10 voorbeelden van sensorische receptoren

De zintuiglijke receptoren Ze maken deel uit van het zenuwstelsel, omdat het zenuwuiteinden zijn die zich in de sensorische organen bevinden. Bijvoorbeeld: smaakpapillen, ogen, bulbus olfactorius.

De zintuiglijke organen zij zijn de huid, de neus, de tong, de ogen en de oren.

De prikkels die door de sensorische receptoren worden ontvangen, worden doorgegeven via de zenuwstelsel naar de hersenschors. Deze stimuli kunnen vrijwillige of onvrijwillige reacties uitlokken. Het gevoel van kou dat door de sensorische receptoren van de huid wordt waargenomen, kan bijvoorbeeld een vrijwillige reactie veroorzaken om te bundelen en ook een onvrijwillige reactie op rillingen.

Wanneer het zenuwstelsel een stimulus ontvangt van sensorische receptoren, geeft het een commando aan de spieren en klieren, die dus functioneren als effectoren, dat wil zeggen degenen die de reacties manifesteren biologisch.

De antwoord prikkels kunnen motorisch zijn (de effector is een spier) of hormonaal (de effector is een klier).

Sensorische receptoren hebben bepaalde kenmerken:

Voorbeelden van sensorische receptoren

Sensorische receptoren mechanoreceptoren:

Huid

Druk-, warmte- en koudereceptoren in de huid. Ze vormen wat we gewoonlijk 'aanraking' noemen.

1. Bloedlichaampjes van Ruffini: het zijn perifere thermoreceptoren die warmte opvangen.
2. Bloedlichaampjes van Krause: het zijn de perifere thermoreceptoren die de kou opvangen.
3. Vater-Pacini bloedlichaampjes: Bloedlichaampjes die druk op de huid waarnemen.
4. Merkel's schijven voelen ook de druk.
5. Omdat we door aanraking ook pijn waarnemen, worden nociceptoren in de huid gevonden, dat wil zeggen pijnreceptoren. Meer specifiek zijn het mechanoreceptoren, die snijprikkels in de huid detecteren.
6. De bloedlichaampjes van Meiisner volgen zachte wrijving, als liefkozingen.

Taal

Hier is het gevoel van smaak.

1. Smaakpapillen. Het zijn chemoreceptoren. Er zijn ongeveer 10.000 zenuwuiteinden die over het oppervlak van de tong zijn verdeeld. Elk type chemoreceptor is specifiek voor één type smaak: zoet, zout, zuur en bitter. Alle soorten chemoreceptoren zijn verspreid over de tong, maar elk type is meer geconcentreerd in een bepaald gebied. Chemoreceptoren voor zoet bevinden zich bijvoorbeeld op het puntje van de tong, terwijl die die zijn aangepast om bitterheid waar te nemen zich onderaan de tong bevinden.

Neus

Hier is het reukvermogen.

1. Olfactorische bol en zijn zenuwtakken. De zenuwtakken bevinden zich aan het einde van de neusgaten (bovenaan) en ontvangen input van zowel de neus als de mond. Dus een deel van wat we als smaak beschouwen, komt eigenlijk van aroma's. In deze takken bevinden zich reukcellen die de door de bol verzamelde impulsen doorgeven olfactorische, die verbinding maakt met de reukzenuw die op zijn beurt die impulsen doorgeeft aan de cortex cerebraal. Olfactorische cellen komen van de gele hypofyse, een slijmvlies dat zich in het bovenste deel van de neusgaten bevindt. Deze cellen kunnen zeven basisgeuren waarnemen: kamfer, muskus, bloemig, muntachtig, etherisch, scherp en verrot. Er zijn echter duizenden combinaties tussen deze zeven geuren.

Ogen

Hier is het gezichtsvermogen.

1. De ogen. Ze bestaan ​​uit de iris (het gekleurde deel van het oog), de pupil (het zwarte deel van het oog) en de sclera (het witte deel van het oog). De ogen worden beschermd door de bovenste en onderste oogleden. Daarin beschermen de wimpers ze tegen stof. Tranen zijn ook een vorm van bescherming, omdat ze een constante reiniging uitvoeren. Op zijn beurt vertegenwoordigt de schedel een stijve bescherming, aangezien de ogen zich in de oogkassen bevinden, omgeven door bot. Elk oog beweegt dankzij vier spieren. Het netvlies bevindt zich aan de binnenkant van het oog, langs de binnenwanden. Het netvlies is de sensorische receptor die visuele prikkels omzet in zenuwimpulsen. Het correct functioneren van het zicht hangt echter ook af van de kromming van het hoornvlies, dat wil zeggen het voorste en transparante deel van het oog dat de iris en de pupil bedekt. Een grotere of kleinere kromming zorgt ervoor dat het beeld het netvlies niet bereikt en daardoor niet goed door de hersenen kan worden geïnterpreteerd.

horen

In dit orgaan bevinden zich zowel de receptoren die verantwoordelijk zijn voor het gehoor als die voor het evenwicht.

1. slakkenhuis. Het is de receptor in het binnenoor en ontvangt trillingen van de geluid en verzendt ze in de vorm van zenuwimpulsen via de gehoorzenuw, die ze naar de hersenen draagt. Voordat het het binnenoor bereikt, komt het geluid binnen via het buitenoor (oorschelp of atrium) en vervolgens via het middenoor, dat geluidstrillingen ontvangt via het trommelvlies. Deze trillingen worden doorgegeven aan het binnenoor (waar het slakkenhuis zich bevindt) via kleine botten die de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel worden genoemd.
2. Halfcirkelvormige kanalen. Ze zijn ook te vinden in het binnenoor. Dit zijn drie buisjes die endolymfe bevatten, een vloeistof die begint te circuleren wanneer het hoofd draait, dankzij de otolieten, kleine kristallen die gevoelig zijn voor de beweging.

Volgen met: