Concept in definitie ABC

Er zijn veel mensen die het goedkeuren gedachte van de Spaanse dictator Francisco Franco met de ideologie Nazi door de falanx. Maar de waarheid is dat onder de Europese dictators die regeerden vanaf het interbellum tot aan hun dood, Franco is om een ​​aantal redenen nogal heterodox en creëert een doctrine die we als de zijne zouden kunnen kwalificeren: de Francoïsme.

Het Franco-regime, naast het regime dat werd voorgezeten door generaal Francisco Franco die Spanje regeerde van 1939 (aan het einde van de burgeroorlog) tot 1975, is ook de ideologie die eromheen is gecreëerd.

Francoïsme is niet alleen een reeks ideeën (die een doctrine vormen) van extreemrechts, maar ook nationalistisch en fel anticommunistisch onder andere 'anti'-tics.

Het Franco-regime beschouwde Spanje als een ondeelbare eenheid, verenigd door de Castiliaanse taal en de cultuur van Castilla, van katholieke traditie, en met een beschavingsmissie in de wereld die het al heeft uitgevoerd en voortzet aan het doen.

Het Francoïsme bestaat dus uit een patriottische verheerlijking van een specifiek Spanje, van een ideaal dat niet overeenkomt met een veel complexere en diversere sociaal-politieke realiteit.

Politiek gezien is het Franco-regime niet gebaseerd op de traditionele Falange, een politieke partij opgericht door José Antonio Primo de Rivera in 1933, maar in een gelijknamige formatie maar wiens ideologie een samensmelting is van verschillende andere formaties.

José Antonio (van wie overigens weinig sympathie voor Franco bekend is) creëerde een feest naar het beeld en de gelijkenis van de fascistisch Italiaans.

Door het Eenmakingsdecreet van 1937 werden de Falange en de Carlist Traditionalistische Communie samengevoegd tot één enkele formatie politiek, en de rest van de opgeloste formaties.

Om deze reden moest iedereen die politiek wilde bedrijven in het Spanje van Franco dat doen via de enkele partij, en dus ook de De ideologie van deze politieke formatie was een samensmelting van de ideologieën van beide formaties, met soms tegenstrijdige idealen.

Wat betreft de culturele en territoriale ordening, onderwerpt het Franco-regime alles aan hetzelfde van Castilië.

Dus de taal van Spanje is Castiliaans. Tijdens het Franco-regime werden de andere talen die in de Spaanse staat werden gesproken, nagestreefd, zoals het Catalaans, Euskera (Baskisch) of Galicisch, die verboden waren, evenals bepaalde culturele voorbeelden van deze volkeren.

De geschiedenis van Spanje werd ook gemanipuleerd om aan te tonen dat de eenheid van Spanje iets was voorbestemd en zelfs gewenst (het was schrijven dat de graaf van Barcelona "Spaans was zonder nog te weten dat hij" was ...).

De katholieke toewijding van het Franco-regime staat buiten kijf, en Spanje krijgt zelfs de "beschavende" missie om de christelijk-katholieke religie naar de rest van de wereld te brengen.

Franco zelf en zijn vrouw (Carmen Polo) waren vrome katholieken; Franco hield de onbeschadigde hand van Santa Teresa op zijn nachtkastje.

In deze context werd de Spaanse verovering van Amerika door het Franco-regime gezien (en wordt dat nog steeds) als een beschavingsmissie en evangeliseren, zonder de slachtingen van inboorlingen of andere praktijken in twijfel te trekken, vaak verborgen of opnieuw geïnterpreteerd door de verdedigers van de Francoïsme.

Zoals alle dictatoriale regimes beschouwt Franco degenen die verschillen van de ideologische pijlers die het ondersteunen als vijanden.

Interne repressie, zowel tegen politieke vijanden (democraten, gematigde republikeinen, communisten, ...) als culturele (Catalaans, Baskische, Galicische, linkse intellectuelen, ...) is totaal, hoewel het in de loop der jaren in de laatste delen van de dictatuur zeer zal matigen enigszins (sommige boeken kunnen bijvoorbeeld in andere talen dan het Spaans worden gepubliceerd, hoewel zeer weinig, over niet-politiek-sociale onderwerpen, en gecensureerd).

Met de dood van de dictator en de komst van de democratie Na de overgang zou je je kunnen afvragen of het Franco-regime ook eindigde, maar de waarheid is dat ze dat niet zijn weinig stemmen die spreken van een voortbestaan ​​van deze, wat wel de "Franco sociologisch".

Het sociologische Francoïsme bestaat uit de overblijfselen van Francoïstische gedachten, mensen of families die nauw verbonden zijn met het Franco-regime, en zelfs machtsstructuren geërfd van de oude the regime.

Het overgangsproces was een pact tussen de politieke en sociale krachten die eisten een terugkeer naar de legitimiteit democratisch, en een stervend Franco-regime dat wist dat het het land niet veel langer in dictatuur kon houden, maar dat worstelde om een ​​revanchisme te vermijden dat het zou aanvallen.

Met andere woorden, de overgang was meer een manier om van de ene stand van zaken (de Franco-dictatuur) naar een andere stand van zaken (de parlementaire democratie) zonder een “schone lei” te voeren of rekening te houden met degenen die misdaden hebben gepleegd in de Verleden.

Dit, dat aanvankelijk een goede oplossing leek te zijn, liet niet gesloten wonden achter in de Spaanse samenleving, die in de loop van de tijd weer opengingen.

De grote kloof tussen de Volkspartij (door veel stemmen ter linkerzijde beschouwd als de intellectuele erfgenaam van de) Francoïsme, met een toespraak die door de zeef van de democratie werd gehaald) en Podemos (goedgekeurd vanuit de rechtse gelederen van de Volkspartij inbegrepen, als een soort republikeinse wraak met een sterke communistische aanwezigheid) is het bewijs van het heropenen van die wonden slecht gesloten.

Een andere is de bewering van de families van mensen van de Republikeinse kant die werden berispt en vermoord tijdens oorlog en aan het einde hiervan, de gemeenschappelijke graven te openen om hun familieleden te identificeren, en waaraan zij hebben geweigerd sinds de regering van de Volkspartij om 'oude wonden niet te heropenen'.

De Catalaanse kwestie, een van de assen die periodiek tot problemen heeft geleid voor de Spaanse staat, en die nu... zo'n heet nieuws, het is ook een direct en indirect gevolg van een ander bestand dat ten onrechte is gesloten tijdens de overgang.

Foto: Fotolia - Vladimir Wrangel

Onderwerpen in het Francoïsme