloofde dat het kon regenen, behalve Remigia, die constant kaarsen aanstak om het te laten regenen. Het verhaal eindigt met een moraal over pessimisme en overdreven optimisme.

Het kan u van dienst zijn: