Rijksdagbranddecreet

In de nacht van 27 februari 1933 stond de Reichstag, een gebouw dat sinds 1894 de verschillende Duitse parlementen huisvest, in brand. Met de nazi's aan de macht, diezelfde nacht het begin van het einde van de democratie in Duitsland, een einde dat de volgende dag zou worden bekrachtigd met de besluit wiens naam verwijst naar incident.

De Rijksdagbranddecreet Het was een wet aangenomen door de president van Duitsland (Paul von Hindenburg) op verzoek - en onder druk - van de kanselier Adolf Hitler, die verschillende burgerlijke vrijheden opschortte om een ​​hypothetische opstand te voorkomen linkse.

Dit laatste was het meest gevreesd door de conservatieve Duitse heersende klasse, beiden kijkend naar het voorbeeld van wat er in Rusland was gebeurd met de revolutie, zoals bij je eigen ervaring huiselijk geweld van revolutionaire pogingen van na de Eerste Wereldoorlog, en die krachtig werden onderdrukt geweld.

De nacht van de brand werd Marinus van der Lubbe, een Nederlandse communistische activist die ervan werd beschuldigd de brand te hebben gesticht, gearresteerd.

instagram story viewer

Van der Lubbe wordt gearresteerd nadat hij probeerde andere openbare gebouwen in brand te steken, hoewel er veel historici zijn die zijn auteurschap in twijfel trekken. Later werden nog drie communistische leiders gearresteerd (Georgi Dimitrov, Vasil Tanev en Blagoi Popov), die vooral de nazi-argumenten zou blootleggen met hun uitstekende retoriek Dimitrov.

Degenen die twijfelen aan Lubbe's auteurschap beweren dat de brand mogelijk een nazi-complot was en daarom uitgevoerd door nationaal-socialistische militanten.

Hoe het ook zij, de nazi's grepen de kans om nog meer macht te grijpen, en de volgende dag keurde president Hindenburg de wet waarover we spreken.

Het decreet schorst, voor onbepaalde tijd en in het licht van de situatie, de vrijheid van meningsuiting, van de pers, van vergadering, van vereniging (gekoppeld aan het vorige), en het communicatiegeheim. Het gaf de autoriteiten ook volledige bevoegdheden.

Dit heeft in de praktijk de democratie uit Duitsland gerukt, waardoor het een politiestaat is geworden waarin inwoner werd zonder recht onderworpen aan de willekeur van de regering en de autoriteiten, dat wil zeggen over de nazi-partij.

De nazi-regering maakte ook van de gelegenheid gebruik om de bevoegdheden die tot dan toe de deelstaten hadden, te centraliseren en massale arrestaties van tegenstanders uit te voeren.

Zo verdween de communistische oppositie in een paar dagen uit het openbare leven en leefde sindsdien in de meest absolute geheimhouding.

Bij de daaropvolgende verkiezingen van 5 maart van hetzelfde jaar voor de Reichstag (de kamer kwam bijeen in een ander gebouw, terwijl), behaalden de nazi's 44% van de stemmen, wat dat zou leiden tot de goedkeuring van de daaropvolgende machtigingswet van 1933, waarmee de Reichstag zelf zonder macht werd gelaten, die alles in de handen van de regering.

Het was de genadeslag voor een democratie die in amper een maand tijd een dictatuur werd.

Foto's: Fotolia - Popova Olga / Patrik Dietrich